Doo Remy en Solletje

Even voorstellen:

Doo is een leuk meisje met lang blond haar.
Ze is vijf jaar,dus nog een kleuter.
Maar ze is een al pienter dametje,met een eigen willetje.
Haar broertje vindt haar daarom soms behoorlijk lastig.
Verder vindt hij haar wel okee,hoor.🙂


Remy is het tweelingbroertje van Doo.
Even oud dus.
Remy houdt van lekker een beetje stoer doen,maar ook van knuffelen.
En als hij de kans krijgt,kust hij haast iedereen,zoals de juf op school,de
buurvrouw en zelfs de tandartsassistente.😀
Doo vindt dat maar raar,maar kan er ook om lachen.


Solletje is een oranje kater en woont ook in huis.
Dol op kattekwaad en ontzettend lief.🙂
Hij vangt graag een muisje of een vogeltje en dat vinden Doo en Remy
dan heel gemeen van Solletje.
Maar als pappa en mamma dan uitleggen,dat katten nu eenmaal zo zijn,
begrijpen ze het wel een beetje.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Neuspeuteren

Remy zat op de bank.
Met zijn voeten te wiebelen.
Heen en weer...heen en weer.
Waar bleef Doo nou ? Hij verveelde zich.
" Ga toch buiten spelen " , zei mamma,die de was stond te strijken.
" Bah,geen zin.Ik wil dat Doo komt ", zuchtte Remy.
" Die is toch bij Esther.Allee,doe nou niet zo vervelend en ga hier niet
zo zitten zeuren ".
Mamma werd wat kwaad.
'' Ik moet strijken ''.
Remy zei niets en keek naar buiten.
De bomen en de struiken van het pleintje waren zo goed als kaal.
Jan de wind had al de blaadjes er af gewaaid.
En toen was er een veegwagen gekomen en had alles opgeruimd.
Best wel jammer,want ze hadden zo fijn gespeeld met de verkleurde
bladeren.Ze hadden een berg gemaakt en sprongen er dan bovenop.
Steeds maar weer.🙂
En iedere keer moesten ze de berg dan weer opnieuw maken,maar
dat was juist zo  leuk.

" Of ga op je kamer met je Lego spelen ",zei mamma toen.
"Geen zin ",zei Remy.
Mamma zuchtte eens diep.
Solletje de kat,rekte zich eens lekker uit op de vensterbank en ging zich
vervolgens zitten wassen.
Vol overgave .
Remy keek er naar.
" Was ik maar een kat ", zei hij plots.
" En dan ? " vroeg mamma.
" Dan hoefde ik nooit meer in het glibberige bad en waste ik me ook
met mijn tong ".
" Tsja...maar jij bent nu eenmaal geen kat " , zei mamma met een lach.
Ze vouwde een overhemd op van pappa.
Een witte met fijne blauwe strepen.

Plotseling stond Remy op.
" Ik ga naar buiten.Krijg ik asjeblieft een snoepje ? "
" OK...omdat je het zo netjes vraagt " , zei mamma en ze liep naar de kast
en Remy liep mee.
Ze deed het deurtje open en vroeg : " Wil je een zuurtje,of een dropje,offe...iets anders ? "
" ...eh...eh...een dropje " , zei Remy na enige aarzeling.
Mamma opende de glazen pot met dropjes en nam er eentje uit.
" Asjeblieft meneer " .
" Dankjewel mevrouw " zei Remy toen en liep naar de hal om zijn jack te pakken
van de kapstok.

Buiten gekomen,zag hij op de parkeerplaats een man,die zijn auto aan het poetsen was.
" Dag meneer de koekepeer " , zei Remy.
" Dag jongeman " , zei de meneer met een lach in zijn stem.
Remy huppelde hun hoekhuis langs en kwam op het pleintje.
In de zandbak zat Stijn.
Die zat bij hem in de klas.
Driftig zat Stijn in zijn neus te peuteren.

Remy ging op de rand van de zandbak zitten.
" Hee,da'lijk blijft je vinger vastzitten hoor,in je neus ", zei hij tot Stijn.
" Nietes ".
" Welles ".
" Nietes ".
" O,jawel.Dat zegt mijn pappa en die kan het weten,want hij is heel geleerd.Hij werkt op een bank
en daar moet hij de hele dag geld tellen.Dat is heel moeilijk  ".
"Phoe ! Die stomme vader van jou " , zei Stijn toen.
" En die van jou dan,met zijn gekke uilenbril " , siste Remy.
"Phoe " , deed Stijn alleen maar en peuterde gezellig door.
Er kwam een mevrouw langs met een hondje.
" Mevrouw ! Mevrouw ! Neuspeuteren is gevaarlijk,hè ! ? "
riep Remy.
" Nou,gevaarlijk niet direct.Het is gewoon vies " , zei de mevrouw. Ze bleef staan.
" En ik vind het lekker,kijk maar ", zei Stijn en dezelfde vinger,die in zijn neus zat,verdween nu in zijn mond.
" Ajakkie " , zei de mevrouw en liep gauw door.
Stijn begon smakelijk te lachen en Remy toen ook.
Stijn riep toen richting de mevrouw : " Stomme hond ! Mevrouw dikke kont ! "
Remy rolde achterover van het lachen.
" Stomme griet ! Dikke tiet ! " gierde Remy en toen rolden ze samen gierend door de zandbak.
Toen ze uitgelachen waren,zei Stijn : " Zullen we belletje gaan trekken ? "
" Jaaa ! "gilde Remy.Ze vlogen overeind en een kwartier lang maakten ze het Heideveld onveilig.
Het Heideveld was een gezellig woonerf,waar ze woonden.
Toen Remy goed moe weer thuiskwam,was Doo er ook weer.

Vader en Moedertje spelen

Doo en Remy speelden in de tuin.
Het zonnetje scheen en daarom was het een fijne herfstdag.
Doo had haar poppenwagen buiten en er stonden vier stoeltjes
en een tafeltje. 
" Jij was de vader en ik was de moeder " , zei Doo, " en Solletje ons kind " . 
" Jááááá...´´ , gilde Remy , " Solletje in de poppenwagen !
Waar is Solletje eigenlijk ? " . 
" Binnen,denk ik " , antwoordde Doo. 
" Dan ga ik nu ons kind uit bed halen en mag hij lekker in het zonnetje
in de poppenwagen " , zei Remy en rende naar binnen.
Solletje lag op zijn vaste stekkie op de vensterbank.
Remy pakte hem op en Solletje,die lieverd,liet het gewoon toe.
Hij hing rustig in de armen van Remy. 
" Waar gaat de reis naar toe ? " wilde mamma weten,die achter
aan tafel zat te breien aan een rode trui voor Doo.
Die van Remy had ze al klaar. 
" Nou...we spelen vader en moedertje en Solletje was ons kind ",
antwoordde Remy. 
" Dat is voor een kat echt niet zo leuk,hoor " , zei mamma toen. 
" Heel even maar " , zei Remy en weg was hij.
Buiten gekomen,werd Solletje heel voorzichtig in de poppenwagen
gelegd,met een dekentje over hem heen.
Remy proestte het uit van het lachen en Doo gaf hem een flinke por
in zijn zij. 
" Sssst " , siste ze, " da´lijk maak je ons kind wakker en wil hij er uit " .
Klap ! Remy´s mond viel meteen dicht.
Om vervolgens weer open te gaan en zachtjes zong hij : 

" Slaap Kindje slaap
mijn mamma is een aap
Toen kwam er een krokodil
die beet haar in haar bil " . 

" Gekkie " ,beet Doo hem toe. 
" Dat verstaat ie toch niet " ,zei Remy toen. 
" Maar ik wel.En ik vind het niet leuk.Nou....ga aan tafel zitten,
dan schenk ik thee in " , zei Doo op gebiedende toon. 
" Ik was de vader,die thee krijgt...mét een koekje graag " , zei Remy
en ging aan het tafeltje zitten.
Doo pakte het theepotje van het serviesje en twee kopjes,wat op een deken
op het gras lag en schonk onzichtbare thee in. 
" Met twee klontjes suiker graag " , zei Remy beleefd.
Dat deed Doo.
Remy begon aan een onzichtbaar koekje te knabbelen...en Doo toen ook.
Intussen lag Solletje te knikkenbollen in de poppenwagen.
De vensterbank was een fijn plekje,maar hier in de poppenwagen was
het ook zo gek nog niet. 🙂

Mamma en tante Agnes zaten gezellig te babbelen,achter aan de
ronde witte eettafel.
Ze vertelde juist een belevenis van de boetiek :
" Die jongeman gedroeg zich echt heel vreemd,ik had echt het idee
dat hij iets wilde stelen.Hij zei,dat ie nog terugkwam,was zijn portemonnee
vergeten.
Ik geloofde er geen snars van en was blij dat hij weg was...hij had dat
shirt al onder z'n arm geklemd,toen ik hem benaderde ".
Mamma dronk een slokje van haar koffie en zei :
" Dan is het goed afgelopen."
Plots ging de telefoon.
Mamma stond op en liep naar de voorkant van de kamer,waar het ding
op een tafeltje hevig tekeer ging.
" Ja...met mevrouw van Klaver ", zei mamma.
" Met juf Ineke...eh...Remy heeft een kraaltje van het kralenplankje
in zijn neus gestopt.Ik heb al van alles geprobeerd,maar ik krijg het er
niet uit.U kunt het beste even de huisarts bellen en er even langs gaan ",
klonk het aan de andere kant van de lijn.
" ...eh...Ja,dan kom ik er snel aan,om hem te halen " ,zei mamma wat geschrokken.
" Okee...tot zo meteen ".
Mamma legde de hoorn neer en draaide zich om naar tante Agnes en zei :
" Heeft Remy toch een kraaltje in zijn neus gestopt,wat er niet meer uit gaat.
Die oen ! Ik bel even naar de dokter,of we langs kunnen komen.
Jij kunt rustig blijven,hoor...het zal zo lang niet duren ".
" Nee...weet je wat,ik moet toch nog boodschappen doen.Dat doe ik
dan even.Ik ben met m´n autootje zo op en neer.
En je geeft me gewoon een sleutel mee,voor het geval ik eerder terug
ben dan jij ", zei tante Agnes , " en als je om half 12 nog niet
terug bent,haal ik Doo wel even van school ".
´"Ja,okee...zo doen we het.Dan bel ik nu even de dokter " ,zei mamma,
toch wel een beetje zenuwachtig.
Verbeeld je,dat het kraaltje er echt niet meer uitging ... wat dan ?
Ze belde de dokter en kreeg van de assistente te horen,na het verhaal,
dat het niet zo druk was en dat ze meteen kon komen.
" Zo´n kind toch ", zei de assistente.
" Zeg dat wel ", zuchtte mamma.
Ze legde de hoorn neer.
Tante Agnes had de koffiekopjes op het aanrecht gezet van de open keuken.
" Miauw...Miauw ", klonk het ineens van buiten aan de achterdeur.
Tante Agnes liep naar de deur en liet Solletje binnen,die heerlijk even
buiten was geweest...een fris neusje halen.
" Zo,belhamel " , zei tante Agnes lachend.
" Miauw ", antwoordde Solletje en gaf de benen van tante Agnes kopjes.
Mamma was even boven om een reservesleutel te halen.

En even later was ze op weg naar school.
Te voet...het was niet ver.
Met brengen en halen deden ze het ook altijd zo.
Lekker met de benenwagen.
Bij de school gekomen,met de mooie naam " De Zeemeeuw ", ging ze
haastig naar binnen.
In het klaslokaal gekomen,zag ze  Remy heel zielig bij juf Ineke op
schoot zitten.
En Doo stond er bij.

" Ahaa...daar heb je mamma al ", zei de juf.
" Ik heb de dokter al gebeld...het is er niet druk,we kunnen meteen komen ".
" En dan is het kraaltje er zó uit ", zei juf Ineke ter geruststelling.
" Doet dat niet pijn  ?  " vroeg Remy bang.
" Nee,hoor " ,zei mamma, " dokters zijn hele knappe mensen ".
" O ",zei Remy met een piepstemmetje.
" Hoe kom je er bij,om een kraaltje in je neus te stoppen...Dommerd " ,zei mamma wat boos.
" Hij zei,dat hij dat wel durfde ", zei Doo toen.
" Ja,ja...onze stoere bink.Een beetje minder mag ook wel,hoor.
Zo...ga je mee  ?  " vroeg mamma.
Remy knikte en kwam van juf Ineke's schoot af.

Onderweg naar het Medisch Centrum,niet zo ver van de school,
zei Remy niet veel.
En in de wachtkamer was hij nog veel stiller.
Zenuwachtig schoof hij op zijn stoel heen en weer.
Toen kwam de assistente en noemde zijn naam.
Hij keek geschrokken op.
" Kom " ,zei mamma , " wij zijn aan de beurt ".
Oef  !  Ja...dat had hij ook wel begrepen.
In de spreekkamer,moesten ze nog heel even wachten.
Plotseling ging de deur met een zwaai open.
" Ahaa...Jij hebt dus een kraaltje in je neus gestopt.Ga maar eens
op dat bed liggen " ,zei de dokter vriendelijk.
Mamma zei tot Remy :  "  Toe maar  ".
Remy deed,wat er van hem verlangd werd.
Toen hij op het bed lag,pakte de dokter een lampje en een pinset
met een bochtje.
Daarmee wipte hij razendsnel het kraaltje er uit.
" Zo...het leed is geleden ", zei de dokter.
" Hmmm... ?  Nu al  ? Is ie er echt al uit  ?  " vroeg Remy
blij en opgelucht.
Hij kwam overeind.
" Hier " , zei de dokter, "die mag je houden als aandenken " .
Remy lachte van oor tot oor.
Hij voelde inderdaad niets meer in zijn neus.
Het kraaltje stopte hij in zijn broekzak.
" Zo ",zei de dokter lachend, " tot de volgende kraal ".
En hij streek Remy over zijn bol,toen ze de spreekkamer verlieten.
" Nou...dit doet hij niet meer voor de tweede keer " , zei mamma lachend.
" Geloof ik ook niet " ,zei de dokter.
" Dag dokter en dankjewel " , zei Remy toen beleefd.
" Dag vent...niets te danken,graag gedaan " , zei de dokter toen vriendelijk.

Weer buiten ,huppelde Remy blij met mamma mee.
En thuis gekomen,werden ze begroet door tante Agnes.
" En...is de kraal er uit   ?  " vroeg ze.
Remy knikte heftig en haalde het kraaltje uit zijn broekzak.
Even later gingen ze gezellig met zijn drietjes Doo van school halen.
Remy voelde zich de held van de dag.🙂

Sinterklaas komt

Op school waren ze al ruim een week bezig geweest om
het lokaal in Sinterklaas-sfeer te brengen.
Op het schoolbord had juf Ineke een leuke Sinterklaastekening
gemaakt en aan het plafond hingen aan touwtjes allerlei pakjes
in felle kleuren.
Gisteren hadden ze allemaal een kleurplaat moeten kleuren
en die zou juf Ineke ook nog allemaal aan de muur hangen.
Kortom...ze waren helemaal in de stemming gebracht.

En vandaag was het dan zover :
De aankomst van Sinterklaas.
Doo en Remy hadden maar weinig geduld.
" Wanneer gaan we nou ? " vroeg Doo steeds.
" Ja,want da'lijk is de boot er al " , zuchtte Remy.
" Welnee ", zei pappa,die de krant zat te lezen,
" mamma en ik weten precies,hoe laat we moeten gaan.
Ben maar niet bang,dat we te laat zullen komen. "
Mamma kwam van boven de trap af de kamer in en keek op de klok.
" Over een kwartiertje gaan we " , zei ze.
" Hoi,hoi,hoi " , juichtte Remy en wipte op de bank van blijdschap.
" En we mogen vanavond fijn onze schoen zetten " ,riep Doo blij.
" Hoi,hoi,hoi " , deed Remy weer.
" Juf Ineke zei,dat Sinterklaas niet alle kindjes iets in de schoen
kan doen.Is dat zo ? " vroeg Doo.
" Ja,dat is zo " , antwoordde mamma , " want er zijn zóveel kinderen.
Morgenavond doet hij dan de rest en overmorgen ook. "
Zo zaten ze nog gezellig even te babbelen en toen gingen ze dan eindelijk.
Ze trokken hun warme jacken aan,deden de dikke sjaals om en al gauw
was het muis-stil in huis.
Solletje wipte van de vensterbank af en slenterde naar de keuken.
Daar begon hij uit zijn etensbakje aan de brokjes te knabbelen.

Druk babbelend liepen Doo en Remy met pappa en mamma
naar de haven.              

Daar aangekomen,was het er al behoorlijk druk.
Maar...ze veroverden toch nog een heel geschikt plekje.
" Hoi Remy..Hoi Doo ! " hoorden ze een bekend stemmetje roepen.
Het was Stijn,die een eindje verderop stond met zijn ouders.
" Spannend,hé ? " riep Remy.
Stijn knikte.

De plaatselijke Harmonie speelde bekende sinterklaasliedjes.
Doo kneep Remy van blijdschap in zijn arm.
En opeens weerklonk er een stoomfluit.
Om een bocht kwam daar de grote stoomboot aan gevaren,
versierd met gekleurde vlaggetjes. 🙂
Remy begon enthousiast te springen.
Pappa keek mamma eens blij aan en zei zacht :
" Zo...de gezellige tijd breekt weer aan " .
Mamma knikte ook heel blij.
De Harmonie speelde :
Zie ginds komt de stoomboot.
Een eindje van hen vandaan,kwam de boot tot stilstand.
Met een heel dik touw werd hij vastgelegd en de loopplank ging uit.
Sinterklaas,die geduldig stond te wachten,zwaaide naar de
juichende kinderen.
De vele pieten maakten de gekste kunstjes op het dek.
De burgemeester stond aan de kade,met een grote ketting op
zijn buik,achter een microfoon op de Goedheilgman te wachten.
Eindelijk dan toch,kwam de Sint de loopplank af gelopen.
Heel statig.
De Harmonie hield op met spelen.
De burgemeester tikte eens op de microfoon,of die het wel deed.
Nou...hij deed het,want het leek wel een donderslag. 🙂       

" Welkom Sinterklaas...welkom in Nederland " , begon de burgemeester,
" onze kinderen hebben met heel veel geduld hier staan wachten.
Nietwaar,lieve kinderen ?! "
" Jaáááá... " , gilden er honderden kinderstemmetjes.
De vele pappa's,mamma's,opa's en oma's moesten er om lachen.
" Goed zo " , zei de burgemeester, " U ziet Sinterklaas,hoe welkom
U bent... ik wens U en uw pieten een hele fijne tijd in Nederland ".
De Sint knikte blij en zei :
" Dank U wel,meneer de burgemeester. "
Vervolgens richtte hij zich tot de kinderen :
" Hallo allemaal.Ik ben ontzettend blij,om weer hier te zijn.
Nederland is een tweede vaderland voor mij geworden,waar alleen
maar lieve kinderen wonen.
En af en toe mogen ze best een beetje stout zijn.
Vanaf vanavond mogen jullie weer je schoen zetten.
En als het vanavond niet kan,dan een andere avond.
Maar dan zit er ook vast en zeker iets in.
Jullie ouders weten precies,wanneer we tijd hebben,om er iets in te doen.
En kan nu de Harmonie weer een leuk liedje spelen ?
En dan moet iedereen meezingen ".
Nou...en dat gebeurde.
De stemming zat er meteen goed in.
Sinterklaas besteeg zijn mooie witte schimmel en de intocht kon beginnen.
Wel tien versierde praalwagens met als thema sinterklaas,reden
met de stoet mee.
Ook de Harmonie sloot aan en heel veel buitelende pieten.
Wat een feest,zeg. 🙂
" Kom...er achteraan ! " riep pappa,zo blij als een kind.
Nou,dat deden ze natuurlijk.
De pieten deelden pepernoten uit en Doo en Remy hadden al
gauw hun zakken vol.

Voldaan kwamen ze die middag thuis.
Mamma zette heerlijke chocolademelk en eventjes later genoten ze
van deze lekkere warme chocodrink...met speculaas er bij.
Pappa had een CD opgezet,met vrolijke sinterklaasliedjes.
" Ik wil graag een Lego-helicopter en een ridderzwaard " , zei Remy.
" En ik wil graag een Barbiepop,want Steffie heeft er ook een en
Birgit zelfs twee.En Esther zou er ook een aan Sinterklaas vragen.
Ik wil er een met héééél lang haar en er moeten heel veel kleertjes
bij zijn " ,zei Doo en hapte van haar speculaas.
" Toe maar " , zei pappa , " alsof Sinterklaas een miljonair is ".
" Dat is hij toch ook " , zei Remy, " want iedereen in Nederland krijgt
cadeautjes van hem ".


Intussen was Solletje bij mamma op schoot komen liggen. 
Hij liet zijn motortje gezellig ronken.
Dat noemt men spinnen.
" Ik wil een goed boek van Sinterklaas " ,zei pappa, " een dik boek ".
" En jij mamma ? "vroeg Doo toen.
" Ach,dat weet ik nog niet precies.
Ik zal er nog even over nadenken " , antwoordde mamma ,
 " maar een boek lijkt me ook wel wat ".

Die avond stonden er twee schoentjes achter bij het raam,gevuld
met twee wortels voor het paard.
Bij het raam konden de Sint en de pieten de schoentjes goed zien staan.
Stil stonden ze daar,naast elkaar.
Solletje snuffelde er eens aan en vond het maar vreemd,dat er plots
iets heel anders in de schoentjes zat.
Iets lekkers.
Hoe kon dit nou ?
Dacht Solletje.
Daar horen toch mensenvoeten in te zitten .
Raar,hoor.
Hij snapte soms helemaal niets van de mensen,van wat die
allemaal deden.
Maar,allee...ze deden maar wat hun goed leek,als hij zijn natje
en droogje maar kreeg en op zijn tijd een aai over zijn bol,
en ´s nachts zijn plekje in de doos met het wollen dekentje,
dan vond ie alles best. 🙂

Toen Doo en Remy de volgende ochtend beneden kwamen,
renden ze meteen naar hun schoentjes toe en bekeken het lekkers.             

Voor ieder een chocoladeletter en een suikerhart.
Mmmmmm...lekker.
" En wat zeggen jullie nu ? " vroeg pappa toen.
Doo en Remy gingen bij het raam staan en riepen tegelijk . 
" Dank U wel Sinterklaas en pieterbaas " .

De volgende dag op school,draaide juf Ineke gezellig sinterklaasliedjes
op de CD - speler en ze mochten fijn meezingen en in de maat
meeklappen.
En toen gingen ze een stoomboot maken.
Dat was best veel werk,want die middag gingen ze er mee verder,
na de middagpauze.
Kei - gezellig.

De Sint was weer in het land... .

Vijf en zes december

Deze dag kwam Sinterklaas op school.
Best wel spannend.
Want juf Ineke had verteld gisteren,dat Sinterklaas een zak met
speelgoed kwijt was en dat alle kleuters met de juffen daar eerst
naar moesten gaan zoeken,want anders kon het feest op school
niet doorgaan.
Tsja...het was me wat,zeg.
Martijn was in huilen uitgebarsten en had snikkend gezegd :
" O,wat erg voor Sinterklaas ".
" Ja,dat is inderdaad best erg ", had juf Ineke gezegd, " maar weet je wat,
Martijn...jij mag morgen de hoofdzoeker zijn.Jij bent de baas.En dan
vinden we de cadeautjes vast en zeker ".
Martijn droogde toen meteen zijn tranen en glunderde van oor tot oor. 🙂

En zo gebeurde het,dat Martijn hand in hand liep op deze 5de december,
met juf Ineke en hij straalde.
Alle drie de groepen van de kleuters met de juffen Mieke,Katja en Ineke
verlieten druk kwebbelend het schoolplein.
Vele moeders stonden er te kijken.
De mamma van Doo en Remy maakte er leuke foto's van.

                     Alle kinderen droegen leuke stoomboothoedjes.
Dat zag er zeer feestelijk uit. 🙂
Toen de kinderen van het schoolplein verdwenen waren,gingen
de moeders naar huis.
" Spannend,hé ", zei Doo tegen Remy.
"Zeker...ik hoop niet dat we te lang moeten zoeken,want dan is Sinterklaas
al op school,dan moet hij op ons staan wachten...en dat is niet leuk " ,sprak
Remy bezorgd,met een rimpel in zijn voorhoofd.
" Zou je denken ? " vroeg Doo.
" Vast en zeker " , zei Remy, " en misschien heeft hij dan geen zin meer,
om vanavond nog bij ons te komen ".
" Tuurlijk wel " ,zei Doo toen , "het is toch pakjesavond vanavond " .

Ze liepen en ze liepen maar.
Tot de hele stoet plotseling stilhield in een lange straat met bomen.
Verhip 😮 ...daar liep een piet...en die liep ook duidelijk
te zoeken.
En gut...daar kwam er nog een aan...en toen nog een.
Juf Ineke riep : " Zijn jullie soms ook iets kwijt ? "
Bij deze vraag schrokken de drie pieten zich een hoedje.
Dat kon je goed zien.
" Zoeken jullie soms naar een zak met speelgoed ? " vroeg juf Katja.
De pieten knikten heftig.
" Wij ook.Kom...zoek dan maar met ons mee " , zei juf Mieke.
Nou,dat wilden ze maar al te graag.
Ze lachten hun witte tanden bloot.
Nou,dat was me toch ook wat...het werd hoe langer hoe spannender.
Maar ook heel leuk. 🙂
Martijn,die voorop liep met juf Ineke zei :
" Nu vinden we de zak vast wel ".
" Dat denk ik ook " ,zei juf Ineke blij.
De pieten keken achter bomen en onder auto's en een piet probeerde
zelfs een auto open te maken,omdat hij meende iets te zien,wat op een
jute zak leek.
Maar de kinderen begonnen te roepen van :
" Nee,niet doen..dat is inbreken ! "
Nou...daar schrok piet zo erg van,dat hij zomaar achterover
kukelde en verdwaasd bleef zitten.
De kinderen gierden het toen uit.

" Joehoe...joehoe...zoeken jullie dit soms ? " klonk er plots een
vrouwenstem.
Ze keken allemaal om.
Er kwam een mevrouw aan lopen met...een zware jute zak in haar
handen geklemd.
" Jááááá " , riepen de kinderen blij. "  Hoeraaaaaaa . " 😀
De mevrouw hijgde een beetje,toen ze hen naderde.
" Dit stond bij mij achter in de tuin.Vast verkeerd bezorgd ", zei ze. 
" Welke piet is er zó dom geweest,deze zak dáár af te leveren,terwijl
die op school bezorgd moest worden ", zei een van de pieten. 
" Maar...we hebben hem nu en daar zijn we ontzettend blij om.
Nietwaar jongens ", zei juf ineke.
" Jáááááá " , riepen de kinderen blij.
De drie pieten bedankten de mevrouw allerhartelijkst en schudden haar
hand gelijk een pompzwengel.
De kinderen hadden de grootste pret,met die drie.

Zo...terug naar school.
Met z'n allen kwamen ze zingend op het schoolplein aan en wie stond
daar ? ...Juist ja,Sinterklaas. 🙂
Samen met de directeur van de school,meneer Claassen.
Naast hen stonden ook nog twee pieten.
" Wat fijn,de zak is gevonden ", zei een van de pieten. 
" Waar was die nou ? " vroeg Sinterklaas,met zijn mooie diepe stem. 
" Bij een mevrouw in de tuin " , zei een van de zoekpieten.
" Bij een mevrouw in de tuin ? Welke piet heeft dát nu gedaan ? "vroeg Sint zich af.
" Heel erg dom...zal nog wel een leerlingpiet geweest zijn. '' 
" Kom...we gaan naar de speelzaal " , zei meneer Claassen . 
" Want daar is het lekker warm " .
Even later zaten alle kleuters in de grote speelzaal op de banken en Sinterklaas had plaatsgenomen
op het podium op een mooie versierde stoel. 
Verschillende kinderen mochten bij de Sint op schoot komen zitten en een liedje zingen.
En Martijn mocht de staf van Sinterklaas vasthouden,omdat hij
hoofdzoeker was geweest.

Om half twaalf was de school uit en Doo en Remy kwamen blij naar
mamma toe gerend. 
" Kijk eens...kijk eens " ,riepen ze blij.                       

Remy hield een mapje met viltstiften in zijn hand omhoog en een snoepbuil en Doo had een klein knuffelbeertje met ook een snoepbuil. 
" We mochten zelf uitkiezen.De grote zak werd leeggeschud en iedere
keer mochten er twee kindjes komen " , vertelde Doo. 
" En die jute zak was eerst kwijt en die stond bij een mevrouw in de tuin.
Stom,hé , " zei Remy, " Sinterklaas was een beetje boos,maar alles
kwam toch nog goed " . 
" Gelukkig maar " , zei mamma blij.
De moeder van Stijn kwam naar hen toe en vroeg : 
" Weten jullie waar Stijn is ? " 
Nee,Doo en Remy wisten het niet. 
" Toch niet in de zak naar Spanje ? " vroeg de moeder van Stijn zich
een beetje bang af. 
" Vast niet " , zei Remy. 
" O,daar komt ie aan " , riep Doo,toch wel een beetje opgelucht.
Stijn kwam aanhollen.Hijg...hijg.En hij kauwde op een pepernoot en hield
een rode auto omhoog. 
" Ik zag piet nog " , zei hij. 
" Zo " , zei zijn moeder. 
" Ja...en ik vroeg of hij vanavond nog bij me langs wil komen.En hij zei,
tuurlijk..." , vertelde Stijn.
Zijn moeder moest toen lachen. 
" Ben je bang,dat ze je zullen vergeten ? "  
" Ja,dat kan toch.Vanmorgen stond het speelgoed bij een mevrouw in
de tuin.Dus kei verkeerd,man. Dus ik dacht,misschien vergeten ze me wel,
omdat sommige pieten nog veel moeten leren,die zijn nog dom " . 
" Maar Sinterklaas is niet dom " , zei de mamma van Doo en Remy. 
" Dat is waar " , zei Stijn toen. 
" En ", voegde Doo er aan toe , " hij is heilig ". 
" O, zeker " , lachte de mamma van Doo en Remy, " laten we dát vooral
niet vergeten " .
Gezellig babbelend liepen ze met zijn allen naar het Heideveld en ieder
ging toen naar zijn eigen huis.

Pakjesavond.
Oma van Klaver,de moeder van pappa,was er ook.
Opa van Klaver was helaas al drie jaar overleden.
Maar de ouders van mamma,opa en oma van Vliet,leefden gelukkig
allebei nog,maar die bleven gewoon gezellig saampjes thuis.
Oma van Klaver zat knus op de bank,tussen Doo en Remy in.
Een CD liet sinterklaasliedjes horen.
Mamma keek eens op de klok.
" Als het goed is,komt Sinterklaas over een kwartiertje " , zei ze.
" Als het tenminste niet ergens uitloopt " , zei pappa , " je weet maar
nooit ".
" Misschien slaat hij er wel een heleboel over en stuurt hij er een
piet op af...dat is bij Martijn weleens gebeurd ", wist Remy
te vertellen.
" Bij ons vroeger kwam Sinterklaas nooit " , zei oma toen.
" O,nee ? " vroeg Remy verbaasd , "en kreeg U dan niks ? "
" O,jawel hoor. s 'Morgens op 6 december zat er dan een pop of potloden
en een boek en snoepgoed in m'n schoen " , vertelde oma.
" Anders niks ? O,maar wij krijgen vanavond wat én morgenvroeg wat.
Want vannacht rijdt Sinterklaas over het dak ", wist Doo.
" En de pannen zeiden krak...dat rijmt " , lachte pappa. 
" Als het paard maar niet valt " , zuchtte Doo. 
" O,nee die is heel lenig " ,zei oma, " net als een circuspaard " . 
" Zou U denken ? " vroeg Doo. 
" Zo vast als een huis " , antwoordde oma.
En toen werd er plots op het raam gebonsd en de bel weerklonk.
Solletje,die op de armleuning van de bank lag te knikkebollen,schrok zich
een stekelvarken en stoof met zijn dikke staart naar achteren.
Mamma veerde overeind en zei : 
" Ik doe wel open " .
Ze verdween de hal in.
Ze hoorden,dat ze de voordeur opendeed.
Best spannend,zeg.
Doo en Remy hadden verwachtingsvolle gezichtjes.
Er stond een versierde stoel klaar voor Sinterklaas.
De deur zwaaide al gauw open en mamma liet de goedheiligman
binnen,met twee pieten.                     

Doo en Remy begonnen meteen te zingen van . 
" Sinterklaasje kom maar binnen met je knecht " .
Pappa had de CD met liedjes stopgezet.
Sinterklaas ging zitten op de versierde stoel en keek met vriendelijke
ogen naar Doo en Remy.
Hij sloeg zijn grote dikke boek open. 
" Zo...dus jullie zijn een tweeling.Doo en Remy...wat een leuke namen .
Zelden zo´n leuke namen gehoord.
Eens even kijken...Doo kom jij maar eens even bij me " .
De Sint sprak met een warme diepe stem.
Doo werd er zowaar wat verlegen van.
Ze stond op en ging naar hem toe.
Beleefd stak ze haar handje uit en zei : 
" Ik ben Doo van Klaver " . 
" Zo,zo Doo " , zei de Sint toen lachend. 
" Dat rijmt Sinterklaas " , zei een van de pieten. 
" Wat zeg je piet ? " vroeg de Sint. 
" Dat rijmt ", antwoordde piet. 
" Wat rijmt,piet ? " 
" Zo,zo Doo. Dat zei U net ". 
" Ach,zo.Ja...nu je het zegt,dat rijmt.HaHaHa...niets van gemerkt " ,
lachte Sinterklaas.
Doo begon te giechelen. 
" Lach je me nu uit ? " vroeg de Sint toen plagend. 
" O,nee Sinterklaas " , schrok Doo.
Verbeeld je...ze zou niet eens durven. 
" Dus jij wilt graag een Barbiepop,met héél lang haar  ?  "  vroeg de Sint toen. 
" Ja,heel graag Sinterklaas " , antwoordde Doo , " en...en als
het kan met kleertjes er bij. " 
" O,maar ze zal heus niet bloot zijn " , zei de Sint toen.
Iedereen begon toen te lachen en Doo nog het meest en Knip deed
pappa´s fotocamera.

" Nee...ik bedoel,de Barbie heeft natuurlijk kleertjes aan.Maar ik wil
er graag extra kleertjes bij hebben,want ik heb toch óók nog meer
kleren,dan die ik nu aan heb " , legde Doo toen uit.
Ze was haar verlegenheid helemaal vergeten. 
" O,ja ? " vroeg de Sint , " heb je een kleerkast vol ? " 
Doo knikte. 
" Toe maar.Nou..ik niet...ik doe het met drie sinterklaaspakken.
Het hele jaar door '', zei de Sint toen.
" U jokt ", lachtte Doo.
" Nee,hoor " , zei de Sint , " ik jok nooit.Ik ben heilig.Nietwaar piet ? "
" U jokt nooit Sinterklaas ", zei piet.
" Okee,Doo.Ik zal eens zien,wat ik voor je kan betekenen,maar dan
moet je wél even een liedje voor me zingen.Wil je dat ? "
Doo knikte en zong het overbekende Sinterklaas Kapoentje.
En toen mocht Remy komen.
En die gaf de Sint pardoes een klinkende zoen op de wang,zodat
Sinterklaas van verbazing bijna van zijn stoel kukelde.
Piet kon hem op tijd tegen houden.
Oma zat te schudden van het lachen.
" Goeie-avond,zeg " , schrok de Sint , " heb je hier meer last van ? "
Remy hikte van het lachen en Doo riep :
" O,ja...hij kust héél graag ".
" Maar toch geen oude man " , zei de Sint toen.
" En waarom niet.U bent toch lief " , zei Remy toen.
" Ja...daar heb je gelijk in jongen " , zei de Sint lachend, " Piet,geef
deze knul alvast maar wat pepernoten,want zoiets liefs heb ik nog
nooit meegemaakt ".
Remy glunderde tot aan zijn kruin.
Knip...deed pappa's fotocamera.
Piet dook in de jute zak en gaf Remy een handvol pepernoten.
" Zo,Remy.En jij wilt graag een Lego-helicopter en een ridderzwaard " .
" Ja,Sinterklaas " , zei Remy toen beleefd.
" Wil je graag ridder zijn ? " vroeg de Sint.
" Af en toe...als ik riddertje speel " , antwoordde Remy.
" Okee...als ook jij dan even een leuk liedje wilt zingen,zal ik kijken wat
ik voor je kan betekenen " , zei de Sint toen.
En ook Remy zong van Sinterklaas Kapoentje,alsof dit het enigste
liedje was.
Toen hij het liedje had gezongen ,mocht Remy weer gaan zitten.
" Zo,kinderen.We laten een zak met cadeautjes achter hier en morgenvroeg
krijgen jullie de rest.Afgesproken ? "
En de Sint stond op.
Mamma gaf hem een hand en zei : " Heel hartelijk bedankt voor het
fijne bezoek ".
" Graag gedaan,mevrouw " , zei Sinterklaas.
Doo en Remy begonnen Dag Sinterklaasje te zingen,maar toen de pieten
begonnen te strooien,vlogen ze over de vloer en lachend verdween
Sinterklaas met zijn pieten.

Toen ging mamma koffie zetten en Doo en Remy kregen warme
chocolademelk.Ze aten er een stukje banketstaaf bij.
Het werd een gezellige pakjesavond,met al hele leuke cadeautjes.
Zoals autootjes,tekenspullen,vouwblaadjes,boekjes.
Ook pappa ,mamma en oma kregen het een en ander.
Maar...wat Doo en Remy het liefst wilden,kwam vanavond nog niet.

Die nacht,ieder op hun eigen kamer,konden ze niet goed slapen.
Hoorden ze daar niet iets op het dak ?
O,wat spannend toch,zeg. 🙂
Eindelijk vielen ze in slaap en de volgende ochtend op 6 december
waren ze alweer vroeg wakker.
Maar ze mochten van pappa en mamma niet naar beneden.
Pas als hun ouders onder aan de trap zouden zingen :
" O,kom er eens kijken ".
En waarachtig...op dit lied hoefden ze gelukkig niet lang te wachten.
Ze stormden in hun piama naar beneden.
Alwaar ze in de trappenhal moesten blijven wachten.
Pappa en mamma gingen de kamer in.
Doo en Remy keken elkaar nerveus aan.
" Jááá.Kom maar ! " riepen pappa en mamma toen.
De deur vlóóg open.
" Ooooooooo ! " riepen Doo en Remy tegelijk .
Want daar stond Barbie,al uit de doos gehaald,héél mooi te wezen.                       

En daar stond een lego-helicopter,al mooi in elkaar gebouwd.
Ook was er een schitterend ridderzwaard.
Alles lag en stond op tafel.
Die leek wel op een etalage van een speelgoedwinkel.
En Oooooo...er lagen setjes van prachtige Barbie-kleertjes.

Pappa en mamma hadden geen kind aan de tweeling.
Remy haalde met pappa de Lego-helicopter uit elkaar om het vervolgens
weer in elkaar te zetten.
Doo probeerde alle kleertjes bij Barbie en maakte allerlei kapsels.
En toen mamma chocolademelk had gemaakt,ging de teevee aan,
want Sinterklaas had ook een leuke DVD van Disney gegeven,waar ze
van gingen genieten.
Het verhaal van Sneeuwitje.
En toen de film was afgelopen, ging Doo meteen weer met Barbie spelen
en ze gaf haar een mooie naam..Eline.

Oh...wat was het heerlijk geweest...een heel fijn sinterklaasfeest.
Die avond voor het slapen gaan riepen ze allebei in koor bij het raam :
" Dank U wel Sinterklaas ".

Het gaat sneeuwen

Wat was het koud,de laatste dagen.
Daarom had mamma voor Doo een lekkere warme lange jas gekocht en voor Remy een stoer dik jack met capuchon.
Ze liepen steeds in dezelfde jacken rond,dus het werd best tijd,dat ze er ieder iets bij kregen.
Trots gingen ze er mee naar school.

En nu was het dus nog kouder geworden.
Pappa had gezegd : " Dat wordt sneeuw ".
Ja,dát zou leuk zijn,zeg.
Want het was bijna Kerstmis.
Pappa had al een kerstboom gehaald.
Die stond achter in de garage.
Over een paar dagen,na de kerstviering op school,zouden ze hem in de kamer zetten en versieren.
En dit jaar mochten ze meehelpen.
Vorig jaar nog niet.
Nu wel...want ze waren immers al vijf.
Ook had pappa het vogelhuisje weer in de tuin gezet en Doo en Remy mochten er allerlei lekkers  aan hangen en in zetten.
Solletje keek zijn oogjes uit achter op de vensterbank voor het raam,als er vogeltjes kwamen eten.
Hij mocht van mamma dan niet naar buiten.
Nou...en dat vond Solletje best heel erg.
Want zijn staart zwiepte dan heen en weer,bij het zien van de vogeltjes en hij mauwde er bij.
Met andere woorden : " Ik wil er naar toe " .
Maar mamma trok zich er niets van aan.
Kun je nét denken.
De vogeltjes kwamen immers om te eten en niet om op gegeten te worden.

Op een vroege ochtend kwam  Remy  Doo's kamer binnen.
Ze sliep nog.
" Doo...Doo...wakker worden.Er ligt sneeuw " .
Doo werd door Remy heen en weer geschud.
" Hé...watte ? " vroeg Doo met een slaapstem en wreef zich in de ogen en rekte zich uit.
" Er ligt sneeuw " , zei Remy blij.
Doo vloog toen enthousiast overeind.
" Echt ? "
Remy knikte.
Hij schoof de gordijnen open en samen keken ze naar buiten...alles was wit.
De bomen en struiken van het pleintje hadden witte takken gekregen.
En de zandbak was niet meer te zien.
Ooooh...wat was het mooi,zeg.
Ook,omdat het nog donker was.
Het leek wel,of de wereld een witte deken over zich heen had gekregen.
En kijk...het begon weer een beetje te sneeuwen.
Eerst voorzichtig en toen werd het steeds meer.
Ontelbare sneeuwvlokjes.
" Bah...en we moeten vandaag naar school " , zuchtte Remy.
" Mamma kan ons met de slee naar school brengen,da's ook leuk " , zei Doo toen , " en als de school uit is,kunnen we fijn buiten spelen " .

En dat gebeurde.
Met zijn tweetjes op de slee,werden ze door mamma naar school gebracht.

En toen ze daar arriveerden,zagen ze nog veel meer moeders met een slee.
Maar veel zin om op school te zijn,hadden ze nu niet en daarom was het heerlijk toen ze om kwart over drie eindelijk buiten konden spelen.
En het leuke was...mamma deed mee.
Ze haalde twee emmers uit de kast,een schop uit de garage en ging toen met Doo en Remy aan de slag.
Waarmee ?
Om een sneeuwpop te maken in de tuin.
En die werd op het gras neergezet,vrij vooraan,zodat je hem vanuit de huiskamer goed kon zien staan.
" Leuk mam,zo met zijn drietjes " , zei Doo blij.
" Ja,we hebben een kei-gave mamma " ,vulde Remy aan.
Mamma moest hierom lachen.
Toen vroeg ze :
" En hoe is een kei-gave mamma ? "
" Nou..zoals jij bent dus.Misschien doen andere mamma's niet,wat jij nu doet " , legde Remy heel wijs uit.
" Nu ben je net een zusje van ons,niet direkt een moeder ", vond Doo.
" Ja,zo is het " ,zei Remy.
Mamma schudde haar hoofd eens bij zoveel wijsheid van twee vijfjarige kleuters.
 En moet je zien met wat voor gemakkie  mamma de ene emmer na de andere vol met sneeuw deed en op de romp van de sneeuwman kieperde.
En met haar handen maakte ze alles mooi rond en glad.
Doo en Remy hielpen ook mee met emmers vullen.
Nou...dat was een hele klus.

En toen de sneeuwpop klaar was,compleet met wortelneus en ogen en mond en zelfs met een oude hoed,waren ze zeer tevreden.
Vanuit de huiskamer,met een mok warme chocolademelk in hun handen,keken ze er met genoegen naar.
De sneeuwpop keek precies mooi de huiskamer in.
Zelfs Solletje keek er naar... .            

Kerstmis

Wat was het nu gezellig in de huiskamer,zeg.
Met de kerstboom en de kerststal.
Alles stond er.
En mamma had voor op de tafel achter,een mooi kerststukje gemaakt.

Doo en Remy hadden nu kerstvakantie.🙂
De kerstviering op school was ook heel leuk geweest.
Ze moesten 's middags om vier uur pas op school zijn en in de gymzaal waren lange rijen tafeltjes neergezet met kaarsjes er op.
Ze hadden lekker krentenbollen gegeten en ook gewone broodjes met beleg en er was chocolademelk.
En op het podium mochten grotere kinderen iets voordragen of een kerstliedje zingen.
Pas om half zeven die avond gingen ze naar huis.
Pappa was hen komen halen,het was al donker.
En toen ze zo samen door de sneeuw naar huis toe liepen,was dat best een beetje spannend,omdat het dus al donker was...maar het was ook heel apart.

De volgende dag hadden ze de kerstboom gezet,met de stal en pappa en mamma vonden,dat Doo en Remy hele
goede meehelpers waren.
Zelfs de kerstballen die kapot kunnen vallen,hadden ze in de boom mogen hangen.
Solletje vond het allemaal zeer interessant.
Vooral de klokjes in de boom,want die maakten een leuk geluidje.
Als er even niemand keek,sloop Solletje er naar toe en pinggg...deed het klokje dan.🙂
Want hij tikte er even snel tegen aan en roefff...weg was hij dan.

Maar nu het kerstavond was,bleef Solletje braaf.
Het nieuwtje van de klokjes was er een beetje van af en deze avond had iets bijzonders.
Dat voelde hij zo,al was hij een kat.
Er klonk rustige muziek in de kamer en Doo en Remy waren ook nogal rustig...wat best zeldzaam was.
Wát het was,dat snapte Solletje natuurlijk niet,maar...dat het anders was dan anders,dat voelde hij wel degelijk.
Hij ging op de leuning van de bank zitten bij pappa en begon te spinnen.
Meteen kreeg hij een aai over zijn rug.
En hap...een stukje kerststol.
Hmmm...jammie,lekker zeg.
Solletje lustte bijna alles wat de mensen ook lusten,daar had hij helemaal geen problemen mee.
En hij voelde ook aan,dat hij op deze avond extra verwend zou worden,omdat het een ongewone,maar fijne gezellige avond was.

En de volgende dag, Eerste Kerstdag,gingen ze om tien uur naar de kerk,nadat  ze een heerlijk kerstontbijt hadden gehad.
Ze gingen naar de speciale gezinsviering.
Doo en Remy hadden hele mooie kleding aan en pappa en mamma ook...ze waren heel sjiek,zoals dat heet.
Doo had een rode jurk aan met een wit kanten kraagje en ze had een rode strik in haar haren.
Remy droeg een rode blouse met zwart strikje en een zwarte ribbroek.

In de kerk,voor in de grote hal,waren er kapstokken,waar ze hun jassen konden ophangen.
Ja,dit was een moderne kerk,waar dit kon.
Het was een rond gebouw,heel licht met lichtgrijze muren en smalle hoge melkwitte ramen,waar het licht heel zacht naar binnen viel.
Ze zochten een fijne plaats uit en gingen zitten op de zwarte stoelen.
Ze zagen vele bekenden van de school.
Voor hen zat Stijn met zijn vader en moeder.
Stijn zat steeds achterstevoren op zijn stoel.
Maar toen zijn vader hem zeer streng had toegesproken,durfde hij het niet meer te doen.
De gezinsviering was heel gezellig,met vele liedjes en de kinderen kregen allemaal een rode kaars mee naar huis.

Thuisgekomen,werden ze begroet door Solletje.
De twee rode kaarsen werden door mamma in een witte houder gezet.
Voor ieder een..dat zag er leuk uit op de salontafel.
" Pappa,vertel nog eens een leuk verhaal..over Kerstmis ? "
vroeg Doo.

" Jááá ! " riep Remy enthousiast , " Over Jezus die is geboren in een stal,omdat er in de herberg geen plaats was.En de os en de ezel hielden het Kindje Jezus warm. En toen kwamen de herders met hun schapen kijken naar het Kindje Jezus en die vonden het babytje heel erg lief.
En toen kwamen er ook nog drie koningen van heel ver,met hele dure cadeautjes,want die waren stinkend rijk natuurlijk...en toen leefden ze nog lang en gelukkig ".
" Bravo ! " riep pappa lachend en klapte in zijn handen.
Mamma kwam lachend met chocoladekerstkransjes op een schaaltje...ieder mocht er eentje nemen.
" Maar toch is het verhaal een beetje anders " , zei Doo toen,  " ,want alleen sprookjes eindigen met : en toen leefden ze nog lang en gelukkig " .
" Ja,maar de rest klopt helemaal " , zei pappa.
" O,zo,Doo " , zei Remy toen.
" Phoe " , deed Doo een beetje gepikeerd.
" Allee,geen gekibbel mert Kerstmis " , waarschuwde mamma.
" Wacht ", zei pappa, " ik weet nog een leuk verhaal...helemaal op rijm.
Het gaat over een jongetje en een konijn...en dat konijn heet Martijn...moet je horen :

Op een zonnige zomerdag
kreeg Keesje een konijn
Een klein grijs beestje met lieve oogjes
wat zou het een heerlijk  vriendje zijn.

Vader timmerde een konijnenhok
waarin het beestje moest komen wonen
Keesje vond dat eerst niet leuk
maar anders kon hij aan de planten komen.

Want al wat groeide in hun grote tuin
was moeders trots en haar leven
Dus daarom zat het konijntje in het hok
en kon Keesje hem zo eten geven.

Keesje vond dat hij een naam moest hebben
en noemde hem Martijn.
Dat klonk mannelijk en wel aardig
echt een naam voor een konijn.

Af en toe mocht Martijn het hok uit
en dan speelden ze zo fijn.
Keesje liet hem verstoppertje spelen
of hij zette hem in zijn trein.

Martijn het lieve trouwe beestje
vond dat allemaal wel best.
Liever dit dan in het hok
want aan dat ding had hij de pest.

En zo groeide Martijn groter
werd een groot gezond konijn.
Vader wreef eens in zijn handen
met Kerstmis zou het heerlijk smullen zijn.

Gelukkig kon Martijn geen gedachten lezen
hij vond het leven één groot feest
de mensen waren allemaal zo aardig
maar van Keesje hield hij het meest.

De winter kwam met rappe schreden
sneeuwvlokken dwarrelden naar benee.
Keesje vond dit natuurlijk prachtig
en ging fijn spelen met de slee.

Maar elke avond ging hij de schuur in
om te kijken naar Martijn
en dan vertelde hij lange verhalen
tegen het grote vette konijn.

Maar op een dag,het was bijna Kerstmis
hoorde hij vanuit de gang
een gesprek tussen zijn ouders
dat hem maakte,erg bang.

" Moeder " , sprak zijn vader zachtjes,
" morgen slacht ik het konijn
Keesje mag er niets van weten
dat zou te erg voor hem zijn " .

Keesje sloop toen vlug naar boven
viel huilend op zijn bedje neer
grote tranen drupten op zijn wangen.
" Help me,onze Lieve Heer " .

En Onze Lieve Heer scheen hem te helpen
want Keesje kreeg een pracht-idee !
Midden in de nacht sloop hij naar buiten
en nam Martijn toen met zich mee.

Daar gingen twee gezworen vrienden
onafscheidelijk van elkaar.
Niets mocht er met Martijn gebeuren
hij trotseerde elk gevaar.

" Gelukkig Kerstfeest,oma " ,riepen ze.
" Jullie ook schattebouten.En Ooooh...wat zien jullie er mooi uit...net twee kerstengeltjes " , zei oma blij.
" En U bent ook mooi,oma " , zei Doo spontaan.
" Oma's hebben altijd van die gezellige jurken aan en krulletjes in het haar " , zei Remy toen.
En toen moest oma hartelijk lachen en pappa,mamma en Doo ook.

Al gauw zaten ze aan de koffie en Doo en Remy kregen warme chocolademelk.
Mamma had er voor allemaal een stuk kerstkrans bij gedaan...heerlijk,zeg.
En buiten was het weer gaan sneeuwen.
Solletje zat voor op de vensterbank en keek er met aandacht naar,zijn kopje ging omhoog,omlaag,omhoog,omlaag.
Achter in de tuin stond de sneeuwpop met een dikke laag sneeuw op zijn hoed.
En binnen was het hardstikke gezellig bij de kerstboom en de stal.
Oma vertelde nog over vroeger,toen er nog niet bij iedereen een kerstboom werd gezet en dat het daarom nu veel leuker was met Kerst.
Om half vier zette pappa een mooie tekenfilm op...op DVD.
Ook oma genoot er van.

Het werd een hele gezellige dag.
Met ook heel lekker eten.
En de volgende dag,Tweede Kerstdag,kwamen opa en oma van Vliet,de ouders van mamma.
Opa reed zelf auto.
Hij had zo'n leuke witte krulsnor en hij droeg een bril.
En op zijn hoofd preikte ook van dat zilvergrijze haar.
Oma van Vliet was ook grijs,maar niet zo wit als dat van opa...ook zij droeg een bril.
Opa hield ook van grapjes en daarom werd deze Tweede Kerstdag ook heel erg leuk.
Op een gegeven moment had opa een euro verstopt.
" Wie hem vindt,mag hem houden " , zei hij.
Nou,Doo en Remy gingen toen natuurlijk overal zoeken in de kamer.
En wie vond hem ?
Doo.
De euro lag in de kerststal,bij de beeldjes.
Remy keek een beetje sip en zei : 
" Hoe kan dat nu ? Toen Jezus geboren werd,waren er nog geen euro's " .
Opa moest lachen,om zoveel slimheid.
" Kom eens hier,m'n jongen " , zei hij toen.
Remy liep naar opa toe.
Die wees op zijn knie...daar ging Remy zitten.
" Ik ken een raadsel.Als je de oplossing weet,verdien jij ook een euro.Goed ? "
" Ja,opa...zeg maar op " .
" Okee...het hangt in de kerstboom en het vliegt...
Ra Ra,wat is dat ? "
Doo schoot in de lach.
" Ik weet het " , piepte ze.
" Stil jij " , zei pappa , " Remy denkt " .
 Ja,dat deed ie.Er kwam zelfs een diepe rimpel tussen zijn wenkbrauwen.
" Zeg het nog eens ? " vroeg Remy toen.
Opa deed dat : 
" Het hangt in de kerstboom en het vliegt...
Ra Ra, wat is dat  ? "
Remy keek toen naar de kerstboom en riep plots :
" Jáááááá...ik weet het...een kerstengeltje ".
" Goed zo,jongen  " , zei opa , " asjeblieft ".
En hij toverde zomaar pardoes een euro vanachter zijn oor vandaan.
" Die heb je verdiend " .
Mamma lachte eens en zei :  " Dat raadseltje ken ik nog van toen ik nog een kind was ".
" Ja,toen had je van die lange vlechten " , zei opa.
" Net een kerstengeltje,zeker " , zei pappa.
" Precies " , zei opa.
 '' Met een B ervoor " , lachte oma knipogend.
En toen gaf Remy een zoen dat het klapte op de wang van opa en op de wang van oma... .
          

De sneeuw klonk ook zo leuk onder je voeten in die stilte.
Snerp Snerp,ging het.
Gisteren waren ze ook al hier geweest en toen had pappa foto's gemaakt.
Leuk was dat.
En nu liepen ze weer hier van de sneeuw te genieten.
En roetsjjj...hier kon je met de slee zo lekker van de heuveltjes af glijden en op de vennen schaatsen.
Maar Doo en Remy konden dit laatste nog niet zo goed.
Ze speelden liever met de slee.
Daar viel je niet zo snel mee.

Thuis gekomen,waar Solletje zich eens heerlijk uitrekte op de vensterbank,ging mamma lekkere chocolademelk warm maken en daar genoten ze al snel van.
" De winter is kei-leuk " , zei Remy.
" Ja,vooral als er sneeuw ligt " ,  vond Doo.
" En ik een weekje vrij heb ", voegde pappa er blij aan toe.
Hij had ook kerstvakantie.
'' Dadelijk ga ik weer naar buiten toe,hoor '' , zei Remy toen en keek naar Doo.
'' Ja '' ,zei ze, '' ik ook ''.
'' Dan gaan we sneeuwballen gooien '' , juichte Remy.
'' Jááá ! '' jubelde Doo.
'' En dan proberen we grote mensen te raken '' , zei Remy gniffelend.
'' Als je dát maar laat '', zei mamma toen  waarschuwend.
'' Da´s toch leuk '' , vond Remy.
'' Ik heb vroeger eens bij een meneer,precies zijn hoed afgemikt.En m´n vriendjes vonden me een held '' , vertelde pappa .
'' Toe maar '' , zuchtte mamma , '' geef jij maar het slechte voorbeeld '' .
'' O,pap...durf je dat nu nog ? '' vroeg Remy met pretoogjes.
'' Nee '', antwoordde pappa eerlijk , '' nu ik groot ben,ben ik niet meer zo´n held '' .
'' Dan doe ik het wel voor je.Ga je mee ? '' vroeg Remy en vloog overeind.
'' Nee,geen geintjes ,Remy.Want die meneer toen werd heel boos.Die wist waar ik woonde en die kwam ´s avonds bij ons aan de deur en ik mocht een hele week niet meer buiten spelen voor straf.En toen ik weer buiten mocht,was de sneeuw weg.Dus ik had een dubbele straf,op zo´n manier '' .
'' Oh '' , schrok Remy.
'' Dus geen fratsen met grote mensen.Ik wil geen klachten horen...begrepen ? '' vroeg mamma streng.
Remy knikte.
'' Ik zal zoiets echt nooit doen '' ,zei Doo toen.
'' Kom op,Doo '' ,zei Remy en ze deden hun jacken aan en laarzen en ze stoven joelend naar buiten.

Op het pleintje bij de zandbak waren Stijn,Martijn,Bas,Esther en Steffie aan het spelen.
'' Hoi,mogen we mee doen ? '' vroeg Doo.
'' Zullen we sneeuwballen gaan gooien ? '' stelde Remy meteen voor .
'' Bah,nee '' , zei Esther , '' wij waren net een huis van sneeuw aan het maken in de zandbak '' .
'' Daar is toch niks aan '' , vond Remy.
'' Jááá...sneeuwballen gooien,da´s pas gaaf '' , joelde Stijn en maakte een rondedansje.
'' Huizen maken kun je in de zomer ook,van het zand,maar sneeuwballen gooien niet '' ,vond Bas en duwde eens tegen zijn bril aan,die wat afzakte op zijn neus.
Esther zuchtte hoorbaar.
'' Okee '' ,zei ze toen met wat tegenzin.
'' We proberen natuurlijk wel iets te raken.Dikke konten van mevrouwen bijvoorbeeld '' , stelde Stijn toen voor.
'' Jááá ! '' gilde Bas.
'' Of...offe...meiden '' , lachtte Martijn.
'' Wij dus '', zei Esther.
'' Nee,jullie tellen niet '' , zei Remy.
'' Kom op,we gaan eerst heel veel sneeuwballen maken en we gaan geen grote mensen pesten,want dan krijg je gedonder '' , zei Doo wat streng.
'' Durf je niet ? '' plaagde Stijn.
'' Phoe '' , deed Doo nuffig.

IJverig gingen ze aan de slag om sneeuwballen te maken.
Ze werden op de rand van de zandbak gelegd.
Stijn kon het niet laten,om er eentje richting een meneer met een hond te gooien.
Maar gelukkig kwam de sneeuwbal heel ergens anders terecht.
'' Mis '' , zei Stijn met spijt in zijn stem.
Doo zuchtte eens.
O-wee,als er gedonder van kwam...dan was het zijn eigen schuld.
'' Nu hebben we wel genoeg,het zijn er wel honderd '', zei Martijn.
'' Wel duizend ! '' brulde Bas.
'' Overdrijf niet '' , zei Doo,die er eigenlijk niet meer zo´n zin in had,omdat ze een knaaggevoel had.
Met jongens wist je het maar nooit.
Zo zijn ze lief en zo zijn ze vervelend.
'' Daar komen een stel meiden aan '' , zei Stijn plots.
'''Waar ? '' vroeg Remy.
'' Daar '' , wees Stijn.
Op de hoek vam het pleintje,liepen drie meisjes van een jaar of tien met een slee.
Eentje ging toen op de slee zitten en een ander trok en het andere meisje duwde.
'' Het zijn Hetwig,Loes en Iris '' , fluisterde Esther.
Plotseling begon Stijn te gooien.
Raak !
En toen brak er een sneeuwballengooi-herrie los.

Over en weer werd er geroepen en de drie meisjes begonnen natuurlijk ook met sneeuwballen te gooien.
Doo was voor even haar knaaggevoel kwijt en genoot van het spel.
Totdat er plotseling een meneer aan kwam gelopen.
Hij had een hoed op en liep met een stok.
In zijn andere hand had hij een boodschappentas.
Het was meneer Kortehoef.
Een hele lieve oude man,die alleen woonde,omdat zijn vrouw al enige tijd overleden was.
Doo zag,dat hij zwaaide en ze zwaaide terug.
En meteen kletste er een sneeuwbal recht in zijn gezicht.
'' Raak ! '' gilde Stijn trots.
Maar met zijn allen zagen ze,dat de lieve meneer Kortehoef achterover kukelde en verdwaasd  op zijn bips terecht kwam.
De boodschappentas,zijn hoed en zijn stok,zwierden door de lucht en kwamen een eindje verder weer neer.
Ze schrokken allemaal hevig,behalve Stijn.
Die had het grootste plezier.
'' Oen ! '' riep Doo kwaad, '' stommert.Daar krijg je gelazer mee,hoor.
 Die arme meneer Kortehoef  '' .
'' Gelazer ? Echt niet '' ,zei Stijn overmoedig.
Intussen waren Hetwig,Loes en Iris bezorgd naar meneer Kortehoef gelopen,om hem overeind te helpen.
Doo rende er toen ook naar toe.
Maar de rest bleef in de zandbak.
'' Heeft U pijn ? '' vroeg Doo bezorgd.
'' Nee...nee...ik ben alleen geschrokken '' , antwoordde meneer Kortehoef.
Toen stond hij weer recht op zijn benen.
Hij klopte de sneeuw van zijn jas.
Doo holde naar de boodschappentas,hoed en stok en gaf het weer aan hem terug.
'' Wie gooide er eigenlijk ? '' vroeg hij op rustige toon.
De drie meisjes keken elkaar eens aan en Doo die het wist zei : '' Stijn,meneer '' .
'' O,dan wil ik zijn ouders hierover toch even spreken.
Want ik geloof nooit,dat die sneeuwbal per ongeluk in mijn gezicht terecht kwam '' .
Doo schok.
Zie je nu wel... .
Ze liepen naar de zandbak.
'' Wie is Stijn ? '' vroeg meneer Kortehoef toen.
Stijn schrok toen toch wel.
Hij voelde,dat hij een vuurrood hoofd kreeg.
Maar hij zei niets.
'' Nou...wie is Stijn ?...eh..ben jij dat ? Je kijkt zo vreemd '' , en meneer Kortehoef keek zeer streng naar Stijn.Die knikte toen alleen.
Hier had hij niet van terug.
'' Kom jij maar eens mee.Ik wil je ouders spreken '' , zei meneer Kortehoef toen.
'' Alleen mamma is thuis '' ,zei Stijn met een benepen stemmetje.
'' Dat geeft niks,dat is ook goed '' ,zei meneer Kortehoef en ze liepen vervolgens met zijn allen naar het huis waar Stijn woonde.
''Ahaa,hier dus.Dan ken ik je ouders wel.Hele aardige mensen.Je vader heeft me nog eens geholpen,toen mijn fiets kapot was '' , vertelde meneer Kortehoef.
Hij belde aan.
Ping-Pong.
Wat een rot geluid was dat nu,vond Stijn.
De deur ging al snel open.
Hoogst verbaasd keek de moeder van Stijn naar het groepje buiten voor de deur.
'' Is er iets  aan de hand ? '' vroeg ze.
Stijn werd door meneer Kortehoef naar voren geduwd.
'' Het spijt me te moeten zeggen,mevrouw...maar Stijn heeft een sneeuwbal in mijn gezicht gegooid.Ik schrok er zo van,dat ik achterover gevallen ben,de sneeuw in '' .
En toen moest Stijn zowaar lachen.
De rest bleef doodernstig.
'' Is dit echt waar ? '' vroeg Stijn´s moeder toen.
'' Het was maar een geintje,hoor '' , zei Stijn,die al over de ergste schrik heen scheen te zijn.
'' Een geintje ?  '' riep Doo toen kwaad, '' man,je deed het expres...en da´s geen geintje meer.Jij bent altijd aan het klieren.Met jou is het nooit lang leuk '' .
'' Ho,Ho,  jongedame '' , zei de moeder van Stijn toen,
'' wat minder mag ook wel '' .
'' Ik geloof,dat ik haar gelijk moet geven,mevrouw.
Ik wil U alleen maar zeggen,dat ik dit voorval zeer betreur en dat dit geen tweede keer mag gebeuren en dat ik het hierbij laat.We moeten er niet teveel woorden over vuil maken ...maar fout was het wel '' .
O,die lieve meneer Kortehoef.
Hij streek toen eens over de bol van Stijn,die verstopt zat onder zijn muts en zei : '' Over een tijd, is Stijn zijn streken kwijt,dat geloof ik vast.Verstand komt met de jaren ''.
'' Okee,meneer Kortehoef...maar ik zal hem er toch flink voor straffen,want dit kan natuurlijk niet , kom jij maar eens naar binnen,meneertje '' ,zei Stijn's moeder.
Stijn zei niets en liep kwaad naar binnen en knalde de tussendeur van het halletje dicht.
De moeder van Stijn schudde haar hoofd eens.
'' Die koelt wel af '' , zei meneer Kortehoef.
'' Daar zal ik wel voor zorgen .Laat dat maar aan mij over '',zei Stijn's moeder met ingehouden woede.
'' Okee...dan ga ik mijn boodschapjes maar eens doen.Dag mevrouw ''', en meneer Kortehoef tilde heel beleefd even zijn hoed op.
'' Dag meneer Kortehoef '' .
En de deur ging dicht.
'' Zo kinderen.Dat was dat.Spelen jullie maar lekker verder.En bedankt voor jullie hulp '' .
'' Graag gedaan '' , zei Doo .
'' Heeft U echt geen pijn ? '' vroeg Hetwig.
'' Nee,hoor...echt niet.Tot ziens,kinders '' , en meneer Kortehoef ging heen,met boodschappentas en stok.
Alsof er niets gebeurd was... .

Ze zag er ontzettend lief uit.
Een klein rond bruin gezichtje,met grote donkere ogen en dik lang zwart haar.
Zoals ze daar zat,een beetje verlegen op haar stoeltje in de kring,met dat schattige jurkje aan,nou...daar werd Remy zowaar holderdebolder zweverig van...Pats Boem.
Het was er ineens...hij was verliefd.🤭
Hij wist het zeker.
Hij kon wel blijven kijken,naar het popperige mooie meisje.
" Remy...weet jij er ook iets over te vertellen ? " vroeg juf Ineke ineens,hem aankijkend.
" Huh " , deed Remy alleen.
Er klonk gelach in de klas.
Oef !...waar had de juf het over ?
Wist hij veel.
" Je let niet op,jongeman " , zei juf Ineke,een beetje boos.
" Sorry,juf " , zei Remy en hij voelde,dat hij een vuurrood hoofd kreeg.
" We hadden het over Sri Lanka,waar Sharika geboren is.
Dat het er altijd warm is,met heel veel zon " ,zei Doo toen snel,om haar broertje te redden.
Juf Ineke begon toen te lachen,dat zei genoeg...ze was niet meer boos.
" Goed zo,Doo...jij let beter op dan je broer " .
Sharika giechelde toen even.
Remy zag het en vond het best wel vervelend.
Nu vond ze hem vast een dom jongetje.
" En weet je nog meer van je vaderland,Sharika ? "
vroeg juf Ineke toen.
" M'n echte ouders leven niet meer.Er leeft nog wel een oma en voor haar vind ik het wel erg,dat ze mij niet meer ziet,daarom sturen we dikwijls foto's van mij naar haar ".
" Dus " , zei Doo toen , " je echte oma,is je oma en ook weer niet...omdat je hier woont ". 
Sharika knikte een beetje verdrietig.
" Maar ze zal toch nog wel meer kleinkinderen hebben " ,
merkte Stijn toen wijs op.
Sharika haalde haar schouders op.
Dat wist ze niet.
" Maar hier heb je vast ook een lieve oma " , zei Remy toen,om haar op te vrolijken.
" O,ja...zelfs twee.En een opa '', zei Sharika blij en ze kreeg twinkeltjes in haar ogen.
" En die zijn zeker hardstikke leuk ? " vroeg Esther.
" Kei-leuk en Kei-lief " , zei Sharika met een jubeltje in haar stem.
De kinderen moesten er om lachen.
Dat kleine ding begon haar verlegenheid wat kwijt te raken.
" Ik hoor het wel...je bent ontzettend gelukkig hier bij je Nederlandse pappa en mamma " , zei juf Ineke , " en weet je wat we gaan doen ? We gaan proberen een mooie tekening van Sri Lanka te maken en die hangen we dan in de klas,als Welkom voor je...en jij mag ook meedoen,hoor ''.
 De juf keek blij naar het kleine meisje.
" Jaaa ! '' riepen de kinderen blij.
Het was even een kabaal in de klas,omdat de stoeltjes werden verschoven,richting tafeltjes.
Maar even later zaten ze allemaal gebogen over hun tekening.
Sharika had een plaatsje naast Doo gekregen...dat vond Doo reuze-leuk natuurlijk.
Remy vond het minder,omdat hij aan een ander tafeltje zat...maar gelukkig wel vlakbij.
Hij tekende palmbomen en bergen en een grote felgele zon met hele lange stralen.
Dat betekende...heel veel zonneschijn.
Heel sekuur kleurde hij,want hij wilde goed voor de dag komen...die van hem moest de mooiste zijn.

Trouwens,hij wist dat hij best goed was in tekenen,want dat had juf Ineke al meerdere malen tegen hem gezegd.
Misschien werd hij later wel een beroemde tekenaar.🙂
Er klonk gezellig geroezemoes in de klas en juf Ineke zat rustig een boek te lezen,maar hield ondertussen de kinderen ook in de gaten...als er eentje naar het toilet moest,dan zag ze dat meteen,want er werd dan netjes een vinger opgestoken.
Ook liep ze af en toe langs de kinderen,om te kijken hoe ze vorderden.

Na anderhalf uur ongeveer,moesten ze er mee ophouden.
Juf Ineke ging weer de tafeltjes langs en zette onder iedere tekening de naam.
Toen ze bij Remy kwam,knikte ze goedkeurend en zei :
" Het is weer schitterend,Remy.Je bent een echte kunstenaar " .
De andere kinderen moesten er om lachen,om die leuke lieve juf.
Nou...en Remy groeide minstens een meter van trots... en keek even schuin naar Sharika,die toen lief naar hem glimlachte.
En Wháám ! hij voelde zich weer vuurrood worden.
Vlug keek hij de andere kant op... .

Toen ze buiten mochten spelen,stond Sharika natuurlijk in de belangstelling.
Iedereen van de klas wilde wel met haar spelen.
Maar ze bleef toch het liefste veilig bij Doo.
En daar kon Remy natuurlijk van profiteren,omdat Doo zijn zusje was.
Zijn tweelingzusje notabene.
" Vond je mijn tekening mooi ? " vroeg hij aan Sharika.
" Kei-mooi ", antwoordde Sharika spontaan.
" Ja,Remy is heel goed in tekenen.Hij moet later als hij groot is,maar tekenaar worden ", zei Doo heel lief.
" Stom ! " riep Stijn toen, " daar is toch niks aan.Straaljagerpiloot...da's pas gaaf " .
" En naar beneden vallen,zeker " , zei Doo toen.
" Bovenop m'n kop '' , gilde Esther.
'' Auw ! " riep Remy,met zijn handen aan zijn hoofd.
Ooooh...wat moesten ze toen toch lachen,zeg.
Sharika nog het meest.😀

Plotseling kwam er een grote jongen van Groep Acht aan... eigenlijk mocht hij hier niet komen...de kleuters hadden hun eigen pleintje.
" Hee...wat doe jij hier ? " vroeg Stijn, " jullie hebben toch geen speelkwartier nu ? "
" Bemoei je er niet mee,kleutertje...ik ben op weg naar m'n klas...ik kom van de dokter af.En nu oprotten,want ik moet er langs ", zei de grote jongen.
" Nou,zeg '' , zei Doo wat kwaad , '' doe niet zo stom .''
'' Jij doet stom...wie speelt er nu met zo'n zwarte dropveter '' , lachte de jongen vals.
'' Oooh...'', zeiden ze toen allemaal geschrokken en Remy en Stijn keken elkaar eens aan en tegelijk schopten ze de jongen tegen zijn benen.
'' Oeh...Auw '' , kermde de jongen.
'' Wat is dat daar !? '' dat was de stem van juf Ineke.
De jongen wilde snel weglopen,die zag de bui al hangen.
'' Nee,hier blijven jij '', zei de juf kwaad , '' Wat is er aan de hand ? ''
'' Niks '', zei de jongen snel.
'' Ooooh...leugenaar '' , zei Doo toen .
Toen zei Remy : '' Hij zei tegen Doo...Wie speelt er nu  met zo'n zwarte dropveter...dat is discremenitatie ,of zoiets...en dat is heel gemeen...want Sharika is kei-lief  ''.
'' Heb je dat gezegd ? '' vroeg juf Ineke,de jongen zeer streng aankijkend en met een stem die niet mis te verstaan was.
'' Och,nou ja...dat is toch niet echt erg.Het is toch ook zo...ze is toch ook zwart '' , zei de jongen toen,met een onverschillig gezicht.

'' Nietes,ze is bruin '' , zei Doo fel.
'' En dat is toevallig veel mooier,dan die witte kop van jou '' , zei Remy kwaad.
'' Ho,Ho even '' , zei juf Ineke toen , '' En jij...hoe heet je,jongeman ? En in welke groep zit je ? ''
Ze keek nog steeds zeer streng en boos naar de jongen.
'' Ik ben Jochem Nouten...en ik zit in Groep Acht,bij meneer Piet Rovers '' , antwoordde de jongen.
'' Okee...loop jij maar eens even met me mee.Hier op school doen we niet aan discriminatie,alle mensen zijn gelijk.En dat zou zo'n grote lummel als jij,toch zéker moeten weten '' .
'' Maar mijn vader zegt '' , begon Jochem toen...,maar juf Ineke voelde hem al aankomen en viel hem in de rede :
'' Je vader zegt domme dingen...zeg hem dat maar.En nu meekomen,jij '' .
Oef...de juf was goed kwaad,zeg.
Ze liep richting schoolgebouw...en Jochem sjokte mee.
Die zal wel flink straf gaan krijgen.
Zeker weten.
Eigen schuld,dikke bult.

Sharika stond er maar stilletjes bij.
Doo had een arm om haar smalle schoudertjes geslagen.
'' Wat een etterbak,zeg '' , zei Remy , '' maar wij helpen je wel,hoor '' .
En Smak !...Sharika had haar eerste kus van Remy te pakken...waar iedereen bij stond.
Ze schoten met z'n allen in de lach en Doo zei toen :
'' Tsja...m'n broer kust nu eenmaal graag '' .


Doo is ziek

Doo was al een paar dagen flink verkouden.
Ze hoestte en ze proestte.
En vanmorgen had ze koorts.
En net nu Sharika vanmiddag weer mocht komen spelen na schooltijd.
" Jij blijft in bed,dametje " , zei mamma , " ik bel de dokter dadelijk even " .
" En Sharika dan " , zuchtte Doo,met een waterig stemmetje.
" Als je weer beter bent.Dat zal ze heus wel
 snappen " , antwoordde mamma.
" Maar,ze kan toch dan met mij spelen " , zei Remy toen.
" Niks ervan...ik wil niet dat ook zij ziek wordt,als ze hier komt " , zei mamma.
Tsja,daar had ze wel gelijk in.

Mamma bracht Remy naar school en Solletje kwam gezellig bij Doo op bed liggen.

O,ja...Doo voelde heus wel,dat ze echt niet fit was.
Maar ze vond het echt vervelend voor Sharika,omdat zij nu niet kon komen spelen.

Toen Remy Sharika op school zag,stoof hij meteen op haar af...ze stond bij haar moeder.
Mamma was alweer snel naar huis gegaan,omdat ze Doo niet te lang alleen wilde laten.
" Doo is ziek " , zei Remy , " de dokter moet komen " .
" Wat heeft ze ? " vroeg Sharika's moeder bezorgd.
" Ze moet steeds heel erg hoesten en nu heeft ze ook koorts.Jammer...nu kun je niet bij ons komen spelen.Doo vindt dit ook heel erg . Mamma is bang,dat jij dan ook ziek wordt " .
" Daar heeft je mamma wel gelijk in " , zei Sharika's moeder...ze glimlachte toen heel lief naar Remy.
Remy vond haar mooi. 
Ze had donker lang haar,in een lage paardenstaart en mooie donkerbruine ogen en een lief gezicht.
" Kom jij dan maar bij mij spelen " , stelde Sharika toen voor , " want jij bent toch ook mijn vriendje " .
Oooh...toen Sharika dat zei,glunderde Remy compleet...Wow !...dit had ze nog nooit gezegd.
Hij had nog steeds het gevoel gehad,dat Doo op de eerste plaats kwam,omdat ze meestal met Doo speelde.
" Graag " , zei Remy blij , " mag het ? "
En hij keek de moeder van Sharika vragend aan,die toen antwoordde :
" Ja,hoor...dat mag " .
" Joepieieie ! " juichte Remy toen en maakte een rondedansje.
Sharika en haar moeder moesten er om lachen.

Eenmaal in de klas zei hij tegen juf Ineke,dat Doo ziek was.
" Ach toch...dat is niet zo leuk voor Doo,wens haar maar beterschap namens ons allemaal " , zei de juf.
" Dat zal ik doen...en...eh...mag ik nu naast Sharika zitten,tot Doo weer beter is ? "  
" Okee,dat mag wel,maar eerst dus in de kring " ,zei juf Ineke en streek eens over Remy's bol.

Doo lag diep weggedoken onder haar dekbed.
Solletje lag ineen gekruld op het voeteneind.
Het was muis-stil op de kamer.
Doo sliep.
Solletje sliep.
Maar ineens ging de bel.
Doo schrok wakker.En omdat Doo wakker schoot,schoot Solletje ook wakker.
" Miauw " , zei hij.
Opeens ging de slaapkamerdeur open en kwam mamma binnen met de dokter.
" Zo,zo,met de kat nog wel..is die ook ziek ? "
vroeg de dokter lachend.
" Nee,Solletje ligt graag op bed " , antwoordde Doo.
Ze moest toen gaan zitten en haar tong uit steken en " Aaa " , zeggen.
Hij klopte op haar rug,luisterde op haar borst met een stetoscoop en hij zei :
" Een griepje.Blijf maar zo'n dag of drie in bed.En over vijf dagen kun je wel weer naar buiten.Ik zal een lekker hoestdrankje voorschrijven.En je mamma moet je maar fijn verwennen,dan ben je snel weer beter " .
" Mag ik vanavond niet naar Sesamstraat kijken op teevee ? " vroeg Doo toen.
" Ja,hoor...maar wel warm aankleden.Je voelt zelf wel,of het kan.
Zo...dan ga ik nu naar de volgende patient.Beterschap,hoor Doo " , en hij gaf Doo vriendelijk een hand.
" Dag dokter " , zei Doo beleefd.
" Dag,Doo ".
Toen ze weer alleen was,ging ze weer diep onder haar dekbed liggen en Solletje vouwde zich ook weer lekker  op.

In de middagpauze,bracht mamma samen met Remy,een boterham met pindakaas en een beker melk naar Doo.
Hoewel Doo geen echte trek had,at ze de boterham wel op,maar de melk wilde ze echt niet.

Ze nam er maar een paar slokjes van.
" Raad eens...ik mag vanmiddag na schooltijd bij Sharika spelen " , zei Remy blij.
" Jij ? " riep Doo boos.
" Ja,waarom niet ? " vroeg Remy verbaasd.
" Omdat Sharika mijn vriendinnetje is.Jij bent nog nooit bij haar geweest en ik wel.Daarom " , zei Doo.
Remy , geschrokken van Doo's felheid,zei toen : " Nou,Sharika zei,dat ik ook haar vriendje ben en daarom vroeg ze me of ik bij haar wilde komen spelen.
En op school mag ik nu naast haar zitten,tot jij weer beter bent " .
" Oh...da's niet eerlijk,jij pikt haar in " , zei Doo verdrietig.
En nu werd Remy toch wel boos,hoor. 
" Oh...wat ben jij jaloers,zeg " , en hij rende de kamer af,naar beneden.
Wat viel Doo tegen.Hij had echt gedacht,dat ze het wel leuk zou vinden.
Kwaad ging hij aan tafel zitten,waar zijn boterhambordje stond.
Er stond ook een pak melk en heel voorzichtig schonk hij melk in zijn beker.
Hij knoeide maar een heel klein beetje.
Mamma kwam naar beneden,de kamer in,met Doo's beker en boterhambordje en zette dat op het aanrecht.
" Doo is niet leuk " , zei Remy kwaad.
" Dat heb ik haar ook gezegd.Ze moet niet zo jaloers doen,is nergens voor nodig.Maar misschien komt het wel,omdat ze zich ziek voelt " , zei mamma.
Ze kwam aan tafel zitten.
" Als je ziek bent,word je toch niet ineens gemeen " , vond Remy.
" Ze moet " het spijt me " tegen je zeggen,anders mag ze vanavond niet naar Sesamstraat kijken.Dat heb ik zojuist tegen haar gezegd.Dus als je je boterham op hebt,ga je maar weer even naar haar toe " , zei mamma.
" Dan meent ze het toch niet " , zei Remy.
" Tuurlijk wel...je kent haar toch.Ze is een flap-uit,ze meent het dikwijls niet zo " ,zei mamma toen.
Ze smeerde voor Remy een boterham met pindakaas.
Langzaam at hij die op.
" Ik vind Sharika veel liever dan Doo " , zei Remy .
" Zal ik eens een geheimpje vertellen ? " Remy keek zijn moeder plots met schitteroogjes aan.
" Een geheim nog wel " , zei mamma lachend.
" Ja...en je mag het tegen niemand zeggen.
Beloofd ? "
" Beloofd " .
" Okee...nou...eh...ik ben verliefd op Sharika " .
" Zo,zo...jij bent er al vroeg bij " , lachte mamma.
" En ik heb haar ook al een kusje gegeven " .
" Toe maar " , zei mamma , " en is Sharika ook op jou ? "
" Dat weet ik niet.Maar ze vindt me dus wel aardig,anders mocht ik ook niet bij haar komen spelen vanmiddag " .
Remy stond op.
" Zo,nu ga ik maar even naar Doo.Dus mondje dicht,hoor mamma.Het is een geheim " .
" Ons geheim " , beloofde mamma.
Remy verdween naar boven en mamma moest er stil om lachen...zo'n manneke toch.

Voorzichtig deed Remy de slaapkamerdeur open.
Hij zag dat Doo helemaal onder het dekbed lag.
" Slaap je ? " vroeg hij.
Doo zei niets.
Hij liep naar haar toe en zag alleen haar blonde haar.
" Ben je wakker ? "
" Ik ben ziek.Ga weg " , zei Doo.
" Ben je nu nog kwaad ? Flauwerik " , zei Remy toen.
" Ik ben geen flauwerik...ik ben ziek " , zei Doo en moest toen hoesten en hield netjes haar hand voor haar mond.
Ze kwam boven haar dekbed uit.
" Mamma gaat dadelijk even een hoestdrankje halen ,als ze me weggebracht heeft " , zei Remy.
Doo knikte.
Ze had tranen in haar ogen van het hoesten.
Ze nam een slokje water uit het glas,wat naast haar op het nachtkastje stond.
" Weet je,Sharika is het vriendinnetje van ons allebei...dat is toch leuk " , zei Remy.
Doo haalde haar schouders op.
" Tuurlijk is dat leuk " , vervolgde Remy , " ze vindt jou leuk en ze vindt mij leuk.En dat is toch immers kei-leuk " .
Toen moest Doo lachen,of ze wilde of niet.
Remy kon de dingen dikwijls zo grappig zeggen.
" Ik zal niet meer zo gemeen doen.
Het spijt me echt " , zei Doo.
" Meen je dat ? " vroeg Remy.  
Doo knikte en zei : " Hardstikke " .

Toen Remy om vijf uur die dag weer thuiskwam,ging hij meteen bij Doo vertellen,dat hij vader en moedertje gespeeld had met Sharika en dat Sharika hem een kusje had gegeven,omdat vaders en moeders dat ook doen.
Doo moest er om lachen.
Maar Remy vertelde niet,dat hij toen vuurrood was geworden,omdat hij nooit had verwacht,dat Sharika hem een kusje zou geven.

Ruim een week later,toen Doo alweer naar school ging,werd Remy ziek.
En Oh...wat had hij er de pest in,zeg.
En ook hij voelde toen een beetje een gevoel van jaloezie,bij de gedachte,dat Doo Sharika nu voor zich alleen had.
Maar...dat mocht hij immers niet denken...dat was niet eerlijk.
Hij zuchtte eens diep en kroop diep onder zijn dekbed,alwaar Solletje aan het voeteneind lag,lekker opgerold... .


Solletje is zoek


Er stond een grote verhuiswagen voor de deur.
De buren,meneer en mevrouw de Wit gingen verhuizen,naar een appartement.
De kinderen van hen waren al enkele jaren getrouwd,ze waren zelfs al opa en oma en nu wilden ze graag wat kleiner gaan wonen.

Toen Doo en Remy in de pauze uit school kwamen met mamma,was het huis al bijna leeg.
" Wanneer komen er nieuwe mensen in ? " wilde Doo weten.
" Volgende week zaterdag.En ze hebben drie kinderen,dus dat is leuk voor jullie " , vertelde mamma.

" Als het maar geen rotkinderen zijn " , zei Doo toen.
" Toe nou,Doo " , zei mamma,die melk in schonk voor de twee.
" Misschien hebben ze ook een tweeling " , fantaseerde Remy, " een jongetje en een meisje.En dan speel ik met het jongetje en jij met het meisje,Doo.Dat zou leuk zijn " .
" Misschien zijn ze al vijftien of zo.En dan hebben we er niks aan " , zuchtte Doo.
" Nee " , wist mamma,die nu ook aan tafel kwam zitten ,
" ze zijn nog klein.Ik geloof dat de oudste negen jaar is " .

" Miauw,miauw " , mauwde Solletje aan de achterdeur opeens.Mamma stond op en liet hem naar buiten,met de woorden : " Niet te ver weg,hoor " .
" Miauw " , zei Solletje toen.
Mamma kwam weer aan tafel zitten.

En om half een kwamen de buren afscheid nemen en de grote verhuiswagen vertrok,met de buren in hun eigen auto er achter aan.
Toen mamma, Doo en Remy om tien over een weer naar school bracht en vervolgens weer naar huis liep,passeerde ze het lege huis.
De gordijnen waren blijven hangen.
Saai en ongezellig,zo'n leeg huis naast je.
Maar gelukkig zou het niet lang duren.
Mamma ging naar binnen en deed de afwas.
Daarna ging ze boven stofzuigen.

En opeens stond ze geschrokken stil.
Waar bleef Solletje ?
Die bleef immers nooit lang buiten in de winter.
Ze stond zo even een poosje en ging toen toch weer verder met stofzuigen.
Na een uurtje was ze klaar.
Ze keek boven uit het raam en tuurde de tuin in.
Nee,hoor : geen Solletje.
Ze zuchtte diep.
Ze ruimde de stofzuiger op beneden in de kast,onder de trap en liep naar buiten.
" Solletje...Solletje ! Waar ben je ? Solletjeee ! "
Ze wachtte op het overbekende antwoord.
Want ja,Solletje was een gezellige kletsmeier.
Maar nee,ze hoorde geen miauw.😥
Ongerust ging ze weer naar binnen en ging zitten.
Plof ! op een stoel aan tafel.
Dit klopte niet.
Dit was niet gewoon.

Toen ze Doo en Remy om kwart over drie van school haalde,keek ze goed om zich heen,of ze Solletje zag.

" Mamma,wat ben je stil " , zei Doo,toen ze met zijn drietjes naar huis toe liepen.
" Tsja...ik ben ongerust.Solletje is al de hele middag weg.Ik snap er niks van " , antwoordde mamma.
" Dan moeten we gewoon gaan zoeken " , stelde Remy voor.
" Ja,okee.Maar laten we eerst even naar huis gaan.Want wie weet zit hij nu aan de achterdeur te mauwen " , zei mamma.
Haastig liepen ze naar huis.
Maar,Solletje was er niet.
" Hij is vast verdwaald " , zuchtte Doo.
" En dan zien we hem nooit meer terug " , zei Remy bang.
" Toe nou jongens,klets niet.We gaan eerst in het Heideveld zoeken.En dan zien we wel verder.Kom " , zei mamma toen resoluut.
Ze zochten in alle voortuintjes,in alle paadjes,bij de zandbak op het pleintje,onder struiken...kortom...overal.
Maar nee,Solletje was nergens te vinden.
" Hee,zoeken jullie iets ? " vroeg opeens de moeder van Stijn,die de ramen stond te wassen.
" Ja,Solletje onze kat is weg.Al de hele middag.Dat doet ie nooit.En nu zijn we aan het zoeken.Heb jij hem soms gezien ? " vroeg mamma.
" Hij is oranje,is het niet ? Nee,niet gezien.Er zat vanmiddag wel een grijze in de tuin,hier.Maar dat was Poeske van mevrouw Gooiers " , vertelde de moeder van Stijn.
" Hij is vast verdwaald " , zuchtte Doo weer.
" Nee,dat geloof ik niet " , zei mamma.
" Nee,katten verdwalen niet zo snel " , wist ook de moeder van Stijn.
" Precies " , zei mamma.
Stijn kwam aan fietsen.

" Hoi ! Ik ben van de politie.Ta-tuu,ta-tuu,ta-tuu.Jullie zijn gearresteerd " ,riep hij.
" Doe even normaal " , zei zijn moeder wat boos.
" Help liever mee zoeken.Solletje is weg ".
" Jullie kat ? Ta-tuu,ta-tuu...ik ben van de politie en zal hem vinden...ta-tuu,ta-tuu,ta-tuu ! " en weg fietste hij.
" Nou,daar heb je ook niet veel aan " zei zijn moeder toen,
met een lach in haar stem.
Mamma moest er ook om lachen.
Maar Doo en Remy niet.
Die stomme Stijn.
Ze waren echt niet in de stemming voor dergelijke spelletjes.
" Nou,dan gaan we maar weer verder zoeken " , zei mamma toen.
" Ja,sukses " , zei de moeder van Stijn.

Ze doorkruisten het hele Heideveld en bij hun eigen huis weer aangekomen,gingen ze achterom,de tuin in,om te kijken of hij inmiddels daar zat.
Niets.😥
Ze besloten in nog wat omliggende straten te zoeken,maar toen ook dat niets opleverde,gingen ze maar weer naar huis.
" Zal ik chocolademelk warm maken ? Dat hebben jullie wel verdiend " , zei mamma.
" Ik lust niks " , zei Doo en begon zowaar te huilen.
En kijk...daar kon Remy onder deze omstandigheden beslist niet tegen en begon daarom ook te huilen.
Mamma liep naar het tweetal toe en ze gingen op de bank zitten.
" Luister " , zei ze , " Solletje komt heus wel weer thuis.Misschien zit hij achter een vogel of een muis aan,je weet maar nooit " .
" Maar...maar...als we hem nu nooit meer terug krijgen,wat dan ? "  snikte Doo.
" Daar moet je niet aan denken.Tuurlijk komt Solletje weer terug " , zei mamma,al was ze daar helemaal niet zeker van.Er moest iets gebeurd zijn,dat kon haast niet anders.
Maar dit zei ze niet.
Plots,werd er achter op de deur geklopt en kwam Stijn binnen.
" Hoi...is Solletje al terug ? "
" Nee,nog niet " , zei mamma.
Stijn zag,dat Doo en Remy huilden.
" Ach,huil maar niet.Met katten weet je het maar nooit.Morgen komt ie met een muis thuis en zegt ie :
 Kijk eens,wat ik voor jullie gevangen heb...een nieuw vriendje er bij  .
En dan zijn we alemaal blij...hee,dat rijmt " .
En toen moesten ze toch wel lachen om die malle Stijn,die toch de vervelendste niet was.

Toen pappa om kwart over vijf ongeveer thuis kwam,was Solletje er nog steeds niet.
Doo en Remy vlogen op hem af en door elkaar heen riepen ze : " Solletje is zoek...we hebben overal gezocht...foetsie..weg " .
" Even rustig " , zei pappa en deed zijn jack uit en hing hem in het halletje aan de kapstok.
" Ja " ,zei mamma , " ik liet Solletje in de middagpauze naar buiten en sindsdien hebben we hem niet meer gezien ".
" Dat is vreemd " , vond ook pappa.
" Ga jij nog zoeken pap ? En mag ik dan mee ? " vroeg Remy.
" Eerst eten " , zei mamma toen. 
Ze hadden lekker zuurkool met worst...en dat liet zich goed smaken.
" Ik snap het gewoon niet " ,zei mamma , " Solletje blijft nooit zo lang weg " .
" Nee...nu mag hij onderhand wel thuis komen.We zullen hem leren klok kijken " , zei pappa en hapte in de lekkere worst.
" Gekkie " , zei Doo , " dat kan immers niet " .

Na het eten,het schemerde al flink,ging pappa samen met Doo en Remy weer zoeken.
Best wel spannend,nu het bijna donker was.
Ze liepen als eerste weer door het hele Heideveld.
En overal in de huizen brandden er gezellig de lampen.
Kijk...Stijn zat met zijn vader teevee te kijken en meneer Kortehoef schoof zojuist de gordijnen dicht en zwaaide naar hen.

" Solletjeee ! Solletjeee ! " riepen ze regelmatig.
Ze liepen op een gegeven moment ook langs hun school.
Daar was het nu donker.
Alleen bij de ingang buiten brandde er een lamp.

Nee,hoe ze ook zochten...geen Solletje te zien.😥
Op een gegeven moment zagen ze een oranje kat wegglippen,maar toen ze riepen,kwam de kat wel speels naar hen toe,maar ze zagen dat deze kat veel wit had aan de pootjes en dat hij geen halsbandje om had.
Dit laatste had Solletje sinds kort wel...met een kokertje er aan,waarin een briefje zat met zijn naam,adres en telefoonnummer.

Toen ze weer thuis kwamen,waren ze triest gestemd.
Wat zou er toch met Solletje gebeurd zijn ?
Doo lag even later in haar bed te huilen en op een gegeven moment meende ze MIAUW te horen en keek ze door het raam.
Maar ze zag niets.

Er liep wel een meneer met een hond.
Gauw ging Doo haar bed weer in.
En als Solletje morgen ook nog weg bleef ?
Pappa zei,dat hij dan briefjes op zou gaan hangen in verschillende supermarkten en ook zou hij een oproep in de krant plaatsen en bellen naar de Stichting,die dieren opvangt.
Oh,als Solletje maar weer terug kwam.
Hij was toch zo lief.
Echt een goeierd.
En zo sukkelde Doo in slaap.

Pappa en mamma zaten samen op de bank naar de teevee te kijken.
Pappa had ook een boek op schoot liggen en bladerde daar in.
" Vreemd,zo zonder Solletje " , zei mamma , " hij ligt zo graag op de bank,s'avonds " .
" Tsja...ik hoop niet dat hij aangereden is door een auto ,daar zit ik steeds aan te denken " , zei pappa met een zucht.
" Zouden Doo en Remy dan een andere kat willen ? " vroeg mamma zich ineens af.
" Ik denk het wel.Maar ja,Solletje is Solletje.Die is natuurlijk uniek en niet te vervangen.
Maar foei...wat kletsen we toch.Solletje heeft een halsbandje met naam en adres.Als hij dood is,dan hadden we al iets gehoord vam de dierenambulance " , zei pappa en prompt rinkelde de telefoon.
Mamma schrok.
" O,jee " , zei ze.
Pappa nam de telefoon op.
" Met van Klaver " , zei hij.
Mamma keek aandachtig naar pappa.
En die begon zowaar te stralen...dat zag je zo.
" Echt  ? "  vroeg hij toen , " O,wat fijn.Nee...ik kom er nu aan...wat zegt U ? "
Pappa knikte en knikte en zei : " Ja...ja " , en  : " Dat moet haast wel " , en luisterde en luisterde.
Er werd duidelijk een verhaal verteld aan de andere kant van de lijn.
" Enne...welk nummer en welke etage was het ook alweer ?...O,ja...ja,op nummer 10,eerste etage.Okee...ik kom er aan,tot zo " .
Pappa legde de hoorn neer.
" Solletje is terecht...ik pak even het kattenkooitje en ga hem halen " , zei hij.
" Maar...hoe kan dat ? Waar is hij dan ? " vroeg mamma,die er geen jota van snapte.
" Je raadt het nooit.Bij meneer en mevrouw de Wit...in hun nieuwe woning,op de eerste etage...bij onze oude buren dus.Een van de verhuizers zag duidelijk een oranje kat uit de verhuiswagen glippen,toen ze bij het appartementengebouw stopten,vanmiddag.En meneer de Wit zag de kat op een gegeven moment onder de struiken zitten daar,om een uur of vier.
Hij heeft hem proberen te vangen,maar dat lukte niet.
Zojuist is hij een ommetje gaan maken en hoorde ineens miauwen,weer bij de struiken.
Toen kon hij hem zo pakken en in hun woning ontdekten ze het halsbandje met het kokertje.
Ze schrokken er van,dat het onze Solletje was...hij was dus een aardig eindje van huis.
En meneer de Wit vond het erg,dat hij daar niet opgekomen was,omdat hij wist,dat wij een oranje kat hebben...dus...ik ga Solletje nu snel even halen " .
Pappa keek heel erg blij en opgelucht.
" Als ik het goed begrijp,is Solletje uit nieuwschierigheid in die verhuiswagen gekropen en mee gereden " , zei mamma.
" Precies...meneer de Wit zei,dat we hem wel gemist moesten hebben...inderdaad " , zei pappa.
" Tsjonge...die Solletje...wat een avontuur.Ga nu maar gauw " , zei mamma blij.

Gespannen bleef mamma achter.
Ze zette de teevee maar uit,want daar had ze geen zin meer in.
Oh,wat zouden Doo en Remy blij zijn morgenvroeg.🙂
Nee,ze zou ze zodadelijk maar niet wakker maken.
Even kijken boven.
Zie je wel...ze lagen zo lekker te slapen.
Remy lag met zijn beer bij zijn ene oor en met zijn mondje half open,lekker in dromenland.
Heel voorzichtig gaf ze hem een kusje op zijn wang en hij sliep gewoon door.
Toen ging ze naar Doo.
Ook Doo kreeg een voorzichtig kusje op haar wang.
Zachtjes ging mamma naar beneden.
Ze dekte alvast de tafel,voor morgenvroeg en in Solletje's etensbakje deed ze lekkere verse kattenbrokjes,want hij zou wel honger hebben na het avontuur van vandaag.
Toen ging mamma weer op de bank zitten.
Ze keek op de klok.
Pappa was nu zo'n twintig minuten weg.
Ze zuchtte eens.
Ja,het was wel een half uur rijden,naar daar waar meneer en mevrouw de Wit nu woonden.
En dan weer terug.
Maar er zou nog wel wat gebabbeld worden natuurlijk,voordat pappa weer naar huis terug zou keren.
Mamma pakte een tijdschrift en ging wat zitten lezen.

En juist toen ze de tijd helemaal vergeten was,omdat ze in een artikel verdiept zat,hoorde ze de achterdeur en kwam pappa binnen.
Solletje keek verbaasd rond in het kooitje.
" Hier is onze avonturier " , lachte pappa.

Mamma stond op en toen Solletje bevrijd werd,begon hij luid te spinnen en gaf mamma's benen kopjes en toen sprong hij blij op tafel,om geaaid en geknuffeld te worden.
Oh,wat was hij blij.😀
En ineens schoot hij als een raket naar zijn etensbakje in de keuken en hap,hap,hap,krunsj,krunsj,krunsj...begon hij smakelijk te eten.
Oef...wat een honger had hij,zeg.
Vervolgens dronk hij,slubber,slubber...een flinke slok water  en nog een...en nog een.
Ziezo...hij kon er weer even tegen.
Plof !...hij ging in zijn doos op het wollen dekentje liggen en was echt niet van plan,om daar voorlopig nog uit te komen.
Nee,hoor.
Tsjonge,jonge.
Was me dat een avontuur.
Kon hij weten,dat die stomme verhuiswagen zo ineens dichtgesmeten werd en dat ie toen in het stikdonker zat,ondanks zijn goeie scherpe kattenogen en dat de verhuiswagen toen begon te rijden.
Ineengedoken was hij blijven zitten.
Maar,nu lag hij weer lekker veilig in zijn vertrouwde warme doos in de gezellige kamer.
Hij knipperde nog eens met zijn ogen en vertrok naar dromenland.

De volgende morgen :
Doo en Remy wisten niet wat ze zagen.🙂
" Hoe kan dat nou ? Waar was hij nu ? " riepen ze door elkaar heen.
Pappa en mamma moesten natuurlijk alles in geuren en kleuren vertellen en Oooh...wat werd die lieve Solletje flink geknuffeld zeg, door Doo en Remy.
En Solletje liet het allemaal toe...blij dat hij weer veilig thuis was... .


De nieuwe buren


De hele week werd er bij  de nieuwe buren in het huis hard gewerkt.
Er kwamen behangers,schilders er werd gepoetst en als laatste werd er van boven naar beneden vloerbedekking gelegd.
Tsjonge,dat was nog eens werken,zeg.
Van s'morgens vroeg tot s'avonds laat.
Met zoveel mensen kon je flink opschieten.

En nu was het dan zover.
Vandaag,zaterdag zouden ze komen.
De nieuwe buren.
Doo en Remy vonden dat best wel spannend.
Op hun fietsen reden ze voor op en neer.
Rondjes om de zandbak,langs het huis...en ondertussen hielden ze alles goed in de gaten.

Solletje zat binnen op de vensterbank,naar de tweeling te kijken.

Hij was sinds zijn avontuur niet meer buiten geweest.
Nee,hoor...hij had er voorlopig geen zin meer in.
Hij vroeg er ook totaal niet om.
Binnen,bij de vertrouwde spulletjes,was het lekker veilig.
Hij begon tevreden te spinnen en zichzelf te wassen.
Mamma had koffie gezet.
Pappa was boodschappen doen.
Dat deed hij altijd op zaterdagochtend.
Vooral de zware spullen,zoals flessen frisdrank en zo.
Mamma deed door de week de kleinere dingen.

Ahaa...daar kwam pappa binnen...terug van boodschapperen.
Alles kreeg een plekje en al gauw zaten ze gezellig aan de koffie.
" Doo en Remy houden buiten de wacht " , zei mamma lachend , " net een ontvangstcomite " .
" Ik hoop,dat het aardige mensen zijn " ,zei pappa.
" Ja,misschien krijgen onze kids er leuke vriendjes bij " , hoopte mamma,terwijl ze aan een koekje knabbelde.
Pappa ging na de koffie,vervolgens de auto wassen.
En toen dat klaar was,zetten hij hem in de garage,tevens berging.
Hij floot een deuntje.
Remy kwam langs fietsen en riep :
" Hoi,pap ! "
" Hoi,knul ", zei pappa en sloot de garagedeur.
" Het duurt lang,met de buren.Ze zijn er nog steeds niet " , zuchtte Remy diep.
" Dat kan nog best even duren.Roep Doo maar,dan gaan we een hapje eten " , zei pappa.
" Okee " , zei Remy en fietste richting Doo.

Onder de lunch aten ze lekkere worstenbroodjes.
Maar Doo en Remy hadden geen rust.
Stel,dat de nieuwe buren juist nu zouden komen.
Hap,schrok,slik.
Hap,schrok,slik.
Ze aten snel...Doo en Remy.
Pappa en mamma hadden dat heus wel in de gaten.
Ze keken elkaar eens knipogend en lachend aan.
Maar ze zeiden niets.
" Zo...klaar " , zei Remy en nam een laatste slok van zijn melk.
" Ik lust niet meer " , zuchtte Doo toen.
" Allee,je bent dol op worstenbroodjes.Dus je eet het helemaal op,jongedame " , zei mamma.
" Ik heb buikpijn " , probeerde Doo toen.
" Daar trappen we niet in,Doo " , zei pappa toen.
" De nieuwe buren moeten alles eerst vanuit hun oude huis,in de verhuiswagen laden en dan pas komen ze naar hier toe " , zei mamma.
Doo zuchtte eens en at toen toch maar verder.
En plots ! hoorden ze een zwaar geluid buiten.
Als van een...een VERHUISWAGEN. 😮
Doo propte snel het laatste stukje van haar worstenbroodje in haar mond en vloog toen naar het raam aan de voorkant.
" Daar zijn ze ! " gilde ze.
Ook Remy was naar het raam gerend.
" Mogen we naar buiten ? " vroeg Doo,met haar allerliefste stemmetje,terwijl ze nog op het broodje stond te kauwen.
" Okee,ga maar gauw,maar wel de jacken aan " ,zei mamma.
Nou,dat deden ze en via de achterdeur renden ze toen naar buiten,om het huis heen om vervolgens aan de voorkant te belanden.
Eindelijk,ze waren er...de nieuwe buren.

De verhuiswagen stond er.
Groot en breed.
Doo en Remy bleven staan kijken.
Er stond ook een personenauto en daar stapten een vader en moeder uit en drie kinderen.
De moeder had een kattenkooitje in haar handen,met een zwarte kat erin,die wat angstig om zich heen keek.
Remy stapte kordaat op de familie af.
" Hallo " , zei hij spontaan , ik ben Remy en ik woon hier naast " , en hij wees naar het huis op de hoek.
" Zo,zo...onze buurjongen dus " , zei de vader.
Remy knikte.
" En ik ben buurman Jan en zij is buurvrouw Elly ".
Er werden handen geschud.
Doo kwam er toen ook bij staan.
" En ik ben Doo,het tweelingzusje van Remy " , zei ze.
" Kijk eens aan,dat is leuk " , zei de nieuwe buurvrouw.
De buurman opende de voordeur,zodat het inhuizen kon beginnen.
De drie nieuwe buurkinderen bleven in de buurt van Doo en Remy staan.
" Ik heet Hans " , zei de grootste, " ik ben negen,en hou oud zijn jullie ? "
" Wij zijn vijf " , zei Remy.
" En ik ben Niels...en ik ben zes " , zei de andere jongen.
" Jullie hebben leuke krullenbollen " , vond Doo.
" Net als onze mamma " , zei Hans.
Hij duwde zijn kleine zusje naar voren.

" Zeg ook eens wat " , zei hij tot het kleine ding,ze was wat verlegen en lachte alleen maar.
" Hoe heet je ? " vroeg Doo toen.
" Sanne " , antwoordde ze met een heel lief hoog stemmetje.
" Ze is bijna vier en na de zomervakantie gaat ze naar de kleuterschool " , vertelde Hans.
" Het is kei-leuk op onze school " , zei Remy.
" Wij komen op de Zeemeeuw " , vertelde Niels.
" Daar zitten wij ook op " , riep Remy blij.
" Ik zit al in groep vijf en ik heb al mijn tafeldiploma's al " , zei Hans trots.
" En ik zit in groep drie en kan al lezen " , zei Niels.
" En jullie ? "
" Wij zitten in groep twee " , zei Doo , " dus lezen doen we nog niet zo.Maar we hebben al wel cijfers leren schrijven ...da's helemaal niet moeilijk " .
" Jongens,willen jullie meehelpen ? " vroeg buurman Jan,die weer naar buiten kwam.
De verhuizers waren al druk bezig.
" Mogen wij ook meehelpen ? " vroeg Remy toen.
" Ja,hoor...leuk,des te sneller gaat het " , vond buurman Jan.
" Joepieieie ! " juichte Remy toen.
" Jullie zijn kei-leuk " , flapte de kleine Sanne er ineens uit.
En allemaal moesten ze toen lachen.

En tsjonge,zeg...wat was meehelpen leuk.Ze sjouwden met stoelen en met bloempotten en met dozen en met planten.
Oef...wat een boel spullen,zeg.
Maar,het was erg gezellig zo.
Ze hielpen mee,tot alles uit de verhuiswagen was.
Buurvrouw Elly gaf iedereen een blikje fris te drinken,wat uit een koeltas kwam.
Vooral de verhuizers hadden hard gewerkt.
Toen die weg reden,plofte buurman Jan op een stoel neer in hun nieuwe huis.
" Nu moet alles nog een plaatsje krijgen " , zuchtte hij.
" Maar dat is juist het leukste werk " , vond buurvrouw Elly.
" Alles wordt dan mooi " , zei Remy toen.
De bel ging plots !
De buurvrouw liep naar voren om de deur open te maken en mamma kwam binnen.
" Hallo " ,zei ze , " ik ben Annet,de moeder van Doo en Remy.De koffie staat klaar bij ons en voor de kinderen heb ik warme chocolademelk.Hebben jullie zin ? "
Buurman Jan stond verrast op.
" Hee,dat is nu eens aardig " , zei hij en gaf mamma een hand en zei : " Jan Kuipers is de naam " .
Er werden handen geschud...ook de kinderen Kuipers stelden zich netjes aan mamma voor.
En toen gingen ze de deur uit,ze gingen achterom,naar rechts...om het huis van Doo en Remy binnen te kunnen gaan.
Pappa stond op van de bank en stelde zich netjes voor : " Aangenaam...ik ben Rob van Klaver " .
Er werden weer handen geschud en toen zei buurman Jan : " Je hebt leuke kinderen".
" Ja...en ze hebben goed meegeholpen " ,zei zijn vrouw.
" Ga maar gauw ergens zitten " , zei mamma, " jullie zullen wel moe zijn " .
Ze vonden allemaal een plekje en mamma gaf koffie en warme chocolademelk.
Ze kregen er lekkere speculaas bij.
Solletje zat alles vanaf de vensterbank te bekijken.
Wat een drukte ineens.
" Wij hebben ook een kat " , zei Sanne toen , " ze heet Moortje " .
" Deze heet Solletje.Toen de vorige buren gingen verhuizen,waren we hem bijna de hele dag kwijt,tot laat in de avond " , vertelde pappa.
" En raadt eens waar hij was ?
Hij was uit nieuwschierigheid in de verhuiswagen gekropen en is toen meegereden.De buurman belde ons s'avonds op en toen ben ik Solletje gaan ophalen ,de kleine avonturier " .
" Ja,Moortje is ook erg nieuwschierig.Ze zit nu even in de garage,maar dadelijk mag ze het huis in.Ze zal nog moeten wennen.Voorlopig mag ze niet naar buiten " , zei buurvrouw Elly.
Er werd gezellig gebabbeld.
De kinderen gingen met Doo en Remy nog naar boven om de kamers en het speelgoed te bekijken.
Ze vonden alles hardstikke leuk en mooi.🙂

Na een uurtje gingen ze allemaal weer naar hun nieuwe huis,want er was nog veel te doen... .

 

Mamma jarig

Pappa ging deze zaterdag gezellig met Doo en Remy de stad in,om te winkelen.
Waarom ?
Wel,mamma was bijna jarig.
En daarom gingen ze vandaag cadeautjes kopen.
Mamma vond het best wel spannend,want ze mocht niet mee,ze bleef gezellig bij Solletje.
Ze moest nog wat handwas doen,dus daar had ze nu rustig de tijd voor.

Doo en Remy vonden het best leuk,om in die grote warenhuizen rond te lopen.
Er was zoveel te zien.

Pappa had ook nog schrijfspullen en een tijdschrift nodig,dus dat kocht hij ook.
En Doo en Remy kregen ieder nog een tekenbloc.
Maar,ze moesten ook nog naar de juwelier.
Jawel.
Pappa wilde mamma namelijk verrassen met een echte gouden ring,met een bloedkoralen steen er in.
Die wilde mamma al zo lang graag een hebben en nu zou het dan gaan gebeuren.
Tjoppie,zeg.🙂
Wat zou mamma opkijken,als ze jarig was.
Een heus-echte gouden ring met een steen.
Ja,ze droeg al wel een gouden ring,maar dat was haar trouwring,die had pappa ook een.
Zo'n gladde,zonder steen.
Maar aan mamma's andere hand zat niks.
Maar daar zou dus verandering in komen.

Ze gingen een mooie deftige zaak binnen met heel zacht tapijt op de vloer.Warmrood.
Doo en Remy werden een beetje stil van zoveel deftigheid.
Er zat zelfs rode fluwelen stof,tegen mooie pilaren aan en aan het plafond hingen lampen die ze kroonluchters noemen,met van die glazen dingetjes er aan.
" Is het hier niet te duur,pappa ? " vroeg Doo zacht.
" Nee,hoor...ik heb gespaard.Dus,het zal wel gaan lukken.Ik ben trouwens al een keertje hier wezen neuzen,ik ken de prijzen ", zei pappa.
Ze zagen mooie kettingen hangen en gouden armbanden liggen en mooie horloges.
Alles achter glas.
Er kwam een sjieke verkoopster naar hen toe.
" Kan ik U van dienst zijn ? "
" O ja,graag " , zei pappa, " ik zoek een gouden ring voor mijn vrouw,
met een bloedkoralen steen " .
" Dat kan meneer.Komt U maar mee " , zei de verkoopster.Ze liep naar een glazen vitrine.
Daar lagen heel wat ringen in.
Met allerlei stenen,ook bloedkoralen.

Pappa koos er een uit,met een grote steen,gezet in een sierlijke mooie rand.
Hij wist precies mamma's maat.
De ring werd in een klein bordeaurood doosje gedaan en er ging goudkleurig glimmend papier omheen met een bloemetje er op.
Er werd afgerekend en toen ze weer buiten stonden zei pappa : " En nu gaan jullie nog een cadeautje voor mamma kopen.Dus van jou Doo,krijgt mamma een witte bloemenvaas en Remy van jou,een witte asbak.
Ik weet een hele fijne winkel,kom maar eens mee " .
Nou...en ook daar slaagden ze prima.
Zo...de cadeautjes waren gekocht.
Tenslotte gingen ze nog gezellig ergens een hapje eten...lekkere frietjes.
Het was er best druk,maar ze vonden in een verloren hoekje nog een fijne plaats om te zitten.
Ze zaten gezellig te eten zo met zijn drietjes.
Best leuk,om zo met pappa samen op stap te zijn.
Dat kwam niet vaak voor.
" Jongens " , zei pappa , " weet je hoe ik die ring aan mamma wil geven ? Ik wil een geintje uithalen " .
" Een geintje ? " vroeg Remy en hapte in een frietje.
" Ik hang het doosje,waar de ring dus in zit,met een draadje achter aan de lamp,boven de eettafel.
En 's morgens op mamma's verjaardag,bij het ontbijt,dan hoop ik,dat ze plotseling het doosje ziet hangen.
En jullie mogen niks verklappen,hoor " , zei pappa.
" Oh,joepieieie ! " riep Remy blij , " Kei-gaaf,zeg " .
" Jaaa ! Da's een leuk geintje " , jubelde Doo.
" Dus,mondje dicht " , zei pappa.
" Ja,met een sleutel er op " , grapte Remy en maakte een draaibeweging voor zijn mond.
" Juist " , lachte pappa.

Het was zover.
Mamma was jarig.
Fijn op een zondag.
Pappa had de avond tevoren,toen mamma al naar bed was,het doosje met de ring met een draadje aan de lamp gehangen.
Dat zag er echt heel komisch uit.😀

Het doosje hing niet te ver naar beneden,een eindje boven ooghoogte,als ze aan tafel zouden zitten.
Mamma zou beslist niet meteen pats-boem! tegen het doosje aan kijken.

Pappa was op deze feestelijke dag het eerste beneden in de met slingers versierde kamer.
Solletje mauwde hevig en gaf pappa's benen kopjes,want oei ! wat had hij een honger.
" Zo,ouwe reus " , zei pappa , " moet je eten hebben ? "
" Miauw"' ,antwoordde Solletje.
" Okee,je krijgt je zin " , zei pappa en gaf Solletje lekker zacht vlees uit een blikje.
Nou,daar was hij dol op.
Doo en Remy kwamen in hun piama naar beneden,met ieder het mooi ingepakte cadeau in hun handen.
" Mamma is op de badkamer " , zei Doo.
" Okee " , zei pappa.
" O,kijk Doo...het doosje met de ring " , zei Remy,wijzend naar de lamp boven de tafel.
Doo zag het ook en giechelde blij.
De pret kon beginnen.
" Dus mondje dicht " , zei pappa , " en als mamma dadelijk naar beneden komt,dan gaan jullie niet de hele tijd naar de lamp zitten kijken,hoor " .
" O,nee...tuurlijk niet.Want dan is de lol er af " , zei Doo.
" Precies " , zei pappa, " ze moet het zelf ineens ontdekken,want dat is het leukste " .
Al gauw kwam mamma naar beneden.
Ze zag er stralend en echt jarig uit.
Ze droeg een nieuwe warmgroene trui met een beertje er op en een mooie zwarte rok en leuke zwarte schoenen met een klein hakje.
Ze werd door Doo en Remy gefeliciteerd.
Pappa had dat boven al gedaan.
Ze vond de vaas en de asbak heel erg mooi.
" Een asbak heb je nodig,voor de visite die rookt " ,zei mamma.
" Enne...mijn cadeautje komt nog " , zei pappa heel geheimzinnig en Doo en Remy grinnikten heel raadselachtig.
Mamma keek eens van pappa naar de tweeling en zei :
" Zo...het lijkt wel een samenzwering " .
" Zoiets " , lachte pappa.
Ze gingen aan tafel zitten en mamma schonk voor ieder thee in.
Dat vonden Doo en Remy ook heel lekker.
En zeker op deze speciale dag.
Solletje was achter op de vensterbank gaan zitten en zat zich lekker te wassen.
" Wie komen er allemaal vandaag ? " vroeg Doo en ze moest moeite doen,om niet omhoog naar de lamp te kijken.
" ...eh...Wie komen er ? Oma van Klaver en opa en oma van Vliet natuurlijk.Ik denk tante Agnes met oom Kees ook.
En pappa's broer oom Pim met tante Ellen en de kinderen.Tante Ellen belde me gisteren nog,over een mooie plant die ze had gezien,die ze me wil geven " , zei mamma.
" Fijn,zoveel visite " , vond Doo.
" Maar wel heel druk " , zuchtte pappa.
" Hebben we wel genoeg taart ? " wilde Remy weten.
" Ja,ja...ze zullen niet verhongeren " , antwoordde mamma lachend.
En plots ! keek ze omhoog.
Zomaar ineens.
Alsof een magneet haar trok.
" Wat hangt daar nou ? " zei ze  blij verrast.
" Waar ? " vroeg pappa,alsof hij er niets van snapte.
" Aan de lamp " , zei mamma toen.
" O,dat " , zei pappa, " dat zie ik al de hele tijd hangen.En jullie jongens ? "
" Ja...wij ook " , zeiden Doo en  Remy,met stralende gezichtjes.
" Toe maar,jullie doen net,of het er thuis hoort " , lachte mamma.
" Zo zoetjes-aan wel,ja.Het duurde zo lang,eer je het zag hangen " , grapte pappa.
Hij stond op,om het doosje er af te halen.
Het lukte ,na wat gewriemel.
Met een sierlijke buiging,gaf pappa het glimmende doosje aan mamma.
" Alstublieft,mevrouw.Maak maar vlug open,voordat het cadeautje pootjes krijgt en weg loopt " , zei pappa vrolijk.
Doo en Remy moesten lachen om die malle pappa. 
Maar toen waren alle ogen op mamma gericht.
Best spannend.
Voorzichtig haalde mamma het mooie papier van het doosje af.
Toen ze alleen nog het doosje in haar handen had,keek ze eens naar Doo,Remy en pappa.
" Maak nu open " , zei Doo wat ongeduldig.
Het had al lang genoeg geduurd.
Nou...en toen mamma het doosje eindelijk open maakte en ze de schitterende ring met de bloedkoralen steen zag, zei ze : " Ooooh..." .
Anders niets.
Ze haalde de ring uit het doosje en deed hem om de ringvinger van haar rechterhand.
Hij paste precies.
" Mooi ? " vroeg pappa.
" Heel erg mooi...precies de ring,die ik altijd al wilde hebben , " zei mamma,met tranen in haar ogen.
Ze stond op en gaf pappa pardoes een kus.
" Heel veel dankjewel " , zei ze ontroerd.
" Graag gedaan ', zei pappa.

Doo en Remy keken toen naar elkaar,blij en tevreden... .

Het wordt Lente


Solletje durfde weer naar buiten.
Maar hij bleef precies rondom het huis.
Het liefste alleen achter.

Het was nu Maart.
Lentemaand.
Dus het zonnetje scheen al langer per dag.
En daar genieten katten ook van.
Zeker weten.
Lekker buiten in de tuin tussen de planten koekeloeren en wat soezen.
Miauw !
Was dit even heerlijk.
Mamma ging vegen buiten.
Dat zag Solletje vanaf zijn plekje in de zon.
" Zo,grote vriend,geniet je ook van het lente-zonnetje ? "
" Miauw " , antwoordde Solletje.
" Groot gelijk " , vond mamma.
" Hallo,Annet ! Kom je da'lijk een kopje koffie drinken ? "
Dat was buurvrouw Elly.
Boven voor een geopend slaapkamerraam.
" Okee...even dit afmaken,dan kom ik wel even " , zei mamma.
" Heerlijk,die zon " , zei buurvrouw Elly.
" Ja,al echt lenteachtig.Ik heb zoveel crocussen dit jaar.Ze zijn allemaal uitgekomen " ,zei mamma blij.
" Dat is echt genieten " , vond buurvrouw Elly.

Even later ging mamma bij de buren naar binnen.
Achterom.
Ook in hun tuin bloeiden er crocussen.
Ze hadden de tuin echt heel netjes gemaakt.
Er was ook een schommel.
Mamma ging er naar binnen en werd begroet door Moortje,ook een hele lieve kat.
Ze was al niet meer zo bang van Solletje.
" Zo,daar ben ik dan.Ik ruik de koffie " , zei mamma.
" Vers gezet " , zei Elly.
Het was er heel leuk en gezellig geworden in huis.
Heel anders,dan toen de oude buren er nog woonde.
Moderner nu.
Er stond een gestreepte bank,voor in de kamer,met twee rieten stoelen er bij.
Elly hield van romantisch.
Terwijl mamma van veel wit hield.
Ze gingen achter aan de lange blank houten tafel zitten.
En ze babbelden gezellig.
Ze konden het goed met elkaar vinden.
En de kinderen ook met Doo en Remy.
Kleine Sanne,die op dit moment naar de peuterspeelzaal was,twee ochtenden per week,kwam met regelmaat bij Doo en Remy spelen.
Ja,ze hadden het echt getroffen,met de nieuwe buren.

Toen mamma om elf uur weer thuis kwam,rende Solletje vanaf het zonneplekje,achter mamma aan en glipte mee naar binnen.
Solletje gaf mamma's benen kopjes en zij deed wat brokjes in het etensbakje.
Vervolgens ging ze de tafel dekken,terwijl Solletje lekker zat te eten.
Tegen half twaalf,ging mamma richting school.
Ze had haar jack nog wel aangedaan,maar een sjaal had ze beslist niet nodig.
Maar ja...Maart roert zijn staart,dus morgen kon het toch weer een stuk frisser zijn.

Doo en Remy huppelden eventjes later gezellig met mamma mee.
Soms liep Niels,hun buurjongen,ook mee.
" Mamma,mag Sharika vanmiddag bij ons spelen ? " vroeg Doo.
" O,ja hoor.Als haar moeder het goed vindt,vind ik het ook goed " , antwoordde mamma.
" Fijn " , zei Doo.
" Hallo ! " riep er een jongen op de fiets.
Het was Hans van de buren.
" Hallo ! " riepen ze terug.
" Ik ben vanmorgen nog gezellig bij zijn moeder op de koffie geweest " , vertelde mamma.

Thuisgekomen,gingen ze eten.
Mamma schonk melk in.
En na het eten,gingen Doo en Remy nog fijn eventjes buiten spelen en ze hoefden hun jack niet aan van mamma.
Ze speelden fijn in de zandbak op het pleintje en daarna deden ze tikkertje.
Stijn en Bas kwamen ook nog meedoen en toen werd het pas echt leuk.
Totdat mamma riep.
Het was weer tijd voor school.

Die middag om kwart over drie,mocht Sharika spelen bij Doo en Remy.

Haar moeder zou haar om vijf uur weer komen ophalen.
Gezellig liepen ze voor mamma uit,naar huis.
Sharika tussen Doo en Remy in.
Een lief meisje was ze.
Mamma vond haar een plaatje.