Doo Remy en Solletje

Even voorstellen:

Doo is een leuk meisje met lang blond haar.
Ze is vijf jaar,dus nog een kleuter.
Maar ze is een al pienter dametje,met een eigen willetje.
Haar broertje vindt haar daarom soms behoorlijk lastig.
Verder vindt hij haar wel okee,hoor.🙂


Remy is het tweelingbroertje van Doo.
Even oud dus.
Remy houdt van lekker een beetje stoer doen,maar ook van knuffelen.
En als hij de kans krijgt,kust hij haast iedereen,zoals de juf op school,de
buurvrouw en zelfs de tandartsassistente.😀
Doo vindt dat maar raar,maar kan er ook om lachen.


Solletje is een oranje kater en woont ook in huis.
Dol op kattekwaad en ontzettend lief.🙂
Hij vangt graag een muisje of een vogeltje en dat vinden Doo en Remy
dan heel gemeen van Solletje.
Maar als pappa en mamma dan uitleggen,dat katten nu eenmaal zo zijn,
begrijpen ze het wel een beetje.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

De zwemles

Doo en Remy zaten nu op zwemles.
Bij zwemschool " De Spetter " .
Ze waren al drie keer geweest.
En het was er kei-leuk.🙂
Met een hele lieve bad-juf.
Juf Truus.
En ze was al oma.
Asjeblieft.
"  Maar " , had ze er bij verteld , " ik was al heel jong moeder " .
Ze was een schat.
Remy had haar bij de allereerste les na afloop, al een kus gegeven en toen had juf Truus gezegd :
" Dit is me nog nooit overkomen.Ik heb een klein aanbiddertje. " 😀
En als juf Truus lachte,had ze van die leuke lachrimpeltjes om haar ogen,net waaiertjes.
Remy noemde het daarom : waaier-rimpeltjes.
En ze had leuke blonde krullen en oorringetjes in haar oren.

Ook vandaag stond ze het groepje met veel plezier op te wachten.
Ze zwommen een keer per week,op zaterdagochtend,van tien tot half elf.
Dat was voor juf Truus de eerste les van die dag,na deze les had ze er nog drie.
Ze deed het met reuze veel plezier.
Pappa en mamma vonden het inderdaad tijd worden,dat ze op zwemles gingen.
En zwemschool " De Spetter " had een goede naam.Als je hier je Diploma's haalde,nou !...dan kon je er zeker van zijn,dat je goed kon zwemmen.
Pappa had hen telefonisch vorige maand opgegeven en toevallig was er nu plaats,in deze groep.
En zo gebeurde het,dat Doo en Remy al snel op zwemles konden.
Remy had de eerste keer wel een beetje van die zenuwkriebels gehad,maar nu niet meer.
Zeker niet,met zo'n lieve juf.
Vandaag had hij een tekening bij zich voor haar.
Netjes opgerold,met een elastiekje er om heen.

In de kleedcabine was het gezellig vol.
Een hoop gekwebbel van kinderen en vaders en moeders,die hun kroost hielpen met uitkleden.
Langs de muren zaten banken,die vast zaten en daar boven haken,om de kleding aan op te hangen. 
Doo was als eerste uitgekleed en hees zich in haar gele badpak.
" Klaar ! " riep ze blij.
Remy werd geholpen door pappa.
" Da'lijk durf ik helemaal kopje onder " , zei hij stoer.
" Gekkie...dat hoeven we nog helemaal niet.We moeten de schoolslag oefenen,net allemaal kikkertjes " , zei Doo.
" En toch ga ik kopje onder doen " , zei Remy.
" Nee,Remy...je luistert naar de juf...wat zij zegt,dat doe je,dus geen fratsen " , waarschuwde mamma.
" Ja " , zei Doo lachend , " en die zegt dan :
 Nu zijn jullie allemaal kikkertjes...armen,benen,armen,benen " .
Doo deed juf Truus na en enkele vaders en moeders moesten er om lachen.

Toen ze klaar waren,liepen ze richting zwembad.
Juf Truus,in haar witte katoenen lange broek en wit T-shirt,stond hen dus al op te wachten.
" Hallo,schatteboutjes " , zei ze,met haar luide heldere stem en ze lachte weer haar waaiertjes.

" Kijk,juf...ik heb een tekening voor U gemaakt " , zei Remy blij en gaf het haar.
" Zo,zo..ik ben benieuwd " , zei de juf.
Ze rolde de tekening open.
Toen begon ze smakelijk te lachen en  de waaiertjes waaierden als nooit tevoren.
" Ben ik dat ? Heb ik zoveel krullen ? En ben ik zo knap ? "
" Jaaa-haa..u bent een stuk ! " riep Remy vrolijk en juf Truus stond te schudden van het lachen.
" Nou", zei ze toen , " dit hang ik boven mijn bed,hoor.En dan zeg ik tegen mijn man Piet :
" Kijk eens Piet,dit ben ik...je vrouw... en ik ben een stuk " .
Oh,Oh...die juf Truus toch.
Wat een leuk mens.
Ze rolde de tekening weer netjes en voorzichtig op.
" Allee oelewappertjes,onder de douche jullie,dan kunnen we gaan beginnen " .
En tot pappa en mamma zei ze : " Een pracht-stel " .
" Ze tellen soms voor tien " , zei pappa.
Samen met mamma ging hij toen een trap op,naar boven,waar je achter glas kon kijken naar het zwemmen.
Je keek er dan van bovenaf op.
Echt heel prettig.

Ondertussen stonden de kinderen onder de douche ,naast het zwembad.
Juf Truus stond er bij en draaide al snel de kraan dicht.
Zo,ze waren klaar voor de les.
Vervolgens deed ze bij de kinderen een zwemband om.
Een voor een gingen ze het trapje af en het zwembad in.
Sommige sprongen.
Maar dat durfden Doo en Remy nog niet.
Over enkele weken vast wel.
Gelukkig was dit bad niet diep.
Je kon er zo in lopen.
Maar,als je de zwemslagen van A goed doorhebt,dan mag je naar het diepe.
Dat zou nog wel een klein half jaartje duren.

Juf Truus gaf ieder kind die dat wilde een blauw plankje.
Die moesten ze voor zich houden,tijdens het zwemmen.
Maar Doo en Remy hadden dit alleen in de eerste les gedaan en vonden die plankjes helemaal niet zo fijn.
Ze oefenden veel liever ook met de armen.
Maar neem nu bijvoorbeeld Machteld.
Een lief klein meisje van ruim drie jaar.
Ook zij zat in hun groep en was nog erg bang.
Dus,voor haar was het plankje nog erg fijn,hoefde ze niet direkt op het water te kijken,maar keek ze op het plankje.
Want ze moest het tijdens het zwemmen,met twee handjes,onder haar kin houden.
Zodoende oefende Machteld vooral met de benen.

" Luister,allemaal ! " riep juf Truus, " vandaag oefenen we vooral de houding.Ik ga vandaag heel goed op jullie voetjes letten.
Want als jullie de schoolslag goed willen leren,dan moet je je voetjes gebruiken om te duwen.
Dus...hoe doe je dat ? Je houdt ze schuin naar buiten en dan voel je vanzelf,dat je duwt.
Allee,schatteboutjes...we gaan weer mooie kikkertjes maken...begin maar " .
Nou...en dat deden ze.
Doo en Remy probeerden hun voeten schuin naar buiten te houden en te duwen.
Oef ! dat was toch best wel moeilijk en zwaar.
Opeens werd Remy door de grote haak,die juf Truus vasthield,voorzichtig naar de kant getrokken.
" Kom eens,kleine aanbidder van me " , zei ze, " die voetjes van jou lijken net twee dweilen.Ze wapperen zo raar.Ik duw ze nu even de goed kant op...hebbes.
Voel je wat ik bedoel ?Alleen als je ze schuin naar buiten houdt,kun je goed kracht zetten en duwen.
Probeer het maar " , en juf Truus liet Remy weer gaan.
En ja hoor,nu ging het beter.
Nu snapte hij precies wat ze bedoelde.

" Armen,benen,armen,benen ! " riep juf Truus weer, "blijf in dat ritme.Niet te snel.Armen,benen,armen,benen armen, benen. "
Ja,zo'n les is best wel zwaar,hoor.
Maar de laatste tien minuten mocht je lekker spelen.
" Genoeg voor vandaag.We gaan spelen.Jullie waren weer fraaie kikkertjes,over een paar weken,gaan we oefenen op de rug " .
Juf Truus gooide ballen in het water en een rubberen vlot.
De kinderen mochten hun zwembanden af doen en gaven die aan de juf.
Doo en Remy veroverden een plekje op het vlot.

" Wie wil er kapitein zijn ? " vroeg Doo.
" Ik ! " gilde Stef,een stoer type,met blond haar en een oorringetje in, " en ik ben de kapitein van de   zeerovers  ".
" Jaaa ! " gilde Remy , " en dan gaan we de meiden pakken ".
" Bah," , zei Doo , " niks  leuk ! " en gleed van het vlot af en ging naar de kleine Machteld,die een bal in haar hand had.
" Zullen we overgooien ? " vroeg Doo.
"  ...eh...Ja...maar...maar niet te hard,hoor " , zei Machteld een beetje bang.
" Oh,nee hoor,ik zal je echt niet bang maken,dat beloof ik " , zei Doo.
Machteld gooide voorzichtig de bal naar Doo die hem keurig opving.
En Doo gooide vervolgens de bal weer terug.
Mis !
De bal kwam naast Machteld in het water terecht en dat spatte behoorlijk,zodat Machteld toch wel schrok.
" Je moet ook vangen " , zei Doo.
" Durf ik niet,want dan val ik en dan ga ik kopje onder " , zei Machteld met een benauwd stemmetje.

Toen ging de bel.
Het half uurtje zwemmen was weer voorbij.
Hup ! onder de douche.
Aankleden en weer naar huis.
" Het ging lekker,zo te zien " , zei pappa in de auto, op weg naar huis.
" Heerlijk " , zuchtte Doo blij... .

Solletje en de hond

Er was op het pleintje een meneer en een mevrouw komen wonen.
De mevrouw had lang rood  haar.
Ze hadden geen kinderen.
Mamma had gezegd : " Die komen misschien nog wel,ze zijn nog jong " .
Maar wat ze wel hadden,was een hond.
Een grote zwarte harige hond.
Doo en Remy wisten al,dat hij Bengel heette,want toen de jonge mevrouw vorige week met de hond buiten liep,mochten ze hem even aaien en flap!meteen had eerst Doo en toen Remy een lik over hun hand te pakken.
" Ajakkie ! " had Doo geschrokken geroepen.
" Leuk ! " vond Remy.
" Bengel houdt van kusjes geven " , had de mevrouw gezegd.
" Ik ook " , zei Remy toen , " kijk maar " , en meteen had hij Bengel een kus gegeven op zijn harige kop.

Bengel was een grote Schnauzer van 65  cm.  schouderhoogte,dus...groot.
Er waren kinderen in het Heideveld,die bang van hem waren,omdat hij er zo ruig uitzag.
Van een ding hield Bengel niet.
Dat waren katten.
Maar,dat wist Solletje niet.
Die was gewend een ommetje te maken op zijn tijd,nu hij dat weer durfde...zoals veel katten graag doen.
Dus Solletje ook.
Het voorval toen,van die verhuiswagen was hij zo'n beetje vergeten.

De zon scheen,de lucht was blauw,met hier en daar een vriendelijk wolkje,dus Solletje dacht : Kom,laat ik weer eens aan de wandel gaan.
Hup,het tuinhekje over,sjok,sjok,sjok...langs het huis en zo naar de voorkant,naar het pleintje met de zandbak.
Hij wilde net richting struiken lopen,toen hij ineens geblaf hoorde.
Als in een flits stoof er plotseling iets groots met veel haar op hem af.
Een hond.😮
Een verschrikkelijke grote hond.
Een vrouwenstem riep : " Bengel,kom hier ! "
Solletje had een hoge rug opgezet en zijn rode haren stonden recht overeind,net een stekelvarken.
Zijn staart leek op een toiletborstel.
Hij gromde als een tijger.
En Bengel stond op een klein afstandje te blaffen.
Waf Waf Waf !

De mevrouw kwam aanlopen en pakte de riem,die had Bengel gewoon losgerukt,toen hij Solletje had ontdekt.

Mamma hoorde blaffen en het gekrijs en gegrauw van een kat.
Ze was zojuist met een stofdoek de meubels aan het afstoffen in de huiskamer.
Nieuwschierig keek ze naar buiten en schrok hevig,toen ze zag wat er aan de hand was.
Ze vloog de voordeur uit en buiten gekomen riep ze :
" Solletje ! Solletje,kom ! "
Maar Solletje kwam niet.
Die bleef met een hoge rug staan grommen.
En de mevrouw kreeg met geen mogelijkheid,Bengel van zijn plaats.
Mamma kwam voorzichtig dichterbij.
" Solletje,Solletje...ik ben het,kom maar " .
En toen mamma vlakbij was,stoof Solletje plotseling weg.
Roefffffff.
Als een speer richting huis.
Maar,er kwam nu ook beweging in Bengel.
Die zette het ook op een rennen en de mevrouw,die de riem beslist niet voor de tweede keer wilde loslaten,rende mee...nou,en dat was een zeer komisch gezicht.
Mamma moest moeite doen,om niet te gaan lachen.
De mevrouw struikelde bijna over haar eigen benen.
Solletje was de geopende voordeur ingerend en Bengel hield plotseling op met rennen,omdat hij niet naar binnen durfde schijnbaar.
De mevrouw kon met moeite overeind blijven,toen Bengel ineens stokstijf bleef staan.
Ze kukelde bijna voorover,maar hield zich toch in evenwicht.
Mamma arriveerde ook bij het huis en zei :
" Sorry,voor deze toestand,ik ga Solletje even kalmeren " .
" Ja " , hijgde de mevrouw, " en ik...ik...doe dat...met Bengel " .
Mamma ging naar binnen en sloot de voordeur.
Waar was Solletje nou ?
Ze liep naar de keuken.
Nee,daar was hij niet.
" Solletje,waar ben je ? "
" Miauw " , antwoordde Solletje ineens.
Hij kwam voor uit de kamer,vanonder de bank vandaan.
Hij begon mamma's benen kopjes te geven.
Mamma aaide hem en zei :
" Was dat even schrikken " .
" Miauw " , zei Solletje.
Het vrouwtje voelde hem haarfijn aan... .

Sharika komt logeren

Doo en Remy hadden het er al enkele malen over gehad,of Sharika eens mocht komen logeren.
Wel,nu was het dan zover.
Ze zou een heel week-end komen.
Remy had een tekening voor haar gemaakt.
Hij was nog steeds verliefd op haar.
Maar,dat wist Sharika nog steeds niet.
De enigste die het wist,was mamma.
Het was hun geheim.

Deze vrijdagavond,toen Sesamstraat op teevee bezig was,waren Doo en Remy zeer onrustig.
Anders waren ze een en al aandacht voor dit programma,maar nu zaten ze vol ongeduld op Sharika te wachten.
" Ze blijft maar lang weg " , vond Doo.
" Sharika zal ook wel naar Sesamstraat zitten te kijken " , zei pappa,die de krant zat te lezen,achter aan tafel.
" Of ze is haar logeertas aan het inpakken " , zei Remy.
Mamma,die aan het afwassen was,zei :
" Ze komt heus wel " .

Doo en Remy keken verder naar Sesamstraat.
Die malle Pino had met zijn grote poten in de poep getrapt.
" Getverderrie...stront...ik heb stront aan m'n grote blote poten ! " riep Pino geschrokken.
Doo en Remy moesten lachen,dat zoiets zomaar op teevee werd gezegd.
Eventjes vergaten ze Sharika.
Maar toen het programma was afgelopen,begon het ongeduld weer.

Plots ! ging de achterdeur open.
" Hallo...mag ik komen spelen ? "
Het was Sanne,het kleine buurmeisje.
" Wij kunnen nu niet spelen met je " ,zei Doo, " wij wachten op Sharika,zij komt hier logeren " .
" Nou,maar dan kan Sanne hier nog wel even komen " , vond mamma,die nu stond af te drogen.
" We hebben nu geen tijd " ,zei Remy.
Sanne,die nu vlakbij pappa stond,keek nu toch wel beteuterd.
Ze speelde hier best vaak en nu ineens ging dat niet.
" Loop maar gewoon door,hoor " , zei pappa , " ga maar bij die twee flapdrollen op de bank zitten ".
Sanne schoot in de lachen.
Als ze lachte,had ze van die lieve kuiltjes in haar wangen.
" Jij bent zelf een flapdrol " , zei Remy een beetje kwaad.
" Ja,ja...je ouwe vader uitschelden en kleine buurmeisjes die ineens niet welkom zijn.Wat hebben jullie nog meer in petto ? "
Die pappa plaagde maar wat.🙂
Sanne was bij de tweeling op de bank gaan zitten.
Maar toen ineens ging de bel.
" Daar is ze ! Daar is ze ! " gilden Doo en Remy en ze vlogen van de bank het halletje in naar de voordeur.
Sanne stond op en zei :
" Ik ga maar naar huis " .
" Oh,je mag echt wel blijven,hoor " , zei mamma,die nu klaar was met de afwas.
" Nee,ik ga maar naar huis.Ik kom wel weer terug,als het beter uitkomt...daag " , en Sanne verdween door de achterdeur.
En meteen kwam Sharika binnen,met Doo en Remy,gevolgd door haar vader en moeder.

De vader,een lange slanke man,met blond haar en een snor,droeg de logeertas.
" Hallo logeetje " , zei pappa , " Welkom " .
De vader en moeder stelden zich voor aan pappa,omdat ze hem nog niet konden,en de vader deed dat ook bij mamma.
" Ga ergens zitten " , zei mamma vervolgens.
Pappa vouwde de krant op.
Sharika zat tussen Doo en Remy op de bank.
Solletje kwam haar kopjes geven.
Ze aaide hem toen.
Mamma had koffie gezet,toen ze met de afwas bezig was geweest en en al gauw werd er gezellig gebabbeld en was Sharika niet verlegen meer.
" We hebben op de speelgoedkamer boven,een logeerbed neergezet.Heel gezellig,dat is nu jouw kamer.
Die is op zolder, " vertelde Doo.
" Ja,enkele jaren geleden heb ik die kamer gemaakt,de zolder was groot genoeg " , zei pappa.
" Wij spelen er wel eens " , zei Doo , " maar die kamer is vooral voor grote puzzeldozen en Legodozen en ander speelgoed ".
" En kan er dan nog een bed staan ? " vroeg Sharika.
" Oh,ja hoor " , antwoordde Remy , " kom maar mee kijken " .
Doo en Remy gingen naar boven,gevolgd door Sharika.
De vader en moeder van haar en pappa en mamma gingen ook mee.
Ze moesten twee trappen op.
En daar op de zolder,onder het schuine dak,was er nog een deur en die deed Remy open.
Op de zolderkamer kwam er licht binnen,via een hoog zijraam.
En onder dat raam stond heel gezellig een bed,met een stoel er naast.
Op het bed lag opgerold en met een elastiekje er om,de tekening van Remy.
Remy pakte het en gaf het aan Sharika.
Ze rolde de tekening open en begon toen te lachen.
" Ben ik dat ? "
" ...eh...Ja..vind je het niet mooi ? " vroeg Remy met een onzekere klank in zijn stem.
Stel je voor,dat ze er niets aan vond.
" Ik vind hem juist heel grappig,hoe je die staartjes in mijn haar getekend hebt...dankjewel,Remy " , zei Sharika en ze gaf hem ineens een kus op zijn wang.
Zomaar,waar iedereen bij stond.

Remy voelde zich vuurrood worden.
" Ooooh,die Remy...hij wordt er verlegen van " , lachte Doo.
" Allee,niet plagen Doo " , zei mamma,die precies wist waarom Remy zo rood werd.

De vader van Sharika had de logeertas bij de stoel op de kamer neergezet en zei nu :
" Zo,dat zal wel gaan lukken hier.Dan gaan wij nu weer naar huis en zondagavond om zeven uur,komen we je weer halen " .
" Het wordt kei-leuk,hier " , zei Sharika.
" Ja,kei-leuk " , zei Doo,waar Remy aan toe voegde :
" Zeker weten ".

Beneden aan de voordeur namen ze afscheid en even later hielp mamma op de zolderkamer mee,om Sharika's spulletjes een plaatsje te geven. 
Ze had ook haar slaapbeer meegenomen en die legde ze onder de deken,op het kussen.
Toen mamma  weer beneden was,bleven
 Doo Remy en Sharika nog op de kamer.
" Veel speelgoed hier...gaaf,zeg " , zei Sharika.
" In die kast zitten puzzels en spelletjes " , wees Remy.
" En in die andere kast allerlei andere dingen.En in die speelgoedkist zitten m'n autootjes " .
" Die poppenkast is ook leuk " , vond Sharika.
" Zullen we poppenkast spelen " , stelde Doo toen voor.
" Ja,leuk " , jubelde Sharika.
Nou...en al gauw beleefden ze het ene avontuur na het andere,met de poppenkastpoppen.
Ze hadden het grootste plezier.
Totdat mamma haar hoofd om de deur stak.
" Komen jullie ? Ik heb priklimonade en chips " .
" Hmmmmm...jammie,lekker " , zei Sharika.
Ze stoven naar beneden.

Pappa zette een leuke DVD op..een Disney tekenfilm.
De kinderen hadden ieder een bakje chips en er werd gezellig gekraakt met de mondjes.
Mamma had voor haar en pappa wat nootjes.
" Het is gezellig zo " , vond Sharika.
" Net,of je nu hier woont " , vond Remy.
" Ja,alsof je ons zusje bent " , zei Doo.
Sharika knikte en dronk van haar limonade.
" Jullie hebben maandag op school veel te vertellen " , zei mamma.
" Oh,ja...heel veel..ook over de zwemles morgenvroeg,dan mag je mee kijken " , zei Remy.
" Oh...leuk,ik wil ook best op zwemles " , zei Sharika.
" Dan vraag je,of je pappa en mamma je opgeven en dan kom je misschien wel bij ons in de groep,dat zal juf Truus heus wel goed vinden " , zei Remy toen.
" Dat zou leuk zijn " , zei Sharika blij.
Toen keken ze weer verder naar de mooie tekenfilm.

En om half tien gingen ze naar bed.
Dat was best laat.
Ze moesten zich nog eerst wassen en tanden poetsen.
En mamma hielp mee.
Remy probeerde Sharika nat te spetteren,toen ze haar tanden stond te poetsen,maar mamma zette hem de badkamer uit.
" Flauw...het was maar een grapje,hoor " ,zei Remy boos,op de overloop.

Op de zolderkamer,waar Sharika dus sliep en waar het fleurige gele gordijn voor het zijraam nu dichtgeschoven was,las mamma nog voor uit een sprookjesboek.
Doo,Remy en Sharika luisterden aandachtig.
Ze waren een en al oor,zoals dat heet.
Toen het sprookje eindigde met de woorden :
En ze leefden nog lang en gelukkig,sloeg mamma het boek dicht en kroop Sharika onder de deken en het laken.
Het laken sloeg ze mooi terug.
" Ik heb thuis geen deken " , zei Sharika , " een dekbed " .
" Wij ook " , zei Doo.
" Maar dit is ook leuk " , vond Sharika.
" Ja,voor dit bed gebruik ik een deken en een laken.
Lig je lekker,dametje ? " vroeg mamma.
" Heel lekker " , antwoordde Sharika.
Het was een lief gezicht,dat leuke bruine toetje,op het witte kussen,omlijst door twee zwarte vlechtjes.
Die had mamma in haar haren gemaakt,omdat ze dat s'nachts altijd had.
Ook Doo trouwens.
" Welterusten " , zei Remy , " ik hoop,dat je niet eng droomt " .
Hij gaf Sharika een kusje op de wang.
" Welterusten " , zei Sharika.
" Truste " , zei Doo.
" Slaap lekker " , zei mamma en deed de lamp uit.
Maar er viel nog flauw licht door het zijraam naar binnen,van een straatlantaarn.
De deur ging dicht.
Sharika was alleen.
Ze ging diep onder de deken liggen.
Lekker veilig.

Toen Doo en Remy er ook in lagen,werd het rustig in huis.
Pappa en mamma keken nog naar de teevee.
Er was een spannende film.
Solletje lag bij mamma op schoot te slapen.
Totdat het ook voor hen bedtijd was.
Al gauw was alles donker in huis.
De witte en zwarte meubels gaven spookachtige schaduwen en zorgden voor spiegelingen van het zwakke licht,dat van buiten kwam.
Vooral de salontafel voor,glom van het licht,dat door het raam naar binnen viel.
Solletje scharrelde nog wat rond in de kamer,maar ging toen toch ook in zijn doos op de zachte deken liggen.

De volgende morgen was de lucht helder blauw en de zon scheen vrolijk.
Remy wreef zich in zijn ogen en tsjoepte zijn bed uit.
Zou hij naar Sharika gaan ?
Het was al licht buiten,dus erg vroeg kon het niet meer zijn,al was het nog muisstil in huis.
Zachtjes deed hij de deur van zijn slaapkamer open.
Op de overloop bleef hij nog even staan.
Het was werkelijk nog stil.
Zou Doo al wakker zijn ?
Hij ging toch maar niet kijken.
Hij sloop de trap op naar de zolder en bleef voor de kamerdeur staan,waarachter Sharika sliep.

Zou ze al wakker zijn ?
Het was er ook nog heel stil.
Heel voorzichtig opende hij de deur.
Sharika lag nog diep onder de deken.
Ze sliep nog.
Voetje voor voetje liep hij naar haar bed.
Hij zag twee lieve gesloten oogjes.
Nee,hij kon haar niet wakker maken.
Dat zou niet leuk voor haar zijn.
Hij zuchtte en draaide zich weer om.
En net toen hij  de deur al had geopend en weer dicht wilde doen,dus al op de overloop van de zolder stond,hoorde hij :
" Wie is daar ? "
Remy draaide zich om.
En hij zag,dat Sharika half overeind,de kamer in keek.
" Hallo,goedemorgen...ik ben het " , zei Remy zachtjes.
Hij sloot de deur weer achter zich en ging bij Sharika op het bed zitten.
" Het is nog vroeg, denk ik " , zei Sharika.
" Nou,het is wel al licht " , zei Remy.
" Ja,maar dat komt,omdat het bijna zomer is,dus dan is het al vroeg licht " , wist Sharika.
" Wil je dan nog slapen ? " vroeg Remy.
" Oh,nee...ik ben nu toch wakker.Slaapt Doo nog wel ? "
Remy haalde zijn schouders op.
" Zullen we gaan kijken ? " stelde Sharika voor.
Remy knikte.
" Maar wel zachtjes...pappa en mamma slapen vast nog " .
Samen slopen ze de kamer af en de trap af.
Op de overloop gekomen,bleven ze even staan en toen het stil bleef,maakte Remy voorzichtig Doo's slaapkamerdeur open.
En ja...Doo sliep nog.
Ze lag bijna op het randje,met haar dekbed een eind terug geslagen.
Sharika giechelde.
" Sssst..niet doen " , fluisterde Remy.
" Wil je niet,dat ze wakker wordt ? " vroeg Sharika heel zacht.
" Nou...eh...eigenlijk misschien wel,maar ze slaapt nog zo lekker,zie je...ik vind het dan zielig,als je haar wakker maakt " , vond Remy.
" Gekkie " , zei Sharika , " zielig ? Nee,hoor.Kom op,ik zal voorzichtig in haar gezicht blazen " .
Sharika ging vlak voor het bed staan en blies in het snoetje van Doo,die prompt wakker schoot.
" Huuu ? Wat is dat ? " schrok ze.
Sharika moest er om lachen,zodat Remy zei :
" Niet zo hard lachen " .
" Gossie,dat jullie al wakker zijn.Het is nog hardstikke vroeg,hoor " , zei Doo.
Maar ze ging toch zitten.
" Wat zullen we gaan doen ? " vroeg Sharika.
" Kom,we gaan naar jouw zolderkamer " , stelde Remy voor , " daar horen pappa en mamma ons niet zo goed " .
" Okee " , zei Sharika.
" Okee " , zei Doo met een zucht en wreef de slaap eens uit haar ogen.
Ze slopen de zoldertrap op.
Op de kamer gekomen,deden ze zacht de deur dicht.
" Zo,hier kunnen we spelen " , zei Remy.
En plots ! hoorden ze een deur.
Gekraak op de trap.
Ze keken elkaar aan.
De deur ging open.
Het was pappa,in een blauwe piama,met streepjes.
" Zo,zo...een zeer goedemorgen jongelui.Weten jullie wel hoe vroeg het pas is ? Zes uur...zes uur in de morgen.
Dus,dat is erg vroeg.
Allee,probeer allemaal nog zo'n twee uurtjes te slapen,dit is te gek,dit kan niet " .
Pappa klonk best wel streng.
Doo en Remy gingen met pappa mee en Sharika kroop weer terug in bed.
Ook Doo en Remy.
Maar slapen ? Nee,dat lukte niet meer.

Oef ! wat waren ze blij,toen mamma hen riep om te komen ontbijten.
" Morgenvroeg niet eerder je kamer af,tot je wordt geroepen " , zei mamma.
Ze schonk voor ieder een beker melk in.
" Ik heb helemaal niet meer kunnen slapen " , zei Doo,die een boterham besmeerde met pindakaas.
" Ik ook niet " , zei Sharika.
" Ik heb in een boek zitten kijken " , zei Remy.
" Jullie zijn een stelletje avonturiers " , lachte pappa , " maar morgenvroeg blijft het rustig " .
" We deden anders heel stil,hoor " , zei Remy.
En hap,hij nam een stuk van zijn boterham met aardbeienjam.
" En toch hoorden we jullie " , zei mamma.
" We waren zo stil als muisjes " , bleef Remy volhouden.

De zwemles was weer kei-leuk.
Vooral,nu Sharika mee ging.
In de kleedcabine stelde Doo Sharika voor aan enkele kinderen.
" En ze komt voort zo ook in onze groep zwemmen " , zei ze er bij.
Pappa en mamma moesten lachen om die enthousiaste Doo.
Juf Truus stond de kinderen zoals gewoonlijk weer op te wachten.
" Hallo,engeltjes van me " , zei ze tegen de tweeling.
" Dit is Sharika en ze wil ook graag in deze groep zwemmen...nu komt ze kijken.
Ze logeert bij ons " , zei Remy,de spraakwaterval.
" Nou,nou...dat is leuk,zo'n logeetje " , zei juf Truus.
" Mag ze dan ook in onze groep ? " vroeg Doo.
" Van mij mag het,hoor.Even opbellen,laten inschrijven en er bij zeggen : Ze wil bij juf Truus,op zaterdagmorgen,om tien uur.
Ik zal ook een goed woordje doen en dan komt het dik in orde " , zei juf Truus en de waaiertjes om haar ogen waaierden weer.
" Fijn,zeg...dan leer ik ook zwemmen.Ik zal pappa vragen,of hij volgende week wil bellen " , zei Sharika blij.
" Goed zo,kleine meid.Jij zet er vaart achter.Dus dan krijg ik er een vriendinnetje bij...leuk " , zei juf Truus.
Sharika straalde,bij het woordje : vriendinnetje.
Wat een onzettende leuke zwemjuf.🙂
Ze ging met pappa en mamma mee naar boven en het was een feest om naar de zwemles te kijken.
En gossie...Doo en Remy konden al best goed zwemmen.
Maar wat wil je,met zo'n lieve juf.
Ze hoorde : " Armen,benen,armen,benen.Nee,Tim ,niet te snel...langzamer.Armen,benen,armen,benen.Mooie kikkertjes maken,dan zijn we de beste vrienden " .
Sharika dronk van haar chocolademelk en de pappa en mamma van Doo en Remy hadden koffie.

Het half uurtje zwemmen vloog voorbij en in de auto,onderweg naar huis,was Sharika net zo enthousiast als Doo en Remy.

Die middag gingen ze gezellig met zijn allen de bossen in,om te picknicken en s'avonds mochten ze opblijven.
Zondag gingen ze s'middags naar een kinderboerderij,vlakbij het kasteel en toen de ouders van Sharika weer kwamen,om haar op te halen,hadden ze het natuurlijk ook over de zwemles.
En ja,hoor.
Dankzij het goede woordje van juf Truus,kon Sharika na twee weken in de groep van deze lieve juf,die zei :
" Weer een lief engeltje er bij " .
" Maar u bent de grootste engel " , zei Sharika toen... .

Doo en Remy jarig

Het was een ochtend in juni.
De zon scheen heerlijk,de lucht was blauw en de wereld zag er daarom zeer vrolijk uit.
Deze dag,was geen gewone dag.
Nee...want op deze mooie zonnige dag,waren Doo en Remy jarig.
Jawel.🙂
Ze werden zes jaar.
Dus dat betekende,dat ze na de grote zomervakantie naar groep 3 zouden gaan.
Dan gingen ze leren lezen en schrijven.
Maar,zover was het nog niet.
Het was nu hun verjaardag,op deze heerlijke woensdag.

Doo was als eerste wakker en sloop stilletjes haar kamer af,naar Remy.
Die lag nog lekker te slapen,maar ze schudde hem eens stevig wakker en zei :
 " Gefeliciteerd,slaapkop " .
En ze giechelde.
Remy wreef zich in zijn ogen en keek Doo verbaasd aan.
" We zijn jarig,hoor " , zei ze toen.
" ...eh...Jarig... .Oh,jaaaa...jarig...Gefeliciteerd " , en Remy gaf Doo een klapzoen op haar wang.
" Ik hoop dat ik mijn Lego-kasteel krijg " , zei hij.
" Ja,en ik mijn babypop,die kan plassen " , zuchtte Doo.
" Fijn,vanmiddag vrij.En dan hebben we het kinderfeestje en er komt een boel familie...Joepieieie ! " riep Remy blij en begon op zijn bed te dansen.
" Sssst " ,deed Doo.
Maar het was al te laat.
De deur vloog open en mamma stond in haar nachthemd in de deuropening.
" Het is pas half 6,herriemakers.Doo,naar je kamer.
Hupsakee, " zei ze.
" Maar...maar...we zijn jarig " , stribbelde Doo tegen.
" Om half 8 ben je ook nog jarig.Nu ga je nog naar bed ",
zei mamma op strenge toon.
Doo zuchtte diep en sjok,sjok, sjok,met tegenzin ging ze terug naar haar kamer en oef ! wat was ze blij,toen pappa en mamma om half 8 onder aan de trap stonden te zingen :

" Lang zullen ze leven
  Lang zullen ze leven
  Lang zullen ze leven
  In de Gloria
  In de Gloria
  In de Gloria
  Hieperdepiep Hoeraaaaaa
  Hieperdepiep Hoeraaaaaa ! "

Het teken,dat ze beneden mochten komen.🙂
Doo vloog haar kamer af en Remy stond ook al op de overloop.
Toch wel een beetje zenuwachtig gingen ze naar beneden.
Pappa,die vandaag fijn een vrije dag had genomen,zwierde de kamerdeur open en op tafel,bij hun ontbijtbordjes,stonden twee kei-grote cadeau's in fleurig papier verpakt.
Doo en Remy liepen naar hun plaatsen aan tafel en pakten ieder een doos.
Ze werden door pappa en mamma Gefeliciteerd.
Pappa nam vervolgens zijn fotocamera en Knip!...hij maakte een foto van Doo en Remy,terwijl ze hun cadeau's uitpakten.
En toen de dozen uit het papier kwamen en Remy blij : 
" Ooooh ! " riep,deed pappa's camera weer Knip.
" Mijn babypop !    " riep Doo blij.
" Mijn Lego-kasteel ! " riep Remy blij.

Nou ! en op school,toen pappa en mamma om tien uur die ochtend mochten komen,om bij het trakteren aanwezig te zijn,was het ook kei-gezellig.
Doo en Remy moesten in de kring ieder op hun stoeltje gaan staan,met hun feestkroon op en de rest ging zingen.

Mamma zong ook mee en pappa maakte foto's.
" Hiep Hiep Hiep Hoeraaa ! " en alle handjes gingen de lucht in.
Doo en Remy stonden er lachend bij en toen alle kinderen hen moesten feliciteren,voelden ze zich nog jariger dan jarig...Tjoppie zeg,was dit even leuk.
Juf Ineke gaf hen ook een hand en ze kregen van haar ieder een leuk kleurboek en een verjaardagskaart.
" Zo'n kleurboek heb ik ook " , gilde Stijn.
" Ja,ook van mij " , lachte juf Ineke.
Want Stijn was ook pas jarig geweest.
Doo en Remy trakteerden,met een grote trommel in de handjes,op Marsjes en lollies en juf Ineke kreeg een plak chocolade.
Er werd koffie gebracht voor pappa en mamma en de juf en toen werd het nog veel gezelliger... .

Druk babbelend gingen ze om half twaaf naar huis.
Wat was jarig zijn toch leuk.

Om twee uur die middag,op deze zonnige woensdag,begon het kinderfeestje thuis.
Er hingen slingers in de kamer en er klonk muziek.
En het ene kind na het andere kind werd door hun moeder gebracht...Stijn,Martijn,Bas,Sharika,Esther en Steffie.
Maar ook de buurkinderen,Hans,Niels en Sanne mochten komen,al zaten ze niet in hun klas.
Iedereen had door middel van een leuke kaart,een uitnodiging gehad.
Pappa had de tuin ook een beetje versierd met vlaggenslingers...Kei-leuk !
Toen al de kinderen er waren,mochten ze een voor een de cadeautjes aan Doo en Remy geven.

Stijn deed heel stoer en zei : " Gefeliciflapsteerd " .
En hij gaf Remy een tekenbloc.
Er was afgesproken,dat de jongens alleen een cadeautje voor Remy hadden en de meisjes alleen voor Doo.
Dat had mamma op de uitnodigingskaartjes geschreven.
Ze vond,dat het anders te duur werd met twee jarigen tegelijk.
Maar de buurkinderen Hans,Niels en Sanne hadden wel voor allebei wat.
Tsjonge-jonge,wat een dag,zeg.
Zoveel cadeautjes.
Ze werden op een apart tafeltje gelegd.

Er kwamen twee taarten tevoorschijn met veel slagroom en op iedere taart stonden zes kaarsjes,die natuurlijk brandden.En oef ! het viel niet mee,toen Doo en Remy ieder hun taart met kaarsjes moesten uitblazen.
Knip ! deed pappa's fotocamera weer.

Al gauw werd er lekker gesmuld van de taart en dronken ze er limonade bij.
Stijn zat op een gegeven moment de slagroom op zijn neus te smeren en riep : " Kijk,ik ben een clown " .
Maar pappa zei : " Stijn,doe even normaal " .
En daarbij keek hij Stijn heel streng aan.
Daar had Stijn niet van terug en veegde daarom snel de slagroom weer van zijn neus en hield zich even rustig.

Op een gegeven moment kwam tante Agnes achterom de tuin in gelopen,juist,toen de kinderen buiten aan het koekhappen waren.
" Hallo,luitjes...wat gezellig hier ! " riep ze verrast.
En oh,wat zag tante Agnes,enigste zus van mamma er weer modern en leuk uit,zeg.
Haar stekeltjeshaar stekelde nog stekelachtiger en ze droeg een strak zwart T- shirt,met V-hals en een opzichtige ketting en een spijkerbroek,met daaronder rode schoenen.
Ze feliciteerde Doo en Remy allerhartelijkst en gaf Doo een kledingsetje voor haar Barbie en een leuk boek en Remy kreeg een brandweerauto en een stoere pet.
En al gauw hielp tante Agnes mee om het kinderfeestje in goede banen te leiden.
Want af en toe was het een herrie van jewelste,daar in de tuin.
Stijn en Bas zaten op een gegeven monent de chips in hun oren te stoppen en riepen toen : " We zijn de chips-monsters ! "
Nou,tante Agnes,die heus niet bang was van  chipsmonsters,
gaf me toch een harde brul  zodat Stijn en Bas van hun stoelen vielen en verdwaasd bleven liggen.
En de chips viel uit hun oren.
De andere kinderen lagen krom van het lachen.
Pappa en mamma ook.
" En weet je wie ik ben !? " riep tante Agnes toen , " ik ben het opruim-monster en die vreet alles en iedereen op...vooral chipsmonsters " .
" We...we zullen het nooit meer doen,mevrouw " , stotterde Stijn.
" Okee...tsjonge,jonge,zeg. Wie zit er nu chips in zijn oren te stoppen " , zei tante Agnes hoofdschuddend.
O,O,O,...die tante Agnes was me er een,dat was werkelijk een kei-gave tante.

Om vier uur was het feestje afgelopen.
En toen de kinderen allemaal naar huis waren,ruimden ze met zijn allen de boel op en mamma en tante Agnes deden de afwas.
Pappa liet de vlaggetjes-slinger nog wel hangen buiten in de tuin,want dat zag er zo feestelijk uit.

Na het eten,kwam gezellig nog de familie.
De vriend van tante Agnes kwam nu ook,oom Kees.
Ook oma van Klaver en opa en oma van Vliet en verder pappa's broer oom Pim met zijn vrouw tante Ellen,en hun kinderen Maikel van veertien,Reggy van twaalf en Wesley van tien.

Solletje gedroeg zich vandaag,alsof hij niet bestond.
Dat vond hij gewoon het beste.
Zoveel drukte vond hij maar niks.
Pas toen het nacht was en het weer rustig was in huis,sjokte hij naar zijn etensbakje en Hap,Slik,Hap,Slik...nu was het voor hem feest...

Dag juf

Het schooljaar was om.
Eergisteren hadden ze tentenfeest op het schoolplein gehad,waarbij mamma hulpmoeder was geweest,samen met andere moeders.
Een kei-leuke dag !
Er hadden wel twintig tenten op het schoolplein gestaan,in allerlei soorten en maten.
Ze hadden er in mogen eten,ze werden geschminkt in wilde beesten en ze hadden allerlei spelletjes gedaan.

En nu was het de laatste schooldag.
Juf Ineke had al verteld,dat ze met haar man op vakantie zou gaan naar Frankrijk,maar dat ze de kinderen enorm zou missen.

Ze schonk koffie in en de kinderen trokken hun blikjes frisdrank open en schonken dat zelf in de bekers.
Remy hielp heel gedienstig Sharika mee.
" Ik lust geen kaas " , zei Doo toen , " ik neem een broodje met worst " .
" Hmmm,jammie...ik ook " , zei Sharika en ze hapte in het malse broodje met worst.
Zo buiten eten,smaakte het veel lekkerder.
Typisch was dat.
Remy zat smakelijk van zijn broodje met kaas te eten.
Hij lustte dit wel.

Solletje sprong van het dak af en sjokte naar de kinderen toe en begon ze kopjes te geven.
Hier viel iets te halen.🙂
Doo gaf Solletje een stukje worst.
En Remy liet Solletje wat boter van zijn vinger likken.
Het tongetje schraapte over de huid van de vinger.
En zo werd het ook voor Solletje een kei-gave middag... .

Hoera ! Op vakantie aan zee

 
Wat een zenuwengedoe was het gisteren geweest,zeg.
Toen de koffers ingepakt moesten worden.
Een koffer voor Doo en Remy en een koffer voor pappa en mamma.
Ook ging er een grote sport-tas mee op vakantie,waar speelgoed in zat.
En ook nog een stevige plastic draagtas voor de emmertjes en de schepjes.
Mamma was zogezegd een beetje gestrest gisteren.
En deze ochtend ging pappa nog wat boodschappen doen,om mee te nemen,zodat ze niet meteen op hun vakantiebestemming naar de supermarkt hoefden te rennen,om iets te kunnen eten en drinken.
Al met al,een drukte zo vlak voor vertrek.

Maar nu was het dan zover.
De buren stonden buiten,om afscheid te nemen.Zij zouden op het huis passen en op Solletje,die gewoon lekker thuis bleef...twee weken alleen.
Maar Sanne had gezegd,dat ze Solletje iedere dag zou gaan aaien.

Solletje zat voor op de vensterbank en zag dit alles aan.
De auto was volgeladen zag hij en er werden handen geschud.
Solletje wist,wat dit betekende.
Hij had het al eerder meegemaakt.
Of hij dit fijn vond ?
Nou...nee.
Eigenlijk niet.
Maar allee,hij wist ook,dat hij goed verzorgd zou worden,en dat hij ook af en toe naar buiten mocht.

En mischien mocht hij ook nog wel bij de buren binnen.
Wie weet.
Want ja,met Moortje hun poes,was hij bevriend geraakt,terwijl dat tussen vreemde katten bijna niet lukt.
Dus dit was heel bijzonder.
Maar hoe dan ook,het zou wel stil worden in huis...Oh,zo stil.😥
Kijk,de auto reed weg...er werd gezwaaid.
" Daa-aag,veel plezier ! " werd er geroepen.
De buren gingen bij hen naar binnen.
Solletje rolde zich op.
Zo,lekker even een tukkie doen.
Straks zou de buurvrouw wel fijn even langs komen... .

Doo en Remy genoten achter in de auto.
Heerlijk,naar zee.
Pappa en mamma hadden een huisje gehuurd,in een vakantiepark.
Er was ook een restaurant bij en een speeltuin en een kleine supermarkt.
Ze waren benieuwd,hoe het er uit zou zien allemaal.
Oh,ze hadden de zee heus al wel eens gezien,maar dat was maar voor één dag geweest.Toen hadden opa en oma van Vliet hen een dagje mee uit genomen.

Maar,dit was echter.Ze gingen er nu twee weken heen.
Pappa had verteld,dat het in Zeeland lag,het vakantiepark,vlabij een gezellig stadje.

Ze reden er ruim anderhalf uur over en Ooooh...wat een leuk huisje,zeg.🙂
Met een teevee,een zithoek,een grote eethoek,een knusse open keuken en via een open draaitrap in de kamer,kwam je boven,alwaar twee slaapkamers waren en een badkamer.
Hardstikke gaaf.
En om het huisje een ruime tuin met terras.
Joepieieie...wat heerlijk !
Terwijl pappa en mamma de koffers en tassen uitpakten,gingen Doo en Remy naar het speeltuintje,niet ver van het huisje af.
Er waren schommels,wippen,een glijbaan,klimrekken, en een zandbak.
Doo en Remy veroverden een wip.

Er waren meer kinderen aan het spelen.
Die waren allemaal gezellig ook hier op vakantie.
Doo en Remy gingen ook nog fijn schommelen,en ook nog glijden op de glijbaan...en oef! die was best hoog,maar kei-gaaf.
Al snel speelden ze met de andere kinderen mee.
En dat was erg leuk.🙂

Toen ze weer terug gingen naar hun huisje,bleek Pieter die meegelopen was,vlak naast hun huisje op vakantie te zijn.
" Doei ! " riep hij , " tot morgen " .
" Doei ! " riepen Doo en Remy.
" Zo,al een vriendje ? " vroeg pappa,die wat spulletjes in de keukenkastjes deed.
" Ja...dat is Pieter en hij is zeven  en hij komt uit Rotterdam.Hij is hier al voor het derde jaar op vakantie " , vertelde Doo.
" Okee,jongens..zullen we frietjes gaan halen ? " vroeg pappa toen , " ik heb honger gekregen.Het is misschien nog wel wat vroeg,maar wat geeft dat.Als wij dan even weg zijn,dekt mamma even de tafel " .
" Jaaa ! " riep Remy blij , " lekker " .
Naast het restaurant in het park,was een snackbar en daar waren ze al volop frietjes aan het bakken.
Daar haalden ze een familiezak met  patates frites,met lekkere croquetten er bij....en mayonaise.
Hmmm...lekker.
Mamma had voor ieder lekker frisdrank ingeschonken en al gauw zaten ze lekker te smikkelen en te smullen.
Want ja,na zo'n lange autorit en spelen en inhuizen hier,kreeg je best wel honger.

Na het eten,gingen ze nog een ommetje in het park maken en wat later in de avond gingen ze tegen zonsondergang nog even naar zee.
Ze stapten in hun auto.
Op een ruim parkeerterrein vlakbij de duinen,zetten ze hun auto neer.
En joepieieie !...daarginds dat duin over,was de zee.
Wat schitterend,zeg.
Pappa nam enkele foto's.
En op het strand,toen de zon mooi rood in de zee aan het wegzakken was,waren Doo en Remy zo stil als muisjes.
Zoiets moois hadden ze nog nooit gezien... .

Spetter-de spat,m'n billen nat


" Schiet nou op ! " riep Remy , " ik wil naar zee " .
" Geduld,jongeman " , zei pappa , " de zee loopt heus niet weg " .
Mamma kwam van boven af en vroeg :
" Hebben we alles ? "
" Ik geloof het wel " , antwoordde pappa.
" Hoi,hoi,dan gaan we ! " riep Remy blij.
" We gaan zwemmen in de zee ! " jubelde Doo.
" Als je dat maar laat,dametje.De zee is veel te gevaarlijk,als je nog niet goed kunt zwemmen " , waarschuwde pappa.
" We moeten eerst ons Diploma halen " , zei Remy toen verstandig.
" Zo is dat " , zei pappa.

Ze gingen naar buiten.
De emmertjes en de schepjes gingen mee en ook de strandparasol,strandmatten en handdoeken.
Pappa legde alles achter in de auto.
En toen gingen ze.

De zon scheen heerlijk aan een stralend-blauwe lucht en het was warm.
Echt een dag om naar zee te gaan.
Ze parkeerden de auto op het parkeerterrein bij de duinen en haalden de spullen er uit.
Ook Doo en Remy moesten mee helpen,om wat te dragen.
Ze liepen het pad in,dat naar het strand en de zee leidde.
Eerst ging het pad wat omhoog en toen tussen twee duinen door,geleidelijk naar beneden.
De zee was weer prachtig,met die blauwe lucht er boven,met hier en daar een witte wolk.

Op het strand zag je mensen.
Het was er vrij druk.
Maar toen ze wat verder liepen naar rechts,werd het opeens een stuk rustiger op het strand en daar vonden ze een fijn plekje.
De spullen werden neergelegd en pappa stak de parasol schuin in het zand.
Heel diep,zodat hij niet weg kon waaien.
" Ik wil in m'n nakie ! " riep Remy ineens en trok meteen alles uit.
" Ik ook ! " gilde Doo en in de kortste keren stonden daar twee bloterikken.
" Allee,doe normaal " , zei mamma.
" Het is kei-warm " ,protesteerde Doo.
" Je hoeft alleen je bikinibroekje aan Doo en jij Remy,je zwembroek,daar krijg je het heus niet plotseling snikheet van " , zei mamma.
Remy rende ineens weg,richting zee,terwijl hij riep :
" Doei ! Ik ga pootje-baden " .
" Ik ook ! " gilde Doo en ook zij was weg.
" Laat ze maar even " , zei pappa , " het geeft ook eigenlijk niet ".
" Ja,maar " , zei mamma , " het is hier geen naaktstrand ."
" Over tien jaar,zullen ze het heus niet meer doen,zo bloot,bedoel ik " , lachte pappa.
Hij legde de emmertjes en schepjes op het zand,bij de parasol.
Hij trok zijn T-shirt uit en zei :
" Ik ga even naar de twee bloterikjes toe...tot zo " .
" Okee...en ik ga zonnen " , zei mamma.
Pappa liep met grote passen naar de zee toe.
Hij zag,dat Doo en Remy het grootste plezier hadden.
Remy stampte in het water en schopte er in,zodat Doo goed nat werd gespat.

" Hallo,bloterikjes ! " riep pappa.
" Hoi,doe je mee met spetteren ? " vroeg Doo.
" Okee " , antwoordde pappa.
Nou...en toen begon er toch een heerlijk spetter-de spat partij .
Tsjonge-jonge,wat een feest.😀
Pappa met zijn lange benen kon er wat van,zeg.

Het leek wel een orkaan,daar in de zee.
En omdat het een herrie was van jewelste,kwamen er nog meer kinderen aanrennen.
En wat deden die ?
Ze trokken hun zwemkleding uit en in de kortste keren had pappa niets als bloterikjes om hem heen.
Eerst zes,toen acht,toen tien en tenslotte wel een stuk of twintig kinderen.
Het was een komisch gezicht...en het spetterde,dat het een lieve lust was.

Mamma zag de drukte in de verte en pakte de fotocamera uit haar tas.
Ze stond op en liep er naar toe.
Nu zag ze pas,dat de kinderen in hun blootje waren.
Intussen stonden er volwassen mensen naar te kijken en werd er vrolijk om gelachen.
" Hallo ! " riep pappa naar mamma,die met zijn lange benen behoorlijk in de rondte spatte.
En mamma maakte foto's.
Leuk voor later.
O,o,o...wat een vrolijk gezicht was het.
Al die ukkies van kinderen in hun blote niksie,die aan het spetteren waren,met een hoop gelach en geschreeuw.
" Is dat Uw man ? " klonk er plotseling een stem naast haar.
Mamma keek naar opzij en zag een...een politieagent staan....Oei.
" ...eh...Ja...hoezo ? " vroeg mamma.
" Al dat bloot,mevrouw,dat kan niet " , zei de agent.
" Het is de schuld van die man,ik heb het zelf gezien " , zei een oudere dame,in een knalgeel badpak,gelijk een kanarie.Ze stond pal naast de agent.
" Ik vind het een schande " , zei ze , " daarom heb ik de politie gebeld " .
" Zo..." , zei mamma kwaad wordend , " en weet U wat IK
een schande vind,mevrouw ? Dat U de politie er bij haalt.
Het zijn maar kinderen,hoor...die plezier maken in hun blote niksje,meer niet ."
" Bloot,is bloot " , zei de gele kanarie met een zuinig mondje.
De agent riep pappa naar zich toe en de kinderen trokken hun zwemkleding snel aan.
Sommigen trokken per ongeluk zelfs iets van een ander aan in hun haast en ook dat zorgde voor een hoop hilariteit natuurlijk.🙂
Doo en Remy glipten weg naar hun parasol en trokken snel hun zwembroekjes aan.
Toen renden ze terug.
Pappa stond heftig te praten met de agent.
" Okee,okee " zei de agent ineens , " ik zal U niet bekeuren.Maar nogmaals meneer,dit mag geen gewoonte worden natuurlijk...  kinderen van tien, twaalf jaar,die mee gaan doen,dat kan natuurlijk niet " ,
" Mijn kinderen zijn pas zes,meneer de agent.De rest is niet van mij " , zei pappa toen.
Er werd toen door vele toeschouwers in de handen geklapt,dat noemt men applaus.
De grote mensen steunden pappa,hij had immers niks gedaan.Hij had niemand aangemoedigd,het was een spontane aktie geweest.
" Belachelijke situatie " , zei een mevrouw van mamma's leeftijd , " we leven niet meer in de jaren vijftig " .
" Phoe " , zei mevrouw kanarie en liep met opgeheven hoofd heen.
" Ik ga maar eens " , zei de agent , " dus geen herhaling meer " .
 " U,uw zin " , zei pappa toen alleen.
" Wilt U dat ook even aan de ouders van de andere kinderen zeggen !?" riep mamma kwaad.
Toen de agent daar niets op zei,riep iedereen : 
" Bhoe,Bhoe ! " .
" Pietje Potlood ! " gilde Remy.
" Een kraai en een kanarie ! " proestte Doo toen.
En iedereen moest toen lachen.
De agent deed net,of hij het niet hoorde... .

Samen met pappa en mamma liepen ze toen terug naar hun plekje met de parasol.
Ze ploften op hun strandmatten neer en mamma deed de fotocamera in de tas.
" Maar,we hebben wél lol gehad " , lachte Remy.
" We zijn berucht geworden hier " , zei pappa,nog steeds wat boos.
" Berucht ? Wat is dat ? " vroeg Doo.
" Berucht betekent hetzelfde als beroemd,maar met het woord berucht,ben je niet zo populair " , antwoordde pappa.
" Allee,ik ga ijsjes halen " , zei mamma , " gaan jullie mee,Doo en Remy ? Dan kan pappa even bij komen van de schrik " .
Maar opeens riep Remy : 
" Spetter-de-spat
M'n billen nat
Spetter-de spuit
Het spel is uit ! "
En hij gaf pappa een klinkende zoen op zijn wang en zei :
" Je bent een kei-gave vader " .
En toen moest pappa toch wel hartelijk lachen,om die malle lieve Remy.
" We zijn berucht ! We zijn berucht ! " riep Remy en danste in het rond.

" We zijn berucht
in ieder gehucht
want we lopen rond
in ons blote kont ! "

zong pappa en begon met Remy mee te dansen.
Mamma stond dubbel van het lachen.
Doo begon ook mee te dansen en te zingen .

" We zijn berucht
in ieder gehucht
want we lopen rond
in ons blote kont ! "

Eventjes later zaten ze gezellig een ijsje te eten.
Nou...deze dag zouden ze niet snel vergeten...HiHiHi... .

 De verrekijker

Pappa had ook een verrekijker meegenomen.
Een mooie zwarte.
Al een paar keer had hij hem bij zich,op het strand,of met een duinwandeling.
En nu zat hij op het strand,naar een schip op zee te kijken.
" Mag ik ook eens ? " vroeg mamma.
En toen kreeg mamma de verrekijker.
" Tsjonge,wat een mooi ding,zeg " , zei mamma , " maar wat is het eigenlijk voor een schip ? "
" Nou " , zei pappa toen , " ik denk een olietanker.Die zijn nogal groot " .
" Mag ik hem ook eens zien ? " vroeg Remy,die met Doo gleufjes aan het graven was.
Toen kreeg Remy de verrekijker.
" Ik zie helemaal geen schip " , zei hij,toen hij er doorheen keek.
" Goed zoeken op zee.Allicht zie je hem dan " , zei mamma , " wij zien hem toch ook " .
" Jaaa ! " riep Remy ineens enthousiast , " Hebbes...Oh,wat een knoepert.Op zo'n schip zou ik wel willen werken,als...als stuurman bijvoorbeeld " .
" Phoe,jij wel " , lachte Doo , " jij knotst meteen boven op een ander schip " .
" Nietes ! " riep Remy kwaad , " ik word de beste stuurman van de wereld " .
" Ik vaar toch niet met je mee " , zei Doo toen.
" Allee " , zei pappa , " laten we het leuk houden " .
" Mag ik de verrekijker even meenemen,het strand op en overal kijken ? " vroeg Remy toen ,
 " misschien zien we dan wel boeven,die bovenstukjes van bikini's stelen " .
Pappa en mamma schoten in een daverende lach.
" Kleine gluurder " , zei mamma toen.
" Okee..maar je gaat niet te ver,hoor.En voorzichtig met de verrekijker " , zei pappa.
" Ik ga mee " , zei Doo , " en ik mag dan ook kijken.Om de beurt " .
Ze stond op.
Samen liepen ze heen.
Het strand op.
Remy met de grote zwarte verrekijker,die op zijn buik hing.
Een grappig stel zo.
Af en toe bleven ze stil staan en om de beurt keken ze.Dan naar de zeemeeuwen,dan naar de mensen in de verte,of ook naar een mooie vlieger,die door een grote jongen de lucht in werd gehouden.

Op een gegeven moment ontdekte Remy met de verrekijker een mevrouw op het strand,met grote blote borsten.
Ze had dus geen bikinitopje aan.
Maar een boef,die dat ding gestolen had,had hij beslist niet gezien.
" Wow,zeg ! Die heeft grote tieten ! " riep hij.
" Waar ? " vroeg Doo toen , " laat mij ook eens kijken ? "
Remy gaf de verrekijker aan Doo,maar ze zag vele mensen,maar alleen die mevrouw niet.
" Ik zie haar niet.Waar is ze dan ? " vroeg ze.
" Recht vooruit ergens.Zonder de verrekijker zie ik haar ook niet " , zei Remy.

Doo keek en keek,maar zag haar echt niet.
" Laat mij nu maar weer eens " , zei Remy toen.
Doo gaf de verrekijker weer aan Remy.
Hij keek.
" Hee...ik zie haar niet meer.Hoe kan dat nou ? "
Hij zuchtte, en vervolgde : " Zulke grote tieten vallen anders behoorlijk op.Hee...wacht eens...ja...ja...ik zie haar weer.Ze draait zich nu om.Ze is gaan staan.Wat zijn ze groot,zeg.Hier,kijk vlug " .
En snel gaf Remy de verrekijker weer aan Doo,die niet wist hoe vlug ze weer moest kijken .
" Verdorie...ik zie haar weer niet " , zei Doo wat kwaad.
" Kom " , stelde Remy toen voor , "dan lopen we die kant op.Als we dan dichterbij komen,zul je haar wel zien.Hou de verrekijker maar bij je.We lopen dus recht-uit " .
Nou,dat deden ze dus.
De richting in,waar de mevrouw ergens moest zijn.
Ze zagen wel meer mevrouwen,zonder bikinibovenstukje,maar die hadden toch niet zo'n imposante voorgevel.
Remy bleef ineens staan.
" ...eh...Geef de verrekijker weer eens even.Want,zo blijven we zoeken " , zei hij.
Doo gaf het ding aan Remy.
Hij keek weer.En bleef kijken.
" En ? " vroeg Doo ongeduldig.
" Wacht nou " , zei Remy.
" Zie je haar,of zie je haar niet ? " vroeg Doo toen.
" Ik zoek.Misschien zijn we wel verkeerd gelopen.De mevrouw heeft donker haar met krulletjes en een witte zonnebril op.Verdorie,waar is ze toch ? "
Remy zuchtte eens diep.
" Jij ook altijd " , zei Doo kwaad , " ik doe niet meer mee,hoor.Ik heb er genoeg van " .
" Hebbes ! " gilde Remy ineens , " ze komt aanlopen,met twee ijsjes in haar handen.En haar tieten zijn nu nog groter,want ze is dichterbij.Kom,we blijven doorlopen,terwijl ik blijf kijken door de verrekijker.Jij moet me vasthouden,anders val ik ".
" Jaaa ! " riep Doo toen enthousiast , " dat is een heel goed idee " .
Voorzichtig,terwijl Doo Remy bij zijn schouders omarmd had,liepen ze door.
Remy bleef de mevrouw zien.
Die alsmaar grotere borsten kreeg.
Op een gegeven moment moest hij de verrekijker wat scherper stellen,omdat hij wazig begon te zien,omdat de afstand niet meer klopte.
Maar meteen toen hij dat deed,zei Doo : " Ik zie haar nu ook.We zijn al heel dichtbij " .
Verdraaid ,ja.
Zonder verrekijker zag hij haar nu ook.
Ze zat samen met een meneer naar de zee te kijken.Hun ijsjes hadden ze al op.
Doo en Remy liepen nog wat door.

Toen ze vlakbij waren,nog maar enkele stappen,bleven ze weer staan.
De mevrouw zat met de meneer te praten.
Die had een snor en was een beetje kaal.
Plots ! keek de mevrouw de kant op van Doo en Remy.
" Zoeken jullie iemand ? " vroeg ze.
Ze had een lichte heldere stem.
" eh...Nou nee,eigenlijk niet " , antwoordde Doo.
" Jullie kijken,of dat wel zo is " , zei toen de mevrouw.
Remy liep toen tot vlak voor haar en zei toen ineens :
" Nou...U hebt gelijk.Wij zochten U " .
" Mij ? Maar...ik ken jullie helemaal niet " .
Oh,Doo schaamde zich verschrikkelijk.
Die oen van een broer,die flapdrol.
Hoe kon hij dit nu zeggen.
Ze kwam naast hem staan en zei vlug :
" Hij bedoelt,dat we met de verrekijker aan het kijken waren.Hij vindt U mooi " .
En nu was het Remy,die zich schaamde en Doo een por in haar zij gaf.
Toen schoot de meneer ineens in de lach en sloeg met zijn hand op de knie.
" Ha,Ha,Haaa ! Kleine schavuiten.Ik snap het,ik snap het ! "
riep hij.
De mevrouw moest ook lachen,maar alleen omdat de meneer zo moest lachen,want ze zei vervolgens :
" Ik snap er geen sikkepit van ".
" Ik wel,lieve schat,ik wel.En weet je...jongeman,ik heb de mooiste vrouw van de wereld...je hebt gelijk " , lachte de meneer.
" Ze...ze zijn ook zo groot " , stamelde Remy.
Doo stootte Remy aan.
Maar de meneer en de mevrouw hadden het heus wel gehoord en nu lachten ze allebei.
De mevrouw scheen het nu ook te begrijpen.
Doo voelde,dat ze vuurrood werd.
Ze kon wel door de grond zakken.

Oef,zeg.🤭
Wat een vertoning.
" Bent...bent U nu boos op ons ? " vroeg Doo toen maar.
" Boos ? Omdat jullie vinden,dat ik zo mooi ben,en ik weet dus nu waarom...nee,dat beschouw ik als een compliment " , antwoordde de mevrouw, " en ik vind het komisch.Twee van zulke ukkies ".
" Ja,maar hij is de schuld,hoor " , zei Doo toen,die zich er nog steeds ongemakkelijk onder voelde.
" Jij weet nu al wat mooi is ,nietwaar ? " lachte de meneer.
Remy knikte alleen maar.

" Oh,zijn jullie hier ! " riep ineens een bekende stem achter hen.Doo en Remy draaiden zich om.
Het was pappa.
" Ik loop jullie overal te zoeken " .
" Ze staan gezellig bij ons te babbelen " , zei de mevrouw.
" Ja,dat zie ik.Waren jullie de weg kwijt ? " vroeg pappa toen.
" Nee,hoor.We hebben met de verrekijker gekeken " ,vertelde Remy, " en toen kwamen we hier terecht " .
"  Waarom hier ? " vroeg pappa.
" Omdat ze mijn vrouw mooi vinden.Met name uw zoon vindt dat.Hij heeft een goede smaak " , zei de meneer,met weer die lach in zijn stem.
" Zo...dan is die zoon van me,er vroeg bij " , zei pappa lachend,die er toch wel een beetje verlegen van werd.
" Kom op zwervertjes,terug naar mamma.Nog een prettige dag verder " .
" Jullie ook " , zei de meneer.
" Da-aag " , zei Remy.
" Doei " , zei Doo.
" Misschien tot ziens " , zei de mevrouw.
Ze liepen heen.
" Mamma maakte zich hardstikke ongerust.Jullie bleven zo lang weg " , zei pappa.
" Wat een tieten,zeg " , zei Remy toen, " had je dat gezien,pappa ? "
" Allicht heb ik dat gezien.Maar je moet dat zo toch niet zeggen " , zei pappa,al vond hij dit voorval wel erg komisch,maar dat liet hij niet merken.
" Remy zag haar,met de verrekijker " , vertelde Doo , " maar ze was nog een heel eind van ons vandaan en toen zijn we gaan zoeken,want zonder de verrekijker zagen we haar niet.En plotseling stonden we vlak bij haar.
En toen zei Remy zomaar,dat we speciaal haar zochten,en ik zei,omdat hij haar zo mooi vond.En die meneer moest er om lachen ".
" Dat snap ik,ja " , zei pappa.
Toen ze bij mamma kwamen,vertelden ze haar het hele gebeuren en mamma moest er hartelijk om lachen en pappa toen ook.
" Die van jou zijn niet zo groot " , lachte Remy.
" Hoe weet jij dat nou " , zei Doo toen en dat had ze nu niet moeten zeggen,want toen trok Remy het bovenstukje van mamma's bikini los... .
😀

Buiten gekomen zei mamma : " En nu een ijsje " .
" Hmmm,jammie " , zei Remy.

Ze konden hier al zo'n beetje de weg.
Een straat verder was er een ijssalon en daar namen ze heerlijk een roomijsje.
Een grote dikke aan een stokje,met chocolade.Ze gingen buiten aan een tafeltje zitten,op het terras van de ijssalon.
Er zaten nog meer mensen.

Opeens zag Remy een man en vrouw aan komen lopen.
Twee bekende gezichten.
Maar,wie waren dat ook alweer ?
Hij dacht even na en...toen wist hij het ineens.
De vrouw met de grote borsten.
Hij herkende haar haast niet,met kleding aan.😉
Ze droeg een ruim shirt met fleurige bloemen er op en een spijkerbroek.
Zo in die kleren vielen die borsten wel mee,vond hij.
HiHiHi.
Remy stootte Doo aan en fluisterde :
" De vrouw met de grote tieten...Daar ".
Doo keek in de richting die Remy aan wees en ja...zij zag haar nu ook.
" Hallo ! " riep Remy toen kei-hard.
De meneer en mevrouw zagen hen nu ook en bleven bij hun tafeltje staan.
" Hallo,schavuitjes " , zei de meneer.
" Kent U ons nog ? " vroeg Remy.
" Tuurlijk.Alsof we jullie zouden vergeten " , zei de meneer lachend.
" Pappa was een klein beetje boos,omdat mamma toen ongerust was,waar we bleven " , vertelde Doo.
" Dat snap ik " , zei de mevrouw , " eh... Zullen we ons even voorstellen.Ik ben Jannie Kievit en dit is mijn man Barend Kievit " .
En toen werden er handen geschud.
" En wij zijn een tweeling " , zei Remy vervolgens.
" Een tweeling ? Dat is leuk...een jongen en een meisje,in één keer " , zei Jannie lachend.
" Hebben jullie kinderen ? " vroeg Doo heel wijs en hapte een stuk uit haar ijsje.
" Ja...een zoon van achttien.Die is met een stel vrienden op trektocht,per fiets. Die wilde niet meer met ons mee op vakantie " , vertelde Barend.
" Als deze oelewappertjes achttien zijn,willen ze vast ook niet meer met ons mee,denk ik " , zei pappa met een lach.
" Oh,jawel hoor " , zei Remy.
" Dat zeg je nu " , lachte mamma , " ik zal het onthouden ". 

" Kom,we lopen weer eens verder.We wilden ook nog een naburig stadje bekijken.Veel plezier nog vandaag " , zei Barend.
" Doei...tot ziens " , zei Remy.
" Ja,misschien tot ziens " , zei Jannie.
En nog snel vroeg Doo :
" Zitten jullie ook in een huisje ? "
" Nee,wij zitten in Hotel Zeezicht,vlakbij de vuurtoren " , antwoordde Jannie.
Toen liepen ze verder.
" Ik weet eigenlijk echt niet,wie dat zijn " , zei mamma.
" Dat is de mevrouw met die grote tieten " , zei Remy nogal een beetje hard.
Er begonnen mensen aan een ander tafeltje te lachen.
" Sssst " , deed Doo , " iedereen hoort je " .

Even later gingen ze gezellig winkelen.
Mamma kocht nog een leuk fris geel T- Shirt en pappa een zomers blauwe gestreepte blouse.
En in een speelgoedwinkel koos Remy iets leuks van Lego uit en Doo nam een set Barbiekleertjes voor haar Barbiepop,die ze mee had genomen,deze vakantie.
Toen ze weer in hun huisje waren,begonnen ze er meteen mee te spelen... .

Weer naar huis

Aan alles komt een eind.
De twee weken aan zee waren weer voorbij.
De koffers waren weer ingepakt.
Ze konden weer vertrekken.
Remy liep met een sip gezichtje rondom het huisje.
Hij streelde de muren.
" Wat doe jij nou ? " vroeg Doo verbaasd,die dit zag. 
" Ik neem afscheid van ons huisje.Ik vind het zielig,dat we het achterlaten  , antwoordde Remy met een diepe zucht.
" Gekkie ! Er komen toch weer andere mensen in " , zei Doo toen.
" En toch vind ik het zielig.Alsof we nu genoeg van het huisje hebben " , vond Remy.
Doo schoot in de lach,om die mallerd.

" Komen jullie ! " riep mamma , " we gaan " .
Doo rende naar de auto.
Remy keek nog eens naar het lieve gezellige huisje en gaf toen pardoes een kus op de muur naast de deur.
" Tot ziens,lief huisje...ik kom snel weer terug " , zei hij zacht,met tranen in zijn ogen en toen rende ook hij naar de auto en stapte in,naast Doo op de achterbank.
Toen ze aanreden,zwaaide hij.
" Naar wie zwaai je ? " vroeg Doo.
" Naar het huisje natuurlijk " , antwoordde Remy,die dit de gewoonste zaak van de wereld vond.
" Gekkie...HiHiHi...en zwaaide het huisje terug ? " lachte Doo toen.
Remy zei niets en keek stilletjes uit het raam naar buiten.
Doo kamde de haren van haar Barbiepop,die de nieuwe kleertjes aan had.
" En...hoe vonden jullie de vakantie aan zee ? " vroeg pappa,die achter het stuur van de auto zat.
" Kei-leuk ! " zei Doo enthousiast , " en we zijn ook nog eens lekker bruin geworden " .
" Volgend jaar wil ik hier weer naar toe.Naar hetzelfde huisje.Welk nummer was het ook alweer ? " vroeg Remy.
" Nummer 85 " , antwoordde mamma.
" Dat zal ik onthouden.Ik vond dit de aller- allerfijnste vakantie ooit " , zei Remy.
" Nou,dan doen we dit volgend jaar toch weer " , zei mamma toen.
Remy werd weer wat vrolijker.
Als ze volgend jaar dan weer hier naar toe gingen,dan zag hij het lieve huisje immers weer terug.
Maar,hij vond het ook weer fijn,om straks hun eigen huis en Solletje weer te zien.
Want wat leek dat lang geleden,zeg.

Ze stopten onderweg een keer,om wat te eten en te drinken...en ook dat was heel gezellig.
Eindelijk draaide de auto op een gegeven moment het Heideveld in.
" Wat ziet alles er vreemd uit " , zei Doo.
" Dat komt " , legde mamma uit , "omdat we twee weken,in een andere omgeving zijn geweest " .
Pappa parkeerde de auto zolang precies voor de voordeur,omdat ze dadelijk de spullen uit moesten laden.
De auto mocht hier normaal gesproken niet staan,omdat ze aan een woonerf woonden,waar je alleen mocht parkeren op de parkeervakken.
Maar,voor eventjes was dat dus niet zo erg.
Ze stapten uit.
Ze zagen Solletje,die op de vensterbank zat en het raam  pardoes kopjes begon te geven van blijdschap ,omdat hij vier vertrouwde gezichten zag.
Eindelijk,ze kwamen weer thuis,dacht Solletje.
Toen ze binnenkwamen,wist Solletje niet hoe vlug hij bij hen moest komen. 
Hij gaf ze allemaal kopjes en mauwde dat het een lieve lust was.
Oh,wat was hij blij,zeg.
Mamma tilde Solletje op en hij gaf likjes op haar wang.
Doo en Remy moesten er om lachen.

Buurvrouw Elly kwam binnen gewandeld,met Sanne.
" Hallo " , zei ze , " jullie zien lekker bruin " .
" Het was kei-fijn " , zei Remy.
" Dat is te zien " , zei buurvrouw Elly.
" En hoe is het met Solletje gegaan ? " vroeg pappa.
" Prima,hoor.Een lief gemakkelijk beestje.Hij is zelfs een paar keer s'avonds bij ons binnen geweest.
De eerste avond vond hij het niet zo leuk en Moortje ook niet.Maar de tweede avond ging het al een stuk beter " , vertelde buurvrouw Elly.
" We hebben een cadeautje voor jullie " , zei Doo , " omdat jullie op Solletje hebben gepast " .
" Zo,zo " , lachte Elly , " boffen wij even.Weet je wat...kom over een uurtje maar een kopje koffie drinken  bij ons.Dan kunnen jullie eerst wat opruimen .
Okee ? "
" Okee " , zei mamma.
" Mag ik even hier blijven ? " vroeg Sanne toen.
" Nee,nee...ze moeten opruimen,dan loop je maar in de weg " , zei buurvrouw Elly zeer beslist.
Sanne trok een pruillipje.
" Zo...tot dadelijk dan.Kom,Sanne " .
En Sanne liep met tegenzin mee.

Doo en Remy stoven naar boven.
Ieder naar hun eigen vertrouwde slaapkamer.
Met hun knuffels en speelgoed.
Pappa en mamma haalden alles uit de auto en even later,toen mamma de spullen weer op de vertrouwde plek had gelegd en de vuile was in de wasmachine deed,reed pappa de auto opzij van het huis,op de parkeerstrook.
Straks moest hij ook nog even boodschappen gaan doen.

Op de afgesproken tijd,gingen ze gezellig naar de buren.
En mamma gaf buurvrouw Elly het cadeautje.
Een mooie grote glazen bloemenvaas.
" Zo " , zei buurman Jan , " we worden verwend " .
Het werd een gezellig koffieuurtje,met voor de kinderen limonade.
En toen ze weer thuis waren,ging pappa dus nog boodschappen doen.
Mamma liet de wasmachine nu draaien en Doo en Remy speelden met de buurkinderen in de zandbak van het pleintje.
Mamma had de achterdeur heerlijk open en Solletje lag onder een struik in de tuin,lekker te soezen.

 Oppassen   

                                                                                                        

  De buren waren nu ook op vakantie.
Precies een week,nadat Doo en Remy met pappa en mamma thuis waren gekomen.
En nu moesten zij op Moortje en het huis passen,ook voor twee weken.
Terwijl de buren in de Ardennen waren,zouden zij er voor zorgen,dat Moortje niets te kort kwam.
Moortje was gelukkig ook een gemakkelijk beestje.Ze was heel rustig.Een klein beetje bang,maar heel lief.
Ze liet zich graag aaien en door bekenden optillen.

Toen mamma die eerste avond bij de buren naar binnen ging,om Moortje eten te gaan geven,gingen Doo en Remy ook mee.
Moortje sprong blij van de vensterbank af en kwam naar hen toegelopen en gaf kopjes.
" Oh,je bent net zo lief als Solletje ", zei Doo,terwijl ze Moortje aaide.
Mamma deed kattenbrokjes in Moortje's bakje en vers water in een schaaltje.
Maar Moortje had nog even geen tijd om te eten,omdat ze het zo druk had met kopjes geven.
" Oh mamma,woonde Moortje ook maar bij ons ", zei Doo.
"Ja,dan worden Solletje en Moortje verliefd op elkaar en dan krijgen ze kindjes ", zei Remy.
" Dat gaat niet meer ", zei mamma toen, " ze zijn allebei bij de dierenarts geholpen,zodat er geen kindjes meer kunnen komen ".
" Maar dat is toch zielig " , zei Remy.
" Hoezo ? Ze weten immers niet beter ", zei mamma.

Moortje begon nu van haar brokjes te eten.
" Kom  ", zei mamma , " straks als het donker is,ga ik nog even controleren hier,kijken of alles in orde is ".
" Dag Moortje.Eet smakelijk ", zei Doo.
Remy gaf de poes nog een aai en Moortje rechte haar rug even,maar at gewoon door.
Ze gingen weer.
Buiten scheen nog heerlijk de zon.
Al was het al half zeven.

Die avond ging mamma om half elf nog een keertje kijken.
Doo en Remy lagen toen al lang in bed en pappa keek nog naar een film op teevee.
Moortje lag op de bank te slapen.
Ze bleef lekker liggen,toen mamma binnenkwam.
Alles was er okee.
Er brandde een schemerlampje,die op een tijdklok was aangesloten.
Om twaalf uur zou de lamp vanzelf uit gaan.
" Welterusten,Moortje ", zei mamma zacht en ze ging weer.
" Alles is  in orde ", zei mamma,tegen pappa,toen ze weer in haar eigen huis binnen kwam.
Ze legde de sleutel in de la van de kast.
Vervolgens ging ze naast pappa op de bank zitten.
Solletje lag lekker opgerold bij pappa op schoot.
De volgende dag,ging mamma 'smorgens om half tien weer even naar Moortje toe.
Doo en Remy wilden weer mee.
Moortje kreeg nu zacht vlees te eten,uit een blikje.
En roeffff ...! daar was ze wild op.
Ze had nu echt geen tijd,om eerst kopjes te geven.
Ze zat smakelijk te eten.
Plots ! hoorden ze mauwen aan de achterdeur.
Doo en Remy zagen Solletje staan.
Oh,die rakker.
Hij wist,dat zij hier binnen waren.
Remy deed de achterdeur open en Solletje wandelde naar binnen.
Moortje begon meteen te grommen,omdat ze bang was,dat Solletje aan haar eten zou komen.
Maar,nee...dat deed Solletje niet.
Die sjokte rustig door de kamer.
Bekend terrein,dacht hij.
Toen Moortje klaar was met eten,liep ze voorzichtig naar Solletje toe.
Ze besnuffelden elkaar .
En Moortje sprong vervolgens op de vensterbank en begon zich te wassen.
" Kom ", zei mamma , " laat Moortje nu maar met rust ".
Doo tilde Solletje op en ze gingen weer naar buiten.
Mamma deed de achterdeur op slot.
Ze gingen steeds dus achterom,dat was zeker zo gemakkelijk.

Toen ze weer in hun eigen tuin kwamen,zat pappa op deze zondagochtend lekker buiten in het zonnetje de krant te lezen,met een kopje koffie voor zijn neus,op de tuintafel.
" Solletje is ook mee naar binnen geweest ", vertelde Remy.
Solletje liep naar pappa toe en streek langs zijn benen.
Mamma ging naar binnen om de sleutel op te bergen en kwam al gauw ook met een kopje koffie naar buiten.
Doo en Remy kregen limonade.
Gezellig, zo buiten in de tuin.
" Moortje vindt het helemaal niet zo erg,zo alleen thuis ", zei Doo en nam een slok van haar limonade.
" Maar ze zal toch wel blij zijn,als ze weer terug zijn.
Want dat was Solletje ook,toen die ons weer zag ", zei pappa.
En daar had hij gelijk in... .

Naar de dierentuin


Het zonnetje scheen,de lucht was blauw en de temperatuur was heerlijk.
Echt een dag,om ergens naar toe te gaan.
En dat deden ze ook.
Naar de dierentuin.
Pappa nam zijn fotocamera mee en met de auto deden ze er ruim een uur over,om er te komen.
Doo en Remy hadden er echt zin in.
In een dierentuin was er immers veel te zien.

Bij de ingang moest pappa eerst betalen.
Hij nam er een plattegrond bij,zodat hij wist,hoe ze moesten lopen.
" Ik lust straks wel een ijsje " , zei Doo. 
" Ik ook " , zei Remy.
" Laten we eerst maar eens die kant op gaan.Volgens de route,moeten we eerst naar de papegaaien " , zei pappa,die de plattegrond bestudeerde.
" Leuk...die kunnen praten " , zei Remy.
" Gekkie,in een dierentuin toch niet " , zei Doo.
" Welles " .
" Nietes " .
" Welles " .
" Nietes " .
" Ophouden " , zei mamma een beetje boos , " we willen een leuke dag en dat lukt niet,als jullie

zo door blijven gaan " .
Doo en Remy zeiden niets meer. 

Al gauw kwamen ze bij de papegaaien.
Die zaten op een stok.
Niet in een kooi.
" Vliegen die niet weg ? " vroeg Doo zich af.
" Schijnbaar niet " , antwoordde pappa.
Ze hadden prachtige kleuren en hele lange staarten.
Pappa maakte een foto van een van de papegaaien,van heel dichtbij.
" Lorre,koppie krauw " , zei Remy toen.
Maar niet een,die iets terug zei.
" Zie je nu wel " , zei Doo.
Remy zei niets.

Ze liepen weer door.
Ze kwamen hele hoge grote voliëres tegen met de meest prachtige vogels er in.
Remy rende van de een naar de ander.
" Doe normaal " , zei Doo op een gegeven moment.
Pappa maakte foto's.
Ook eentje van Doo en Remy,toen ze plat tegen een hek aan,naar de wasbeertjes stonden te kijken,die in het water aan het scharrelen waren.
En Doo en Remy merkten niet,dat pappa de foto maakte.
Het was een komisch gezicht,hoe die twee daar met volle aandacht stonden te kijken.
Eventjes later zaten ze gezellig op een bankje een ijsje te eten.
Lekker in het zonnetje.

En toen gingen ze naar de apen.
Als eerste kwamen ze bij de gorilla's.
Er zaten er een heel stel.
Met kindjes.
" Oh,wat lief...dat babytje " , zei Doo verrukt.
De moeder zat naar hen te kijken,heel lief en trots met haar kindje.
Doo bleef er naar kijken.
Het leek wel,of de mamma-gorilla zei :
" Ik heb het mooiste kindje van de hele wereld ".

Bij de olifanten was het ook heel leuk.
Daar waren twee baby-olifantjes bij.
Heel dapper stapten ze met de rest mee.
" Dit is de Afrikaanse olifant " , las pappa op een bordje.
" De Afrikaanse olifant is groter dan de Indische olifant.De Afrikaanse olifant heeft grotere flaporen en slagtanden.
En de slurf heeft op het einde,twee " vingers " ".
" Vingers ? " vroeg Remy lachend.
" Hier staat het " , zei pappa.
" Zo noemen ze dat " , zei mamma toen.
" Maar waar zitten die dan precies ? " vroeg Doo toen.
" Aan het einde van de slurf ,dus " , antwoordde pappa.
" Een duim en een wijvinger,zeker " , lachte Remy.
" Nee,geen echte vingers natuurlijk.Gewoon twee duidelijke helften bij de opening,die afzonderlijk kunnen bewegen en iets kunnen vastpakken " ,legde pappa uit.
Pfff...hij moest er van zuchten,bij zoveel uitleg.
" Oooh...nu snap ik het " , zei Doo, " ze kunnen dus daarmee echt iets vastpakken,zoals wij dat met duim en wijsvinger kunnen " .
" Precies " , zei pappa toen,blij dat het verhaal nu begrepen werd.
Maar van de andere kant ook blij,dat ze zo leergierig waren.

" Hier staat ook nog,dat de Indische olifant dus maar één vinger heeft " , las pappa verder.
" Oh,wat zielig " , vond Doo, " die is dus gehandicapt " .
Pappa en mamma schoten in de lach.
" Een olifant in een rolstoel " , bulderde Remy.
" Gekkie,toch niet vanwege een slurf met één vinger " , zei Doo toen.
" Nee " , zei pappa , " het is geen handicap.
De Indische olifant is dus anders " .
" En mogen we nu iets drinken  " , vroeg Remy toen,die er dorst van had gekregen.
" Groot gelijk " , zei mamma toen , " van al dat praten krijg je dorst " .
Ze gingen op een gezellig terras zitten,vlakbij de olifanten en pappa bestelde voor hen allemaal Cola.
Nou en dat liet zich goed smaken.

Ze gingen verder nog naar de zebra's en de kamelen en de giraffen...kortom,er viel heel wat te zien in de dierentuin.
Ook bij de beren was het leuk.
Vooral bij de ijsberen,omdat ze zo mooi wit zijn en er eentje aan het zwemmen was.

Er was ook een grote speeltuin.
Terwijl pappa en mamma gezellig op een bankje gingen zitten,vermaakten Doo en Remy zich uitstekend in de speeltuin.
Oef ! wat was het een heerlijke dag,zeg.🙂
Maar op een gegeven moment werden ze toch wel een beetje moe en besloten ze,om weer naar huis te gaan.
" Toen kwam er een olifant,met een lange snuit " , zei pappa , " en die blies dit fijne dagje uit " ... .

Oma in het ziekenhuis
                                                                                                                                                                                                                                                                                     

De buren waren intussen ook weer terug van vakantie.
En Oh,wat was ook Moortje blij,toen ze er weer waren.

Het was nacht.
Muisstil in huis.
Tot plotseling de telefoon rinkelde.
Solletje schrok zich een hoedje,in zijn gezellige doos op het dekentje en keek verbaasd op.
Ineens was het weer stil.
Want boven nam pappa de telefoon aan,die op zijn nachtkastje stond.
" Met van Klaver " , zei hij.
Mamma was ook wakker geworden.
" In het ziekenhuis ? " hoorde ze pappa zeggen.
Wat was er toch aan de hand ?
En wie was dat ?
" Nee,nee.Ja...okee.Ik kom er aan " .
Hij legde de hoorn neer.
" Wat is er ? " vroeg mamma.
" M'n moeder ligt in het ziekenhuis.Ze vraagt naar mij " , antwoordde pappa,terwijl hij uit bed stapte,om zich snel te gaan aankleden.
" Is het ernstig ? " vroeg mamma.
" Dat weet ik nog niet.Haar huisarts vond het in ieder geval
nodig,dat ze opgenomen werd.Hij belde vanaf  het ziekenhuis. "
" De arme ziel " ,zei mamma , " ze zal wel in paniek zijn,denk ik.Daarom wil ze,dat je komt " .
Pappa had zich snel aangekleed.
Toen hij daarmee klaar was,gaf hij mamma een kus en zei : " Probeer maar weer gewoon te slapen.Ik zal zorgen,dat ik weer snel terug ben. Welterusten " .
Even later hoorde ze de auto weg rijden.
Ze stond op en liep eerst naar de kamer van Remy.
Die sliep lekker.
Vervolgens naar de kamer van Doo en die was wakker.
"  Hoorde ik onze auto ? Was dat pappa ? "
vroeg Doo zachtjes.
" Ja...ssst...Remy slaapt lekker.Doe jij dat nu ook maar " , zei mamma.
" Maar waar is pappa dan naar toe ? " vroeg Doo.
" Hij is even weg.Hij is zo weer terug " , antwoordde mamma.
"  Maar waarom ? " vroeg Doo,die er niets van snapte.
" Even naar oma van Klaver.Ze ligt in het ziekenhuis.We kregen net een telefoontje ", vertelde mamma met een zucht.
Ze had het liever in de ochtend verteld.
Ze zag dat Doo schrok.
" G...gaat ze dood ? " vroeg Doo met een klein angstig stemmetje.
" Nee,hoor.Oma is van plan,nog heel lang te leven.Morgen hoor je wel meer.Ga maar lekker slapen " , zei mamma.
Ze gaf Doo een kus en Doo draaide zich op haar zij.
" Truste " , zei mamma.
" Truste " , zei Doo.
Toen mamma weg was,lag Doo toch nog eventjes na te denken.
Als het maar niet echt erg was.Oma was zo lief,ze kon zo gezellig vertellen over vroeger.
Maar,ze was al best oud.En oude mensen gaan nu eenmaal dood,op een gegeven moment.
Het was te hopen,dat oma nog niet dood ging.
Ze zou vast wel weer beter worden.

De volgende ochtend zat pappa gewoon aan het ontbijt,zoals iedere ochtend.
Remy was intussen ook al op de hoogte,daar had Doo voor gezorgd.
" Gaat oma nu echt niet dood ? " vroeg Doo bang.
" Nee,hoor " , antwoordde pappa en nam een slokje van zijn thee.
" Ze voelde zich de afgelopen nacht ineens heel akelig.
En toen heeft ze de dokter gebeld en die vond,dat ze naar het ziekenhuis moest.Nou,daar werd oma toch wel even heel bang van en daarom wilde ze graag,dat ik naar haar toe kwam en mijn broer,oom Pim ook.
Twee vertrouwde gezichten naast haar vreemde bed " , vertelde pappa.
" Ja,maar...wat hééft ze dan ? " vroeg Doo.
" Een enge monsterziekte ? " vroeg Remy toen,met een lach in zijn stem.
Nou,pappa schoot me daar toch in een bulderende lach.
En vanwege pappa's lach,moest mamma toen ook lachen.
Maar Doo kon er echt niet om lachen.
" Toe maar " , zei pappa toen " dat moest oma eens horen.Nee,haar hart deed raar.Het is gelukkig geen hartaanval.Ze zal wel medicijnen gaan krijgen,als ze goed onderzocht is.En dan kan oma weer naar huis.Maar voorlopig even nog niet.Over een paar dagen,mogen jullie haar wel opzoeken...Okee ? "
" Is dat niet eng ? " vroeg Doo.
" Nee,hoor.Helemaal niet " , antwoordde pappa.
Even later was hij naar zijn werk.
 Doo en Remy hadden nog steeds vakantie,maar...volgende week moesten ze toch weer naar school.En dat was best heel spannend,want ze gingen immers naar groep 3.
En dat betekende : leren lezen en schrijven en sommetjes maken,dit laatste noemde je rekenen.

Die avond gingen pappa en mamma samen naar het ziekenhuis,om oma te bezoeken.
En Doo en Remy mochten zolang bij de buren blijven.
Daar speelden ze fijn met Hans,Niels en Sanne.
De tijd vloog om,voor ze het wisten,waren pappa en mamma al weer terug.
" Hoe is het met oma ? " vroeg Doo meteen.
" Ze is weer heel erg vrolijk,hoor.Met de juiste medicijnen,wordt ze wel honderd " , zei pappa vrolijk.
" Koffie ?" vroeg buurvrouw Elly.
" Lekker " , zei mamma.
" Dus de schade valt mee ? " vroeg buurman Jan.
" Inderdaad.Ze moet nog enkele onderzoeken krijgen en dan pas weten ze meer.Haar hart heeft af en toe last,van ritme-storingen " , vertelde pappa.
" Net als een trommel.Als je niet goed kunt trommelen,dan gaat het mis " , zei Remy.
Daar moesten ze met zijn allen toch wel om lachen,hoor.
" Precies " , zei buurman Jan , " en dat is erg vervelend " .
" Zo'n trommelaar moet de harmonie uit " , zei Remy.
" Ja,maar oma krijgt er gelukkig iets voor " , zei pappa.
" Als het echt erg zou zijn,moesten ze misschien opereren.Maar nu niet " , zei mamma.
" Gelukkig " , zuchtte Doo,die het allemaal maar griezelig vond.
" Bij ons in de klas zit een jongen en die zijn opa heeft een hart en die sloeg op hol en toen kreeg hij een apparaatje net onder de huid en dat ding regelt nu zijn hartslag,hij leeft dus nog steeds " , vertelde Hans.
" Zo zie je maar weer,oma kan nog heel oud worden " ,zei mamma.
Buurvrouw Elly gaf koffie en al gauw praatten ze over hele andere dingen en dat vond Doo veel fijner,want over ziektes praten vond ze maar niks.

Het was zover.
Doo en Remy mochten na twee dagen ook mee naar het ziekenhuis.
Remy vond het hardstikke fijn,maar Doo bleef net zo lief thuis.
" Is het echt niet eng ? " vroeg ze.
" Nee,hoor meiske " , zei pappa en streek eens over haar bol.
Ze had voor oma een vrolijke tekening gemaakt en Remy ook.
Met de auto reden ze naar het ziekenhuis.
Mamma had een boeket bloemen bij zich.
Hoe dichter ze bij het ziekenhuis kwamen,hoe stiller Doo werd.
Pappa parkeerde de auto op de parkeerplaats van het ziekenhuis en ze stapten uit.
" We moeten naar de derde etage " ,zei mamma.
" Ligt ze bij het raam ? " vroeg Doo.
" Ja,ze kan lekker naar buiten kijken " , antwoordde mamma.
En ik ook,dacht Doo,dan hoefde ze tenminste niet de hele tijd naar oma te kijken.
Ze gingen het ziekenhuis in.
Daar was een vrolijke hal en dat vond Doo wel meevallen.
Er was een bloemenkiosk en je kon er fruit kopen en tijdschriften en andere leuke spulletjes.
Ook kon je er koffie krijgen.
Het was er druk.
Ze liepen naar de trappenhal en gingen naar boven.
Op de derde etage liepen ze eerst recht-door en toen rechts-af.
Er hingen leuke posters aan de muren.
Er liepen verpleegkundigen.
En een oude mevrouw in een lange blauwe badjas,liep heel voorzichtig,gesteund door een jonge vrouw.
Vast haar dochter.
Pappa ging een deur door en mamma ook.
Doo en Remy volgden.
Hier was het.
Doo slikte een raar gevoel weg.
Er lagen zes vrouwen,in hoge bedden.
Oh,daar links bij het raam,dat was oma.
Ze zwaaide.
Ze zag wat witjes.
Maar verder was het hun vertrouwde lieve oma.
Ze liepen naar haar toe.
" Oh,hallo,schatteboutjes van me.Wat ben ik blij,dat ik jullie weer zie.Kom eens hier,dan kan ik jullie een knuffeltje geven " , zei ze.
Ze droeg een leuk vrolijk nachthemd,met bloemetjes.
Remy was als eerste bij oma en liet zich graag door oma knuffelen en kussen en natuurlijk gaf hij haar ook een kusje.
Hij gaf de tekening.
" Wat leuk,een tekening.Daar kan ik dan fijn naar kijken " ,zei oma.
Ook Doo liet zich door oma knuffelen en toen ze die lieve kus voelde op haar wang,was Doo niet meer bang.
Oma was nog gewoon oma.
Doo gaf haar ook een kusje terug.

" Kijk " ,zei ze " ook een tekening.En word je nu helemaal beter ? "
" Ja,hoor.De dokter zei vanmiddag tegen me :
" Mevrouw van Klaver,over een paar weekjes bent U weer gezellig thuis " " , vertelde oma.
Mamma zette de bloemen in het water en pappa prikte de tekeningen boven oma's bed,op het prikbord tegen de muur.
Doo ging gezellig bij oma op het hoge bed zitten en Remy deed dat toen ook.En oma vond dat best.
" Is het hier leuk ? " vroeg Remy.
" Het valt wel mee,hier.Alleen : thuis is het leuker natuurlijk " , antwoordde oma.
" Is je hart niet meer zo ziek ? "  vroeg Doo.
" Nee,hoor.Ik heb nu al medicijnen,die hun werk goed doen.En als ik weer naar huis ga,weet ik pas,welke medicijnen ik voort moet hebben.Helemaal niet erg,om die voortaan te moeten gebruiken.Als ik me maar goed voel,dat is het voornaamste " ,zei oma, " dan word ik vast en zeker honderd " .

Toen ze weer naar huis gingen,besefte Doo ineens,dat ze helemaal niet door het raam naar buiten had gekeken... .

Weer naar school


Ze waren alletwee toch wel zenuwachtig deze ochtend.
Waarom ?
Vandaag was de grote dag.
Voor het eerst naar groep 3.
Ze waren ineens geen kleuters meer.
Pappa had deze ochtend een uurtje vrij genomen,om samen met mamma mee naar school te gaan,om de twee weg te brengen.
Met moeite aten ze een sneedje brood met het ontbijt.
Remy deed er heel veel jam op.Dat smaakte tenminste lekker zoet.Maar zijn melk kon hij echt niet helemaal weg krijgen.
Doo wel,hoewel ze er ook moeite mee had.
Pappa zou zijn fotocamera mee nemen,want het leek hem leuk,om wat foto's te maken in de klas.

Om kwart over acht gingen ze de deur uit.
Solletje zat voor op de vensterbank en keek hen na.
Doo en Remy hadden een echte rugtas gekregen en daar zat drinken in en voor ieder een koek,voor in het speelkwartier.
" Pappa ? " vroeg Doo op een gegeven moment, " vond jij leren lezen en schrijven moeilijk ? "
" Nee,hoor,het ging vanzelf  ", antwoordde pappa.
" En jij mamma ? " vroeg Doo verder.
" Nee...ik vond het zelfs leuk.Ik weet nog,dat ik al heel snel boeken ging lezen " , antwoordde mamma.
" Maar leren rekenen is wel moeilijk,dat zei Hans tegen me " vertelde Remy.
" Voor de een is het moeilijk en voor de ander niet " , zei pappa , " en misschien vind jij het ook

gemakkelijk "  
" En jij vroeger ? " vroeg Remy.
" Soms was het moeilijk.Maar meestal was het makkelijk " , antwoordde pappa.

Toen ze op het schoolplein kwamen,zagen ze weer vele bekende gezichten.
Ook de ouders van Sharika waren er.
Remy rende meteen naar haar toe.
" Hallo,spannend hé ? " zei hij.
Sharika knikte alleen maar en Remy zag,dat ze betraande ogen had.
" Heb je gehuild ? " vroeg hij.
Sharika knikte weer.
" Ze wil liever weer naar juf Ineke " , zei haar moeder , " maar, dat gaat nu eenmaal niet meer ".
" We krijgen nu een meneer,dat is best wel leuk " ,vond Remy.
Pappa,mamma en Doo kwamen nu ook bij hen staan.
" Hallo " , zeiden ze tegen elkaar.
" Sharika wil liever bij juf Ineke blijven " , zei Remy.
" Ik ook wel " , moest Doo eerlijk bekennen.
" Jij dus ook ? " sprak Sharika eindelijk.Want Oef ! ze was dus niet de enige, gelukkig.
" Ja,ik ook.We krijgen nu een meneer...meneer Jan Diepenbroek...stomme naam...Diepenbroek " , giechelde Doo.
Toen moest Sharika ook lachen.
" Diepenbroek,kakkebroek ! " riep Remy luid.
Sharika en Doo gierden het uit.
En toen ging plotseling de zoemer,die hoorde je over het hele schoolplein.
Ze konden naar binnen.
Ze botsten tegen Stijn en zijn moeder.
" Stijn is niet te houden " , lachte zijn moeder.
Bij het klaslokaal gekomen,stond daar een breedlachende man,met vele krullen en een bril op.
En achter die bril,zaten pretogen...dat zag je zo.
Remy stak als eerste zijn hand uit.
" Ik ben Remy van Klaver " .
" Zo,Remy... en heb je er zin in ? " vroeg meneer Jan een beetje plagend.
Remy haalde zijn schouders alleen maar op.

" En ik ben Doo,zijn tweelingzusje " , zei Doo en gaf meneer ook een handje.
" Ahaa,zijn jullie dat.Ik wist dat er een tweeling zat aan te komen.Leuk ! daar verheugde ik me al op " , zei meneer Jan.
" Op ons ? " vroeg Remy ongelovig.
" Jazeker.Hardstikke leuk toch,een tweeling in de klas.En jullie zijn tenminste goed uit elkaar te houden.Jij bent Remy,dat is duidelijk en jij bent Doo.Offe...doe ik het nu toch verkeerd ? " vroeg meneer Jan lachend.
" U bent een grappige meneer,met een grappige naam " , zei Remy toen uitbundig.
Iedereen die in de buurt stond,begon te lachen.
Ook Sharika en haar ouders.
" Grappige naam ? " vroeg meneer Jan.
" Ja,Diepenbroek " , antwoordde Remy.
" Toe maar...daar ben ik als kind al genoeg mee geplaagd " , zei meneer Jan met een lach in zijn stem , " allee,zoek maar snel een fijn plaatsje in de klas " .
Nou,en dat deden ze,vlakbij het raam.
Pappa knipte enkele foto's en toen Sharika en Stijn bij hen kwamen zitten,want het waren groepjes van vier,maakte pappa nog twee foto's.
Het was een druk gebabbel in de klas.
Sharika was haar huilbui helemaal vergeten,omdat meneer Jan haar " prinsesje " had genoemd,in haar mooie bloemetjesjurk.
Het zou best leuk worden,bij zo'n aardige grappige meneer.
Op een gegeven moment,toen alle ouders weg waren en de deur gesloten,werd het rustiger.
" Zo,beste luitjes...daar zitten we dan " , zei meneer Jan,die op zijn tafel ging zitten.
" Jullie gaan dit nieuwe schooljaar leren lezen,schrijven en rekenen.En geloof het of niet,maar met Kerstmis kunnen jullie al aardig lezen " .
" Dan al ? " vroeg Stijn verbaasd.
" Ja,dan al.Natuurlijk geen complete dikke grote mensenboeken,maar wel boekjes voor jullie leeftijd.Nou,en dat is al hardstikke leuk,want dan hoef je je nooit meer te vervelen.Ik lees heel wat af in mijn leven.Op vakantie,na m'n werk hier op school,als ik in de trein zit,in de wachtkamer van de tandarts.Noem maar op.
Lezen kun je overal,zelfs op het toilet...het is ontzettend fijn " .
" Ik speel liever met Lego " , zei Remy toen.
Doo stootte Remy eens aan, " Gekkie " , siste ze.
Meneer Jan zei lachend : " Nou,dat zeg je,omdat je nu nog niet kunt lezen.
Maarre...nu even iets anders : Hoe was jullie vakantie ? "
Toen kwamen de stemmetjes en de verhalen los.
Het werd een gezellig babbeluurtje.
" En weten jullie waar ik ben geweest ? " vroeg meneer Jan.
Niemand wist het natuurlijk.
" Nergens " , zei meneer Jan toen , " ik heb samen met mijn vrouw een huis gekocht en we hebben gewit,getimmerd,geschilderd,getuinierd en noem maar op.We hadden het druk in de vakantie.Maar nu wonen we er sinds een week en zelfs de tuin is tip-top in orde.
En dat is dan net zo fijn,als op vakantie gaan,als je eindelijk mooi woont " .
" Hebt U kinderen ? " wilde Esther weten.
" Nee,nog niet.Ik ben pas twee jaar getrouwd.Kinderen,dat komt nog wel,lijkt me heel erg leuk,om vader te zijn " ,zei meneer Jan.
" Ik geloof,dat U een erg leuke vader zult zijn " , flapte Remy er pardoes uit.
Nou,en toen moest meneer Jan toch erg lachen.
" Jij bent me d'r eentje,geloof ik " ,zei  meneer Jan,naar Remy kijkend.
" Ik schaam me dood " , fluisterde Doo.
" Waarom ? " vroeg Sharika , " meneer vindt het kei-leuk " .
Doo zei niets meer.

Het werd een gezellige ochtend.
En toen de school uit was,liepen ze druk babbelend met mamma naar huis .
" We hebben het woordje BOOM geleerd " , zei Doo vol trots.
" Kei-gemakkelijk " , zei Remy , " want de " b " is een meneer met een hele dikke buik,die twee rondjes in het midden,dat is een brilletje en de laatste letter is een klimrek " .
" Dat is de " mmm " " , zei Doo , " en die twee rondjes,dat zijn " ooo 's " " .
" Ach zo ...leren jullie dat op deze manier,dat is leuk ' ,zei mamma  lachend.
" Ja " , zei Remy toen, " want meneer Jan zei,dat we het dan beter kunnen onthouden.En dat noem je een...eh...een...eh...ezelsbruggetje " .
" Ja,en weet je hoe we ons potlood met schrijven vast moeten houden ? " vroeg Doo aan mamma,die een en al oor was.
" Nee,geen idee " , jokte mamma.
En wat ze toen hoorde,daar moest ze ontzettend om lachen.
Doo deed haar rechterhandje omhoog en zei :
" Kijk zo : deze twee kussen elkaar en de derde is op vakantie ...." .

Pappa jarig


Mamma deed al enkele dagen geheimzinnig.
En het ging over de verjaardag van pappa.
Ze wilde tegen Doo en Remy niet zeggen,wat voor cadeau ze aan pappa ging geven.
"  Dat is flauw mamma " , vond Doo , " want toen met jouw verjaardag,wisten we het ook.En dat was heel spannend " .
" Dit is nog spannender " , vond mamma.
Ze zaten gezellig te lunchen in de middagpauze.
"  En...weten jullie al een cadeautje ? " vroeg mamma.
Remy haalde zijn schouders op,terwijl hij in een boterham met hagelslag hapte.
" Pappa houdt van boeken lezen " , zei Doo , " een mooi boek misschien ? Een heel dik boek,van ons samen.Met van ieder een tekening en bloemen " .
" Dat is geen gek idee,Doo.Wat vind jij Remy ? "
" Mij best,als pappa er blij mee zal zijn,dan ben ik dat
ook " , antwoordde Remy.
" Je doet eigenlijk helemaal niet enthousiast knul.Is er iets ? Zit je iets dwars ? " vroeg mamma wat bezorgd.
Remy keek eens schuin naar Doo.
Dat ontging mamma niet.
Die twee hadden iets,dat was zo klaar als een klontje.
Maar wat ?
Ze hielden ergens hun mond over dicht.
" Mag ik het niet weten ? Is er iets op school gebeurd ? "
vroeg mamma toen en nam een slokje van haar thee.
Er ontsnapte een diepe zucht bij Remy.
" Vertel het nu maar " , zei Doo ineens.
Remy schrok en keek Doo heel kwaad aan.
Maar...hij wist,dat hij het moest vertellen,hij kon er niet over blijven zwijgen.
" Ik ...eh...ik moet een schrijfwerkje opnieuw maken.Ik...ik had alles fout...ik ben kei en kei dom " .
Zo,dat was er uit...en dat luchtte een klein beetje op.
Maar dan ook maar een heel klein beetje.
" We moesten een zinnetje maken van woordjes die we al geleerd hebben.En dat zinnetje moesten we tien keer opschrijven,netjes onder elkaar...en ik had alles goed " , zei Doo,met een trotse blik in haar ogen.
" En ik had alles fout " , zuchtte Remy,die nu met een paar boze ogen naar Doo keek,want door wat ze daarnet zei,leek het voor hem nog erger.
" Niet waar.Niet alles,maar het meeste wel " , zei Doo , " maar meneer Jan zei,dat het helemaal niet erg was en dat je van je fouten leert " .
" Dat is waar.Deze woordjes zul je nu nooit meer fout doen " , zei mamma.
" Is dat echt zo ? " vroeg Remy hoopvol.
" Dat is echt zo " , beaamde mamma.
En ze streek Remy over zijn bol.
" Ben je dus niet boos op mij  ? " vroeg Remy.
" Nee,hoor.Waarom zou ik " , zei mamma.
" Dan ga ik het vanmiddag heel netjes opnieuw doen,zonder fouten.Want meneer Jan vindt,dat ik heel netjes en sekuur ben,dat heeft hij zelf gezegd " , zei Remy,met een stralend gezichtje.
" Nou,kijk eens aan " , zei mamma blij.
" Ja...ik had eigenlijk niet goed opgelet,toen meneer Jan de woordjes uitlegde " , zei Remy heel eerlijk.
" Zo zie je maar weer,dat opletten op school heel belangrijk is.Maarre...we gaan woensdagmiddag met zijn drietjes een mooi boek kopen voor pappa.Ik denk dat we een spannend boek nemen,daar houdt pappa ook van.En dan maken jullie dus nog een mooie tekening.En vlak voor zijn verjaardag kopen we nog een boeket mooie bloemen...afgesproken ? " vroeg mamma,de twee aankijkend.
Doo en Remy knikten blij.

Het was zover.
Pappa was op een zaterdag in September jarig.
Het zonnetje scheen en de dag zag er daarom heel vrolijk uit.
Toen Doo wakker werd,dacht ze meteen :
Pappa is jarig.Wat zou mamma geven ?
Ze was zeer benieuwd.
Ze gooide haar benen over de bedrand en luisterde aan de deur van haar kamer.
Hoorde ze nu wat ?
Ja,ze hoorde wat.
Geschuifel ?
Ja geschuifel.
Maar WAT werd er geschoven ?
Het was duidelijk beneden,niet boven.
Toen hoorde ze de voordeur.
Wat betekende dit ?
Heel voorzichtig maakte ze haar slaapkamerdeur open en ze schrok een beetje,omdat ze Remy zag staan.
Die hield zijn vinger op zijn mond.
" Stil,niets zeggen " , betekende dat.
Beneden klonken zachte stemmen.
Die ene was mamma...maar wie was dan die andere ?
Er werd plots zacht gelachen.
" Buurvrouw Elly " , zei Doo verbaasd.
" Sssst " , deed Remy.
Ze hoorden vervolgens de voordeur weer.
Plots klonk mamma's stem onder aan de trap :
" Komen jullie allemaal naar beneden.Het cadeau kan niet meer wachten ! "
Nou,dat lieten Doo en Remy zich geen twee keer zeggen.
Ze holderdebolderden de trap af,zodat mamma verbaasd zei : " Dat is snel " .
" Ik kom er aan...ik kom er aan ! " hoorden ze pappa roepen,die in zijn piama en slippers naar beneden kwam.
" Het is nog erg vroeg " , mompelde hij slaperig.
" Fijn toch " , zei mamma.
In de kamer zagen ze een héle grote doos staan,met een strik er op.De kanjert van een doos zat verpakt in fleurig papier.
De cadeautjes van Doo en Remy lagen op tafel.
Er hingen ook feestelijke slingers in de kamer.
" Van Harte Gefeliciteerd met je verjaardag,lieverd.En nog vele,vele mooie jaren " , zei mamma en ze gaf pappa twee klinkende zoenen,op iedere wang een.
" Is dit nu die verrassing ? " vroeg Doo,die het wel een heel grote doos vond.
" Ja...dit is de verrassing " , zei mamma blij.

" Mag ik het openmaken ? " vroeg pappa,die ook razend benieuwd was,wat er in zo'n grote doos kon zitten.
" Tuurlijk mag je het openmaken ' , zei mamma , " graag zelfs " .
Pappa haalde eerst de strik er af en pulkte toen het papier van bovenaf los en zag toen de deksel van de doos,die wit was,met aan de rand een reeks cijfers.
" Wat betekenen die cijfers ? " vroeg Remy.
" Oh,dat is gewoon een code.Voor ons niet belangrijk " , antwoordde mamma.
Doo zag,dat mamma een beetje zenuwachtig was...wat zat er toch in ?
Pappa trok de plakband los van het deksel en maakte het open.
En ineens riep hij verbaasd uit :
" Oooooh ! "
Doo en Remy keken nu ook in de doos.
Zelfs Solletje kwam ook eens kijken en snuffelen.
En wat zagen ze ?
" Een hondje ! " riep Remy blij.
Jawel...een heus echt allerliefst springlevend hondje,zat in de doos te kwispelen.
Twee zwarte oogjes gingen van de een naar de ander.
Pappa tilde het hondje uit de doos en roeffff...Solletje rende weg en sprong op de vensterbank.
Hier moest hij even niets van hebben.
Weer zo'n Woef Woef geval,alleen was deze wel kleiner.
Nee,hij was het voorval met die grote zwarte harige hond nog steeds niet vergeten.
" Oooh,wat een schatje " , zei pappa.
" Hoe heet hij ? En wat voor merk is het ? " vroeg Remy.
" Hij is een Zij,ze heet Fatima en ze is een Golden Retriever,zoals pappa al heel lang al een wil hebben.Ze is acht weken oud " , vertelde mamma.
" Fatima ?...Hm...wel een lange naam voor een hond.Heb jij die verzonnen,mamma ? ' vroeg Doo.
" Nee,dat staat in haar paspoort.Fatima Ferina Zelda,is haar volledige naam.Ze krijgt ook nog een stamboom,daar staat ook haar naam op.Maar het duurt nog even,voordat we de stamboom thuisgestuurd krijgen.
Ik heb gedacht,dat we haar Faa gaan noemen,met dubbel A dat klinkt kort maar krachtig...dat roept lekkerder ", zei mamma,terwijl ze Faa over het lijfje streelde.
" Mijn kleine Faatje " , lachte pappa,die nu vele likjes kreeg over zijn gezicht.
En daar gaf hij helemaal niets om.
" Dat ze in de doos wilde " , zei hij.
" Ja,daarom was ik best wel zenuwachtig  " , zei mamma , " ze piepte straks zo.Buurvrouw Elly heeft Faa in de doos gedaan  en dat viel niet mee.Wonder boven wonder hield Faa zich verder goed stil " .
" Oh,dus de buren zaten in het complot " , lachte pappa.
" Ja,gisteren ben ik samen met Elly,Faa gaan ophalen " , vertelde mamma.
" Er zit ook nog een mand in de doos " , zei Doo en haalde het er uit.
Een grote witte plastic mand,met een deken er in.
" Wel erg groot " , vond ze.
" Ja,maar ze wordt ook groot " , zei mamma lachend.
" Die mand moet een leuke plek krijgen " , vond Remy.
" Naast de bank ? " vroeg Doo.
" Ja,zet daar maar neer " , zei mamma.
En dat deed Doo.
Pappa liet Faa nu lopen en het kleine  hondje dribbelde naar de mand en snuffelde er even aan.
Toen begon ze in Doo haar slof te bijten.
" Af ! " riep Doo en deed een stap achteruit.
Ja,had je gedacht...kleine Faa volgde en Hap !
" Niet doen,kleine boef " , zei Doo en pakte het hondje op en die begon meteen te kwispelen.
Remy liep naar Doo en begon Faa te aaien.
" Solletje moet er geloof ik niets van hebben,zo te zien " , zei pappa , " maar...dat komt wel goed " .
" Ben je blij met dit cadeau ? " vroeg mamma.
" Héél erg blij " , zei pappa en gaf mamma een kus.
" Trouwens " , zei mamma toen , " Doo en Remy...jullie moeten pappa ook nog feliciteren en de cadeautjes geven ".
" Och,ja " ,zei Doo geschrokken en zette Faa in de mand,maar daar liep ze meteen weer uit.
Doo pakte de bloemen en de opgerolde tekening en Remy pakte het ingepakte boek,met ook een  tekening.
Ze feliciteerden pappa en de tekeningen werden uitgerold en bewonderd.Pappa moest lachen,omdat Remy zijn vader getekend had,met een feestmuts op.
En Doo had bloemen met gezichtjes erin getekend.
Er onder stond :

Gefelisiteert

De bloemen werden door mamma in een vaas gezet en het boek,een  detective-roman,vond pappa ook heel erg fijn,om te krijgen.
" Goed gedaan,schatteboutjes...mijn verjaardag kan niet meer stuk " , zei pappa blij.
Onder het ontbijt zat Faa plotseling te plassen midden in de kamer,op de tegelvloer.
" Bah ! " riep Doo,die net lekker een hap van haar boterham met aardbeienjam had genomen.

Mamma stond op en zei : " We moeten Faa regelmatig per dag uitlaten.Ik heb ook al een riem in huis " .
Ze pakte een stuk keukenrolpapier en maakte het droog en schoon.
" We zullen er een dametje van maken " , zei pappa.
Mamma gooide het papier weg in de toilet.Ze waste haar handen goed en kwam weer aan tafel zitten.

Het werd een hele leuke dag.
En iedereen die kwam,bewonderde Faa.
" Faa ? " vroeg tante Agnes, " waar komt die naam vandaan ? "
" Van Fatima " , antwoordde mamma.
" Oh,dus ze heet eigenlijk Fatima ? " vroeg tante Agnes.
" Ja,maar dat is zo'n lange naam,wij noemen haar Faa met dubbel A " , legde mamma uit.
Oma van Klaver moest lachen,om het grappige kleine hondje.
Oma was gelukkig weer thuis uit het ziekenhuis en ze voelde zich weer prima.
" Weet Faa dat ook,van die dubbele A ? " vroeg ze met een lach in haar lieve ogen.
" Ons hondje is heel slim " , verzekerde pappa lachend.
En hij voegde er aan toe :
" Over een tijdje kan ze lezen en schrijven " .
Opa van Vliet vroeg toen :
" Met rechts of met links...dat schrijven,bedoel ik ? "
" Ja...doei " , schaterlachte pappa.
" Oooh...ze heeft weer in huis geplast ! " riep Doo ineens.
" Foei Faatje ! "
Mamma stond op,om weer een stuk keukenrolpapier te pakken.

Nacht.
De visite was allang weg.
Solletje zat zich op de vensterbank nog te wassen.
Eindelijk stilte.
En die hond was er gelukkig ook niet.
Oh...best een aardig beestje hoor,alleen een beetje te druk naar zijn zin. 
Hij hoorde haar trippelen,voor in het halletje.
De grote mand stond er bij,met een stuk krant er langs,waar ze op mocht plassen.
Ook had ze een speelknuffel,een speelballetje en een kauwstaafje.
Gelukkig blafte of piepte ze niet.
Ze kon dus goed alleen zijn.
Solletje sprong van de vensterbank af en ging in zijn doos liggen,op het zachte dekentje.
Heerlijk rustig was het weer in huis.
Hier werd je weer kat van... .

Schooltje spelen


Op zolder hadden Doo en Remy stoeltjes en tafeltjes neergezet,zoals op school.
Esther,Sharika,Stijn en Bas waren gekomen op deze woensdagmiddag.
Ze mochten van mamma boven schooltje spelen.
Eerst kregen ze een glas Cola en toen ging het stel naar boven.
" Niet teveel rommel maken,hoor " , waarschuwde mamma.
" Nee,hoor ! " riep Doo,vanaf de trap.
Het was er een flinke herrie.
Stamp,stamp,stamp.
Mamma schudde haar hoofd eens.
Ze had Faa bij zich,op de bank.Ze lag lekker te slapen.
Ze hield ontzettend veel van haar.

" Ik ben de juf " , zei Doo boven op zolder , " en jullie zoeken nu een plaatsje " .
" Wel een klein juffie,een juffie zonder tieten " , proestte Stijn.
Nou,daar moesten de anderen toch wel om lachen,hoor.
" Wacht maar,als ik later groot ben " , zei Doo wat kwaad.
" Ja...en dan ? " vroeg Stijn,die op een stoeltje neerplofte.
" Dan heb ik hele mooie borsten...en jij lekker niet " , antwoordde Doo heel gevat en ook toen werd er uitbundig gelachen,behalve door Stijn,die smerig keek.
Toen werd het stil,want Doo tikte met een stokje op de tafel.
" Jongens,het is jullie eerste schooldag.Dus ik wil eerst jullie namen " , zei Doo op een strenge toon.
Heel braaf zeiden ze een voor een hun naam.
" En nu gaan jullie letters schrijven.Ik deel blaadjes uit en dan kunnen jullie beginnen.Eerst zal ik op het schoolbord twee voorbeelden geven " , en Doo nam een wit krijtje en schreef op het schoolbord een b en een k.
" Maar dat is toch geen woord " , zei Esther toen.
" Nee,dat weet ik.Je hebt niet goed geluisterd,kindje.Ik zei : letters...geen woordjes " , legde Doo geduldig uit,geheel in haar rol als juf.
" Oh...een makkie  ! " brulde Stijn.
" Ja,geen kunst aan " , vond ook Bas.
" Dit is een gemakkelijke school " , zei Doo toen.
Ze deelde blaadjes uit en potloden.
" Begin maar " , zei ze,nadat ieder kind een blaadje en een potlood had gekregen.
En zowaar,het werd muisstil.
Als een volleerde juf wandelde Doo langs de schrijvende kinderen en knikte af en toe.
Maar opeens zei ze met een boze stem :
" Foei ! " tegen Stijn.
Iedereen keek.
" Wat ben jij aan het doen ? "
Stijn begon te grinniken.
" Alleen letters,dat is zo saai.Dus maak ik er gezichtjes van ,dat is veel leuker " , antwoordde Stijn brutaal.
" Jij gaat voor straf daar in die hoek staan " , zei Doo toen streng en wees naar een hoek van de zolder.
" Okee " , zei Stijn en stond meteen op.
De anderen zaten te giechelen.
" Welke hoek nu precies ?  " vroeg Stijn,om tijd te rekken.
" Die ! " wees Doo en knikte in de richting van de hoek,vlakbij de deur.
" Allee " , zei ze toen , " doorschrijven,anders wordt het nablijven voor straf " .
De rest ging weer braaf zitten schrijven.
Maar Stijn stond op een gegeven moment,zonder dat Doo het zag,gekke bekken te trekken.

De anderen zagen het wel en moesten lachen.
Toen zag Doo het ook.
" Dit is niet leuk meer Stijn.Je kan ophoepelen.En als mamma beneden vraagt,waar je naar toe gaat,dan zeg je : Naar huis " .
" Doei ! Ik ben al weg.Schooltje spelen is het stomste spelletje dat er bestaat.En jij bent een kreng van een juf  ".
En weg was Stijn.
" Allee,doorschrijven " , zei Doo toen.
" Bekijk het effe " , zei Bas en stond op.
" Jij bent inderdaad een kreng " .
En ook hij vertrok.

Mamma was beneden intussen nog wat overhemden van pappa aan het strijken.
Eerst zag ze Stijn en toen Bas naar huis gaan.
" Dag mevrouw " .
" Dag mevrouw " .
Mamma zei alleen :
" Tot ziens ".
" Tot ziens " .
Ze haalde eens niet begrijpend haar schouders op.
En toen ineens kwam ook de rest naar beneden.
" Mam,mogen we een film kijken ? " vroeg Doo liefjes.
" Nu al uitgespeeld ? " vroeg mamma.
" Ja,Stijn was aan het klieren en toen was het niet leuk meer " , antwoordde Doo.
" Ja,maar je was wel een erg strenge juf.Ik ben blij,dat meneer Jan zo niet  is " , vond Remy toen.
" Ik kijk net zo lief een leuke film " , zei Sharika.
" Ik ook " , zei Esther.
" Okee...maar geen geklier hier beneden " , zei mamma toen.
En eventjes later zat het stel rustig naar een DVD-film te kijken en Faa ging gezellig aan Remy's voeten liggen.
Snurk...snurk... .

Meneer Jan


Er was iets met meneer Jan.
Hij was al enkele dagen stiller dan anders.
Grapjes maken deed hij ook  haast niet.
Boos was hij ook niet.
Want er was niemand van de kinderen,die deze week had zitten klieren.
Zelfs Stijn niet.
Nou...en dat was een wonder.
Zijn ouders waren er al eens voor op school moeten komen en zelfs dat had maar een ietsie-pietsie geholpen.
Maar ook Stijn merkte,dat meneer Jan anders was.
Dus leek het hem verstandig,om zich gedeisd te houden.
De kinderen praatten er nog niet echt veel over,dat er iets was met meneer Jan.
Maar vandaag in de middagpauze,toen Doo en Remy met mamma een boterham zaten te eten,zei Doo :
" Er is iets met meneer Jan " .
" Hoezo ? " vroeg mamma.
" Hij is zo stil " , zei Doo.
" Misschien voelt hij zich niet zo lekker " , was mamma's veronderstelling.
" Ja,misschien heeft hij buikpijn " , zei Remy.
" Dan moet hij niet naar school komen " , vond Doo.
" Maarre...het zal wel niet zo erg zijn,denk ik " , zei mamma toen en hapte in haar boterham met kaas.

Maar toen Remy die middag de klas in kwam,keek hij eens goed naar meneer Jan.
Die was even bij het raam gaan staan en stond stilletjes naar buiten te kijken.
De kinderen waren rumoerig bij het naar binnen komen.
" Allee ! " riep meneer Jan , " een beetje rustig,ja " .
De kinderen gingen allemaal netjes op hun plaats zitten.
" Gisteren " , begon meneer Jan , " hebben we al wat sommetjes gedaan en vanmorgen dus ook.Wie van jullie vond het moeilijk ? "
Niemand stak de vinger op.
" Niemand ? Je mag best eerlijk zijn,hoor.Ik eet je niet op...ik ben er om te helpen " , zei meneer Jan en zowaar,hij lachtte en dan had hij echt van die pretoogjes
als hij dat deed.
" Iedereen weet toch,dat één plus één twee is " , zei Stijn toen.
" Ja,okee.Maar hoeveel is één eraf één ? " vroeg meneer Jan vervolgens.
Oeps ! even was het muis-stil in de klas.
" Nul ! " riep Remy ineens blij, " da's nul,noppes,niks,want je houdt dan toch niks over " .
" Goed zo,Remy.Dat heb je goed door " , zei meneer Jan tevreden.
" Het lijkt moeilijk,maar dat is het niet.Mijn pappa zegt : Je moet gewoon logisch nadenken.En die kan het weten,omdat hij op een bank werkt.Hij moet de hele dag rekenen " , zei Remy,met een zeer trots gezicht.
" Dan word jij ook zo'n goede rekenaar,dat merk ik nu al  " , zei meneer Jan.
" Echt ? " vroeg Remy blij.
" Ja,als je goed blijft opletten, zeer zeker.Hoeveel is bijvoorbeeld vijf erbij vijf ? " vroeg meneer Jan vervolgens aan Remy.
" ...eh...Dat is tien meneer.En als je er eentje afhaalt,is dat negen en twee er af,dat is zeven " ,
antwoordde Remy vlot , " ik zie de sommetjes in mijn ogen " .
Meneer Jan moest toen lachen en zei : " Jij heb het helemaal door " .
Remy glunderde.
" Maar,we gaan nu niet rekenen,maar tekenen.Ik moet zodadelijk weg en juf Carla komt deze verdere middag,maar zij is heel lief.Ze helpt ons,als er iemand ziek is of weg moet,dan valt zij in " , zei meneer Jan. 

" Bent U dan ziek,heeft U buikpijn ? " vroeg Remy toen,die de kans greep om het te vragen.
" Gekkie " , fluisterde Doo.
" Nee,jongen.Ik ben niet ziek en ik heb ook geen buikpijn.Gelukkig niet.Nee,ik moet gewoon even weg " ,antwoordde meneer Jan wat vaag.
Toen ze allemaal ijverig zaten te tekenen,kwam juf Carla.
Een juf met blonde krullen en een bril op.Ze was al een beetje ouder.
" Tot morgen,jongens. En lief zijn bij juf Carla " , zei meneer Jan.
En Remy vond,dat hij nu zo'n trieste ogen had.

Toen Doo en Remy door mamma van school werden gehaald en ze naar huis liepen,zei Remy :
" Meneer Jan zei,dat ik heel goed kan rekenen.Dat ik het door heb " .
" Fijn vent " , zei mamma.
" Meneer Jan had trieste ogen,toen hij weg moest vanmiddag.Juf Carla kwam en toen keek hij erg zielig ,heel vreemd ", zei Remy toen.
" Dus,er is wel wat aan de hand ? " zei mamma.
" Ja,ik denk het wel " , antwoordde Remy.
" Ja...en toen vroeg Remy,of hij buikpijn had,die OEN.
Ik schaamde me dood " , zei Doo wat kwaad.
" Zo,zo " , lachtte mamma.
" Ik mag dat toch wel vragen " , vond Remy.
" En...had hij buikpijn ? ' vroeg mamma.
" Nee,hij is niet ziek " , antwoordde Remy en stak toen zijn tong naar Doo uit.

Thuisgekomen,werden ze uitbundig begroet door Faa. Maar toch had ze een plasje gedaan bij het aanrecht in de keuken.
" Foei,Faa ' , zei mamma en pakte een stuk keukenrolpapier.
Faa stond er bij te kwispelen.
Solletje drentelde over het aanrecht en mauwde.
Hij wilde ook aandacht.
Want die hond kreeg het ook.
Doo aaide Solletje toen,die meteen begon te spinnen van tevredenheid.
Mamma schonk voor Doo en Remy limonade in en ze kregen er een koek bij.
" Zou meneer Jan een geheim hebben ? " vroeg Remy zich af.
" Hoezo ? " vroeg Doo.
" Nou...gewoon,een geheim.Niemand die het mag weten,zelfs de school niet " , zei Remy,die hardop zat te fantaseren.
" Toe nou " , lachte Doo.
" Hij wil misschien een bankoverval plegen en is dat aan het voobereiden ' , fantaseerde Remy er op los.
" Owee,als je dat morgen vraagt " , waarschuwde Doo.
Mamma moest er hartelijk om lachen.
" Nou jongetje,je fantasie slaat op hol " ,zei ze.
Ze at ook een koek en gaf Faa ook een klein stukje.
" Grapje ! " riep Remy toen , " allicht doet meneer Jan dat niet " .
" Misschien is er iets met zijn vader of moeder " , zei mamma toen.
" O,ja...dàt kan het misschien zijn.Wij waren ook stiller,toen oma in het ziekenhuis lag " , zei Doo.
" Misschien gaat zijn moeder wel dood " , schrok Remy.
Even was het stil.
Tsja,dat zou verschrikkelijk erg zijn.
" Ik zal vanavond voor het slapen gaan,even bidden.Dat de vader of moeder van meneer Jan,niet dood mag gaan " , zei Remy toen.
" Ja,maar misschien is het helemaal niet zo " , zei mamma.
" Nou,dan bid ik dat toch,voor alle zekerheid " , antwoordde Remy,en toen moesten mamma en Doo wel weer lachen.
Die Remy toch.😀

De volgende dag was meneer Jan er weer niet,maar stond juf Carla voor de klas hen op te wachten.
" U weer  ? " vroeg Stijn nogal bot.
" Niet goed  ? " vroeg juf Carla.
" Oh jawel,hoor " , zei Stijn toen vlug.
" Is meneer Jan nu wel ziek ? " vroeg Bas.
" Nee,maar zijn vrouw wel.En daarom blijft hij voorlopig thuis en geef ik jullie les " , antwoordde juf Carla.
" Wat heeft zijn vrouw dan ? Ze gaat toch niet dood ? "
vroeg Remy geschrokken.
" Nee,hoor.Ze heeft enkele dagen geleden een ongeluk gehad,met haar auto.Maar ze is niet meer in levensgevaar,gelukkig.Ze wordt weer helemaal beter " , antwoordde juf Carla kalm.
" Maar...maar,dan is het dus toch wel heel erg " , zei Doo.
" Ja,dat wel.Maar zoals ik al zei,ze wordt weer beter.Weet je wat,we zullen nu even voor haar bidden.In stilte.We bidden,dat ze maar weer gauw thuis zal zijn " ,
stelde juf Carla voor.
En dat deden ze toen.
Het was muisstil in de klas.
Juf Carla had haar ogen gesloten.

Toen mamma aan de school stond om Doo en Remy op te halen,zei Remy opgewonden : " De vrouw van meneer Jan is heel erg gewond.Ze heeft een auto-ongeluk gehad en meneer Jan komt voorlopig niet op school " .
" Ze is niet meer in levensgevaar " , ging Doo verder, " dus het is best heel erg.We hebben voor haar gebeden en we willen een bloemstuk geven,namens de hele klas.Ieder kind mag geld meenemen naar school en juf Carla gaat dan naar een bloemenzaak,om iets moois te bestellen " .
" Dat is een heel goed idee van juf Carla " , vond mamma , " gossie,dus er was inderdaad echt iets aan de hand.Dit is wel even schrikken,zeg " , zei mamma.
De moeder van Sharika kwam naar hen toe gelopen,samen met Sharika.
" Erg,hé ? "
" We hebben gebeden " , zei Sharika.

" Omdat ik in de ouderraad zit,heb ik gehoord vanmorgen,wat ze allemaal heeft.
Ten eerste een zware hersenschudding,nierbeschadiging,een arm en een been gebroken en gekneusde ribben.De beschadiging van de nieren was even heel erg spannend.
Ze stond voor het rode stoplicht te wachten en toen het groen werd,reed ze dus aan.
Toen kwam er van links een vrachtwagen aan en die reed dus door rood en knalde boven op haar auto " , vertelde Sharika's moeder.
" Allemachtig " , zei mamma , " dat meneer Jan nog kwam werken " .
" Hij kon niet thuis zitten.Daar werd hij zenuwachtig van.Maar nu het levensgevaar geweken is,blijft hij voorlopig liever een maandje thuis,om van de schrik te bekomen en er te zijn voor zijn vrouw " , zei Sharika's moeder.
" Het zal lang duren denk ik,eer ze weer de oude is " , zei mamma met bezorgdheid in haar stem.
" Dat denk ik ook.Maar gelukkig weten we,dat ze weer beter wordt " , zei Sharika's moeder toen.
" We zullen iedere dag voor haar bidden " , zei Remy.
" Dat doen we vent " , zei mamma.

Toen pappa die avond thuiskwam,vertelden ze het ook tegen hem.
" Dat heeft in de krant gestaan " , zei pappa toen, " die vrachtwagenchauffeur zal flink de sigaar zijn.Die idioot rijdt doodleuk door rood " .
" Dat zal hem zijn baantje kosten " , zei mamma.
" Ze moeten hem in de gevangenis zetten " , vond Remy.
" Ja " , zei Doo, " en nooit meer er uit.Vuile moordenaar ".
" Ho,ho...hij is geen moordenaar " ,zei pappa toen.
" Dat scheelde anders maar weinig " , zei Doo kwaad.

Die avond in bed bad Remy in stilte en Doo ook.
Dan werd de lieve vrouw van meneer Jan,des te sneller weer helemaal beter... .

Doo,Remy,Faa en Solletje


Het was nog een schitterende nazomer.
Al was het al bijna oktober.
Mamma zat nog heerlijk buiten in het zonnetje van een kopje koffie te genieten,samen met buurvrouw Elly.
Solletje lag op zijn vaste stekkie onder de struik en Faa scharrelde wat rond.
" Het gaat best goed heb ik gehoord,met Sandra,de vrouw van meneer Jan " , zei mamma en knabbelde aan een koekje.
" Gelukkig wel, ja.Het waren vooral de nieren heb ik gehoord,waar ze in eerste instantie bang voor waren.Maar achteraf is dat ook meegevallen " , wist Elly.
" En haar been heeft een simpele breuk.Alleen haar linkerarm is op twee plaatsen gebroken,dus dat zal wel langer duren.Ze heeft van de hele klas een mooi bloemstuk gekregen.Meneer Jan is even op school geweest vorige week en heeft als dank voor het medeleven en het bloemstuk,op ijsjes getrakteerd.Hij zei,dat zijn vrouw heel blij was met het bloemstuk.Hij was weer vrolijk en maakte grapjes " , vertelde mamma.
" Het is gelukkig toch nog goed afgelopen " , zei Elly , " het zal nog wel een tijdje duren,eer ze weer naar huis mag,maar ze weet in ieder geval,dat alles weer in orde komt " .

Plots ! stoof Faa naar Solletje.😮
De struik,waar hij onder lag,was ineens niet meer zo'n veilig plekje,want Solletje vloog naar de boom en bleef halverwege aan de stam hangen.
Faa stond onder bij de boom te kwispelen en te blaffen.
Mamma en Elly moesten er hartelijk om lachen.
Het was ook zo'n komisch gezicht.

Solletje klauterde ineens nog hoger.
En op een dikke tak bleef hij zitten koekeloeren.
Zo...hier kon dat woef-woef geval er tenminste niet bij.
" Solletje is nog steeds wat bang van Faa " , zei mamma.
" Ik zie het " , lachte Elly, " het zou fijn zijn,als ze echte vriendjes werden " .
" Oh,als het aan Faa lag,waren ze dat al.Maar ik denk,dat dit nog wel gaat lukken.Solletje is een goedzak,dus als Faa rustiger wordt en Solletje niet meer zo bang,gaat dat helemaal goed komen " , zei mamma.
" Faa is nog erg speels " , zei Elly.
" Dat zal het hem nog zijn,ja " , beaamde mamma.
Faa was intussen weer in de tuin aan het scharrelen.
Die kat zat toch wel een beetje te hoog.

Toen Elly weer naar huis was,ruimde mamma de kopjes op.
" Kom Faa,we gaan even een ommetje maken.Dan kun je plassen ", zei ze.
Faa hoorde haar naam en blij huppelde ze achter mamma aan naar binnen.
Ze kreeg de riem om.
Mamma schoot in haar beige colbertjasje,pakte de sleutel en sloot achter af.
Toen ze met Faa langs de boom liep,zag ze dat Solletje lekker op de dikke tak zat rond te kijken.
" Kom je er niet uit Solletje ? " vroeg mamma , " of zit je daar lekker ? "
" Miauw ! " antwoordde Solletje.
" Okee,blijf nog maar lekker zitten.Ik ben even met Faa weg " .
Mamma sloot het tuinhekje en liep via het Heideveld het bos in.
Heerlijk rustig was het hier.

Je hoorde alleen het zachte ruisen van de wind en af en toe het geluid van de vogels.
Faa snuffelde en snuffelde en ging toen zitten om te plassen.
" Goed zo,brave meid " , zei mamma en aaide stevig over Faa's bolletje.
Faa kwispelde blij en gaf mamma's hand likjes.
Fijn,het vrouwtje was blij,dat ze buiten geplast had,zoals een hond hoort te doen.
Het was trouwens ook fijn,zo'n wandelingetje.
De halsband om haar nek was ook niet meer vervelend.In het begin wel,toen wou ze echt niet meelopen,maar nu was wandelen aan de riem een feestje.🙂
Ze liepen samen over het pad.
Rechts,verscholen achter de bomen,lag het Heideveld.
Wat woonden ze toch heerlijk hier.
Ze liep nog ongeveer een kwartiertje en sloeg toen het Heideveld weer in.
Toen ze vlakbij hun huis waren,rook Faa stal,zoals dat heet,want ze begon te trekken.
Wat een slimme meid.
Ze wist nu al,waar ze woonde.
Mamma maakte het tuinhekje open en liet de riem los.
" Waf ! Woef ! " blafte Faa weer onder de boom.
Want ja,Solletje zat nog steeds op de dikke tak.
" Af Faa,je maakt Solletje bang " , zei mamma.
Ze maakte de halsband los en stak vervolgens de sleutel in de achterdeur.
Faa schoot naar binnen en roef ! haar mand in en begon op haar bot te kauwen.

Even later ging mamma Doo en Remy van school halen.Die twee kletsten weer honderd-uit.
Remy had een acht voor een rekenwerkje gekregen en Doo had er een zeven voor.
" Jullie zijn knap,hoor " , vond mamma.
Thuisgekomen werden ze door Faa uitbundig begroet,maar Solletje zat nog steeds in de boom.
Mamma vertelde wat er gebeurd was en Doo zei toen opeens : " Misschien durft Solletje er niet meer uit " .
" Denk je ? " vroeg mamma,met een beetje een bezorgde klank in haar stem.
Oeps ! dat ze daar zelf nog niet was opgekomen.
Want ja,Solletje zat nu toch wel al erg lang in de boom.
Ze liepen met zijn drietjes er naar toe en Faa huppelde mee.
Solletje zat nog steeds op dezelfde tak.
Hij bewoog niet.
" Pak de ladder " , stelde Remy voor, " dan durf ik er wel bij " .
Mamma ging de garage in en pakte de ladder.Zo goed als het ging,zette ze hem tegen de boom aan.
" Ik denk dat ik er wel bij kan " , zei Remy stoer.
" Ik houd de ladder wel vast " , zei mamma.
Remy klom voorzichtig naar boven.
Voetje voor voetje.
De ladder wiebelde een beetje.
Maar Remy was niet bang.
Solletje begon met een zielig stemmetje te mauwen.
" Miaaauw,miaaauw " .
" Stil maar Sol,ik kom je halen " , zei Remy geruststellend.
Mamma en Doo keken met spanning toe,met hun hoofden naar boven gericht.
Toen Remy hoog genoeg was,liet hij met één hand de ladder los en probeerde Solletje te pakken.
Maar Solletje begon wat bang te kijken en toen Remy zei : " Hebbes " ,gaf Solletje een grauw en een kras.
" Auw ! " riep Remy en liet pardoes de ladder los en kukelde naar beneden.😮
Mamma sprong geschrokken opzij en plof! deed Remy.Daar lag hij.Hij begon te huilen.
Als een...een... . Heel erg in ieder geval.
De ladder was blijven staan en Solletje zat nog op de tak.
Maar Remy lag op het gras.
Mamma bukte zich en vroeg : " Waar doet het zeer ? "
Oef !wat was ze geschrokken,zeg.
Ze voelde haar knieën knikken.
Doo moest er ook om huilen.
" Alles...alles doet zeer ", kreunde Remy.
" Probeer eens overeind te komen " , vroeg mamma.
Voorzichtig deed Remy dat.
" Oe...auw " .
Maar hij stond toch op zijn benen,geholpen door mamma.
" Gaat het ? " vroeg mamma toen.
" Mijn been...auw " , jammerde Remy.
" Waar,welk been ? " vroeg mamma ,die zelf ook wel een potje kon huilen.
Remy wees naar zijn rechterbeen.
" Kom,we gaan naar binnen " , stelde mamma voor.
Ze ondersteunde Remy,terwijl die naar binnen strompelde.
Doo liep achter hen aan.
" Dadelijk moet ik...moet ik...ook naar het ziekenhuis,net als Sandra " , snikte Remy.
" Welnee vent,eet maar gauw je boterham op,dan voel je je dadelijk vast en zeker beter " , zei mamma troostend.
Ze gingen aan tafel zitten.
" Die rot kat " , zei Doo toen.
Mamma schonk melk in,ook voor zichzelf.
Remy hield op met huilen.
Hij nam een slok van de frisse melk.
" Lekker ? " vroeg mamma.
Remy knikte en snikte nog na.
" Ik weet wat ! " riep Doo toen plotseling.
Ze vloog van haar stoel af,ging de grote inbouwkeukenkast in en pakte het pak kattenbrokjes.
Ze liep er mee naar buiten en begon er flink mee te rammelen.
Solletje keek nieuwschierig toe.
Ook Remy en mamma,vanaf hun plaats aan tafel.
En wat gebeurde er toen ?
Trip ! trip ! Trip !heel netjes kwam Solletje via de ladder,die er nog stond,de boom uit.
En al mauwend kwam ze toen huppelend aanrennen,naar Doo toe.
" Hoeràààà ! " juichte Remy , " hij is er uit " .
Doo gaf wat brokjes in het etensbakje in de keuken,dat nu voortaan op het hoekje van het aanrecht stond,want anders kon Faa er bij en zou alles op eten.

" Miaauw " , zei Solletje en gaf Doo's benen kopjes.
Hij sprong op het aanrecht en begon smakelijk te eten.
" Dankzij de ladder,durfde hij naar beneden te komen " , zei mamma.
Faa was tegen Doo opgesprongen.
" Waf ! Woef ! "
Met andere woorden : " Ik wil ook eten " .
" Af Faa...af " , zei Doo en duwde haar van zich af.
Ze zette het pak met kattenbrokjes weer terug in de kast.
" Faa heeft net haar eigen brokjes al gehad " ,zei mamma,die een boterham zat te smeren.
Remy was daar ook mee bezig.Hij deed er jam op.
Hmmmmmm ! Lekker.Hap,lekker fris was de jam in zijn mond.
" Nog pijn ? " vroeg mamma.
Ze nam een hapje van haar boterham met kaas.
Remy schudde zijn hoofd.
Gelukkig,dacht mamma.
Het is meegevallen.
" Alleen voel ik dit " , zei Remy toen en liet een kras op zijn rechterhand zien,die gelukkig niet bloedde.
Dat had Solletje straks gedaan.
Doo was ook weer aan tafel komen zitten.
Ze waren van de schrik bekomen.
Toen ze gegeten hadden,stond Remy voorzichtig op.Hij begon voetje voor voetje te lopen en lachte toen stralend.
" Geen pijn meer.Alleen een ietsiepietsie bij m'n enkel " .
Mamma gaf hem blij een kus op zijn wang.
" Zo...dat is goed afgelopen.Ik ga de ladder weer even binnen zetten " , zei ze.
Ze ging naar buiten en Faa huppelde met haar mee.
Voorzichtig pakte mamma de ladder en door de zijdeur,die nog open stond,ging ze de garage in en zette de ladder in zijn lengte op de vloer tegen de muur aan.
Zo,dat was dat.

Die middag op school vertelde Remy in geuren en kleuren tegen juf Carla,wat er gebeurd was.
" Nou " , zei juf Carla , " dan heb je een goede engelbewaarder gehad " . 
" Is dat zo'n engel,die je beschermt ? " vroeg Remy toen.
" Ja.En die was heel dichtbij,daarom is het zo goed afgelopen " , zei juf Carla.
" Zo'n stomme engel bestaat niet eens ! " riep Stijn toen.
" Toch wel " , zei juf Carla kalm,al had ze hem eigenlijk flink bij willen vegen,maar ze vond het niet een geschikt moment.
" Maar als je er niet in gelooft,is dat heel jammer Stijn " .
Ze zaten allemaal op hun plaats en juf Carla zat aan haar bureau.
Eventjes babbelen met elkaar vond ze een goed begin van de ochtend en de middag.
" Nu gaan we even bidden in stilte voor Sandra en alle zieken in de wereld en daarna
 gaan we lezen ".
En tijdens het bidden was het weer muisstil in de klas.

Die dag,laat in de middag,toen het huis lekker rook,omdat mamma eten had gekookt en pappa net thuis was,vertelden Doo en Remy wat er die dag gebeurd was.
" Nou,nou dan heb je een zachte landing gemaakt,je hebt geluk gehad " , zei pappa.
" Juf Carla zei vanmiddag,dat mijn engelbewaarder heel dicht in de buurt is geweest ", zei Remy  .
 " Kan dat ? "
Pappa knikte. " Jazeker.Daar kan ze weleens gelijk in hebben " .
" Stijn zegt,dat ze niet bestaan " , zei Doo.
" Alsof Stijn alles weet " , lachte pappa.
Mamma kwam met een schaal aardappelen op tafel waar de damp vanaf kwam.
" Hmmmmmm ! Jammie " , deed pappa , " ik heb honger " .
" Heb je zo hard gewerkt ? " plaagde mamma.
" Nogal, ja. Ik heb een nieuwe collega moeten inwerken
vandaag.Daar ben ik de eerste dagen wel zoet mee.
Mijn eigen werk schiet er bij in,dat wordt overwerken,als dat zo door gaat " , vertelde pappa.
Mamma zette een schaal met spinazie op tafel en een schaal met verse worsjes.
Ook de jus in een juskom kwam er bij.

Mamma schepte voor Doo en Remy op en pappa wachtte toen even.
En onder het eten werd er gezellig gebabbeld.
Faa zat rustig bij pappa te wachten,of ze iets kreeg.
Maar,ze gaven niet graag iets tijdens het eten,want als ze teveel kreeg,werd ze teveel een schooiertje.
Solletje was nog buiten.
Die zat boven op het platte dak van de garage.
Ook een geliefd plekje.
Daar durfde hij wel op en af.Ook daar kon hij lekker alles overzien.
Hij zag Moortje van de buren bij hen in de tuin lopen.
" Miauw  ! " riep Solletje.
Moortje keek omhoog en zag Solletje zitten.
En wat deed Moortje toen ?
Die kwam blij aanrennen en zat al gauw ook boven op het platte dak.
En toch ging ze niet al te dicht bij Solletje zitten,omdat dat stukje van Solletje was.
Dat voelde ze haarfijn aan.
Moortje ging zich rustig zitten wassen en Solletje zat toe te kijken.
Oh,Moortje was heel lief,maar deze plek was nu eenmaal van hem.
De garage liep namelijk door.De andere helft was van de buren.En waar Moortje nu zat was precies de helft van de buren ,dus was dat Moortje's plek.
Zo simpel was het.
Solletje ging zich ook maar eens wassen,want dat was weer eventjes geleden.
Nou...en dat was een leuk gezicht,twee wassende katten op hun eigen plekje op het platte dak.

Na het eten ging pappa nog een wandelingetje maken met Faa.
Dat was zo zoetjes-aan vaste prik.
En Faa wist dit en begon te blaffen toen haar riem tevoorschijn kwam.
" Mag ik mee ? " vroegen Doo en Remy bijna tegelijk.
" Tuurlijk " , antwoordde pappa.
Toen pappa,Doo,Remy en Faa even weg waren,deed mamma de afwas.Ze keek even naar buiten om te zien,of Solletje nog niet naar binnen wilde.
Maar die zat nog prinsheerlijk boven op het platte dak van de garage.
Ze wist niet,dat Moortje er ook zat,dat kon ze vanuit de keuken niet zien.
Neuriënd begon ze aan de afwas.


Ze vond afwassen helemaal niet erg,een vaatwasser had ze echt niet nodig.
Ze vond het zelfs een gezellig klusje.🙂

Toen pappa,Doo,Remy en Faa weer terug kwamen,was mamma al bijna klaar.
" Faa speelde nog met een andere hond " , vertelde Doo ,   " dat was toch zo leuk ".
" We waren in de bossen.En die meneer zei,dat we Faa niet los moesten laten lopen,want dan kan hij iets opeten en dood gaan.Bijvoorbeeld giftige paddenstoelen.De meneer heeft een hondje gehad,die op zo'n manier is doodgegaan " , vertelde Remy.
" Ach,dat is erg " , zei mamma.
Faa dronk wat water en liep naar haar mand.
Plof !
Ze ging lekker liggen.Ze was moe.
Pappa zette de teevee aan.
Buiten begon het te schemeren.
Solletje wilde naar binnen,want hij mauwde achter aan de deur.
" Kom maar " , zei mamma.
Zo,iedereen was weer veilig thuis... .